ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1024

“เสด็จพ่อ!”

ลั่วชิงยวนและเหยี่ยนหลัวรีบเข้าไปในห้อง

แต่คนบนเตียงกลับสิ้นลมหายใจไปแล้ว

หล่างมู่ร้องไห้คร่ำครวญด้วยความเศร้าโศกอยู่ข้างเตียง

เหยี่ยนหลัวคุกเข่าลง

ลั่วชิงยวนสับสน ราชาเผ่านอกด่านสิ้นใจไปแล้วในคืนที่มอบบัลลังก์ให้แก่นาง

หลังจากหล่างมู่ร้องไห้แล้ว เขาก็ลุกขึ้นกล่าวว่า “เสด็จพ่อบอกว่าควรปิดบังข่าวการจากไปของท่านไว้สักระยะหนึ่ง”

“หลังจากจากไปแล้วให้ฝังร่างไว้ที่นอกวังบนภูเขา”

ลั่วชิงยวนถึงกับตะลึง นอกวังบนภูเขาหรือ?

ดูเหมือนว่าแม้กระทั่งวาระสุดท้าย ท่านก็ยังคงคิดถึงลั่วอิง

เนื่องจากการจากไปของราชาเผ่านอกด่าน ลั่วชิงยวนจึงต้องล่าช้าไปอีกหลายวัน รอจนกว่าจะเสร็จสิ้นพิธีฝังศพแล้วจึงจะไปยังสถานที่ที่ระบุไว้ในแผนที่ได้

ในวันฝังศพ พญาอินทรีศักดิ์สิทธิ์ของเผ่านอกด่านก็มาส่งด้วยเช่นกัน

มาเกาะอยู่บนแขนของลั่วชิงยวน มองดูหลุมฝังศพของราชาเผ่านอกด่าน

ลั่วชิงยวนใช้ปลายนิ้วลูบมันเบา ๆ “เจ้าเกือบจะกลายเป็นทูตส่งวิญญาณแล้วหรือ?”

มันกะพริบตา แล้วเอียงคอมอง

ที่น่าแปลกคือ หลังจากฝังศพราชาเผ่านอกด่านแล้ว ลั่วชิงยวนก็กลับเมือง แต่พญาอินทรีศักดิ์สิทธิ์ก็ยังคงติดตามนางไปด้วย

บินวนเวียนอยู่เหนือศีรษะนาง ทุกคนที่พบเห็นต่างก็แสดงความเคารพนางอย่างมิต้องสงสัย

“หล่างมู่ ข้า...” ลั่วชิงยวนต้องการจะถามเขาเรื่องแผนที่

แต่หล่างมู่กลับเข้าใจว่านางกำลังจะพูดถึงเรื่องการจากไป

เขาจ้องมองนางด้วยดวงตาแดงก่ำ “พี่หญิง ข้ามีเพียงท่านเท่านั้น โปรดอย่าทอดทิ้งข้าไปได้หรือไม่ขอรับ?”

ลั่วชิงยวนใจเต้นแรง

“มิใช่ ข้าอยากจะถามเจ้าว่าเจ้ารู้จักสถานที่นี้หรือไม่?” ลั่วชิงยวนนำแผนที่ออกมาคลี่ออก

หล่างมู่มองแผนที่แล้วตกตะลึง “นี่มันหุบเขาอสูรมิใช่หรือ”

“ท่านจะไปที่นั่นหรือ?”

“ที่นั่นอันตรายมาก”

ที่แท้สถานที่ที่ระบุไว้ในแผนที่ก็คือหุบเขาอสูร สถานที่ที่หล่างมู่ประสบอุบัติเหตุเมื่อครั้งยังเยาว์วัย

เนื่องจากอาจารย์ได้แบ่งแผนที่ออกเป็นหลายส่วนย่อมต้องมีความหมายแฝงอยู่