ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 102

”เจ้ารักษาหน้าข้าหน่อยไม่ได้หรือไร? แค่นี้เจ้ายังทำข้าอับอายไม่พออีกรึ?”

น้ำเสียงตำหนินั้นเป็นเหมือนดั่งมีดแหลมคมที่บาดลึกเข้าไปในหัวใจของลั่วชิงยวน

แม้ว่านางจะชินชาแล้วกับเรื่องนี้ แต่ลั่วชิงยวนก็ยังคงรู้สึกไม่ดี ตอนนี้เหมือนว่านางได้กลายเป็นลั่วชิงยวนอย่างสมบูรณ์ และรับรู้ได้ถึงอารมณ์และความเจ็บปวดทั้งหมดของร่างลั่วชิงยวน

แต่นางก็โศกเศร้าอยู่เพียงชั่วขณะเท่านั้น

สิ่งที่ลั่วไห่ผิงสนใจก็มีแค่ว่า ตัวตนของนางนั้นจะทำให้เขาต้องขายหน้า ในเมื่อนางเป็นบุตรสาวที่ตัดทิ้งไปแล้ว ไยนางเองต้องมีเยื่อใยอยู่ด้วยเล่า

ยิ่งไปกว่านั้นลั่วไห่ผิงก็มีท่าทีเปลี่ยวเหงา และเขาเองก็ไม่มีญาติสนิทเลยเหมือนกัน

ลั่วไห่ผิงจากไปแล้ว

เมื่อมองแผ่นหลังที่อ้างว้างของเขา ลั่วชิงยวนก็หันกลับมาและมองไปยังจวนมหาราชครูที่ยิ่งใหญ่น่าเกรงขาม

ประกายเย็นเยียบฉายแวบผ่านดวงตาของนาง

นางจะต้องมาร่วมงานฉลองวันเกิดให้ได้

นางแหงนหน้าขึ้นมองท้องฟ้าเหนือจวนมหาราชครู มันมีบรรยากาศที่อึมครึมอยู่จริง ๆ แต่ก็ไม่มากนัก นางไม่ได้เห็นสิ่งอื่นใดอีก

ก่อนอื่นต้องลองเดินสำรวจรอบ ๆ จวนดูเสียก่อน

“แม่นมเติ้ง ออกไปลองถามคนแถวนี้มาซิว่า ช่วงนี้ในจวนมหาราชครูมีเหตุประหลาดอันใดบ้าง”

“เจ้าค่ะ”

หลังจากที่แม่นมเติ้งเดินจากไป ลั่วชิงยวนก็เดินไปข้างหน้าพร้อมมีเข็มทิศอยู่ในแขนเสื้อ

เมื่อเดินไปถึงประตูหลังของจวนมหาราชครู นางก็บังเอิญได้เห็นคนรับใช้กลุ่มหนึ่งช่วยกันขนกล่องไม้สีดำหลายกล่องออกมาทางประตูหลัง กล่องพวกนี้ล้วนมีอักขระกำกับไว้

มีตราประทับเขียนว่าหลิงหยวนถัง

นั่นคือร้านขายโลงศพ

จากนั้นลั่วหรงก็ปรากฏตัวที่ประตูด้านหลัง “ทุกอย่างเรียบร้อยดีใช่หรือไม่?”