ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1025

ขณะที่ลั่วชิงยวนกำลังจะลงไปช่วยเหลือหล่างมู่ จู่ ๆ นกอินทรีก็บินมาเกาะแขนของนางอีกครั้ง

แล้วดึงแขนเสื้อของนางไว้

ลั่วชิงยวนตบมันออกไป “เจ้าตัวนี้นี่ มิช่วยก็อย่ามาขวางทางข้า”

ลั่วชิงยวนกระโดดเข้าร่วมการต่อสู้ คมดาบสะท้อนแสงจันทร์เปล่งประกายในความมืดมิด เลือดสาดกระจายไปทั่ว

นกอินทรีที่ถูกลั่วชิงยวนตบจนกระเด็นไปร้องเสียงแหลมดังก้องไปทั่ว

เสียงนั้นแหลมคมราวกับจะทะลุโสตประสาท ทรงพลังยิ่งนัก

ทันใดนั้น เสียงหมาป่าตัวหนึ่งหอนก็ดังขึ้นอีกครั้ง

แล้วฝูงหมาป่าก็เริ่มล่าถอยไปแล้ว!

ลั่วชิงยวนและหล่างมู่ยังคงจับมือกันแน่น เนื้อตัวเต็มไปด้วยเลือด มือทั้งสองสั่นเทา

การล่าถอยอย่างฉับพลันของฝูงหมาป่าทำให้ทั้งสองตะลึงงัน

คิดว่าจะเป็นการต่อสู้ที่นองเลือดอันยาวนาน

แต่กลับจบลงอย่างรวดเร็ว

“เป็นเพราะพญาอินทรีศักดิ์สิทธิ์” หล่างมู่เงยหน้ามองนกอินทรีที่กำลังบินวนเวียนอยู่ รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าที่เปื้อนเลือด

ลั่วชิงยวนขมวดคิ้วด้วยความสงสัย “มันศักดิ์สิทธิ์ถึงเพียงนั้นเชียวหรือ...”

นกอินทรีบินกลับมาเกาะอยู่บนแขนของลั่วชิงยวนอีกครั้ง

ด้วยเหตุผลบางอย่าง ลั่วชิงยวนเห็นว่ามันราวกับกำลังเชิดคางขึ้นรอคำชม ดวงตาที่เฉียบคมนั้นเต็มไปด้วยความเย่อหยิ่ง

“น่าจะเป็นเพราะฝูงหมาป่าพบเหยื่ออื่นจึงล่าถอยไป”

“ดูเหมือนว่าคืนนี้เราจะโชคดี”

นกอินทรีเอียงคอแล้วจิกลั่วชิงยวนเบา ๆ ราวกับมิพอใจ

หล่างมู่เช็ดเลือดบนใบหน้า “พี่หญิง เป็นเพราะพญาอินทรีศักดิ์สิทธิ์นี่แหละขอรับที่ช่วยเรา”

ลั่วชิงยวนมองสิ่งมีชีวิตสีดำสนิทบนบ่าด้วยความหมั่นไส้

“ข้ามิเชื่อหรอก”

“เว้นแต่จะไปถึงจุดหมายปลายทางได้อย่างราบรื่นก่อนเท่านั้น มิเช่นนั้นข้าจะมิยอมเชื่อเด็ดขาด”

หลังจากพักผ่อนสักครู่ ทั้งสองก็เดินทางต่อ

เดินไปตามเส้นทางบนแผนที่

พญาอินทรีศักดิ์สิทธิ์บินวนเวียนอยู่เหนือท้องฟ้า ทุกครั้งที่ตรวจพบว่ามีสัตว์ร้ายเข้าใกล้ก็จะส่งเสียงร้องแหลมคมเป็นการเตือน