ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1012

“เหล่าชนเผ่านอกด่านทั้งหลายจงถอยทัพบัดเดี๋ยวนี้!”

เสียงอันหนักแน่นของลั่วชิงยวนดังก้องกังวาน

แหวนอินทรีในมือของนางส่องประกายวาววับระยับท่ามกลางแสงอาทิตย์

เสียงร้องอันแหลมคมดังก้องมาจากท้องฟ้า แล้วนกอินทรีตัวหนึ่งก็โผบินมา

มันบินมาเกาะที่แขนของลั่วชิงยวน

เมื่อทหารเผ่านอกด่านทั้งหลายเห็นดังนั้นต่างก็ตกใจยิ่งนัก

“นั่นคือแหวนขององค์ราชา”

“นั่นคือคำสั่งของพญาอินทรีศักดิ์สิทธิ์”

“ถอยทัพ! ถอยทัพ!”

ทุกคนต่างก้มลงคำนับพญาอินทรีศักดิ์สิทธิ์ จากนั้นก็ถอยทัพไป

ไม่มีผู้ใดสนใจหล่างชิ่นอีกต่อไปแล้ว

ฟู่เฉินหวนเงยหน้ามองร่างบางของลั่วชิงยวน แสงตะวันสีทองสาดส่องลงบนบ่าของนาง

ภาพอันน่าสะเทือนใจคือภาพกองทัพเถื่อนแสดงความเคารพต่อนาง

ทำให้เขาเกิดความรู้สึกผิดแปลกไปว่านางเป็นเทพจริง ๆ

เทพผู้มองสรรพสิ่งอย่างหยามหยัน สูงส่งจนผู้ใดมิอาจล่วงเกินได้

หล่างชิ่นตกใจกลัว

ผู้เป็นบิดาได้มอบแหวนอินทรีให้แก่นางตั้งนานแล้ว!

มิว่าจะทำอย่างไรก็ไร้ประโยชน์!

ไม่มีอะไรต้องแย่งชิงอีกแล้ว!

ขณะที่ลั่วชิงยวนหันหลังกลับเพื่อจะจับหล่างชิ่น

ทันใดนั้นเงาร่างอันว่องไวก็ปรากฏขึ้นอย่างรวดเร็ว แล้วคว้าร่างของหล่างชิ่นก่อนวิ่งหนีไป

ลั่วชิงยวนกำลังจะไล่ตามไป

แต่กลับเห็นว่าฟู่เฉินหวนได้ยกธนูขึ้นแล้วเล็งไปที่หล่างชิ่น

ลูกธนูอันคมกริบพุ่งทะยานออกไป

ในขณะที่รู้สึกถึงได้ถึงรัศมีแห่งความตายที่พุ่งเข้ามา ลู่หยิ่งก็เบี่ยงตัวหลบ แต่ลูกธนูยังคงพุ่งเข้าที่ไหล่ของหล่างชิ่น

เมื่อฟู่เฉินหวนต้องการจะลงมือยิงซ้ำอีกครั้ง

ร่างนั้นก็ได้หายวับไปแล้ว

ฟู่เฉินหวนรู้สึกเจ็บปวดแสนสาหัสที่หน้าอก เขาพยายามกล้ำกลืนเลือดที่พุ่งออกมาถึงลำคอ

ลั่วชิงยวนรีบเดินไปหาฟู่เฉินหวน “คราวนี้หล่างชิ่นทำลายการเจรจาสันติภาพ ชนเผ่านอกด่านจะมิปล่อยนางไป”

แต่ฟู่เฉินหวนกลับไร้สีหน้า หันหลังเดินจากไปอย่างเย็นชา

“ทหาร จับตัวลั่วชิงยวนไปขังไว้”