ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1037

“พี่หญิง ท่านออกมาแล้ว” หล่างมู่รีบลุกขึ้นจากพื้น

“เจ้ารอข้าอยู่ตรงนี้ตลอดเลยหรือ?”

หล่างมู่ตอบว่า “ข้ามาดูทุกวันเลยขอรับ”

“ผ่านมาครึ่งเดือนแล้ว พี่หญิง ท่านทำอะไรอยู่ข้างในกันแน่ขอรับ?”

ใช่แล้ว มิรู้ตัวเลยว่าเวลาผ่านมาครึ่งเดือนแล้ว

ลั่วชิงยวนตบไหล่เขาเบา ๆ แล้วมอบตำรับยาให้เขา “ต่อไปนี้เห็ดใส ๆ พวกนั้นสามารถใช้เป็นยาเช่นนี้ได้”

“สามารถรักษาโรคและบาดแผลได้มากมาย ดังนั้นเลิกเอาไปผัดกินกันได้แล้ว”

หล่างมู่ตกตะลึง แล้วค่อย ๆ อ่านตำรับยาแต่ละใบ ในตำรับยาแต่ละใบมีการระบุสรรพคุณทางยาไว้อย่างชัดเจน

“พี่หญิง นี่ท่านเขียนทั้งหมดนี้เลยหรือขอรับ?”

หล่างมู่รู้สึกตกตะลึงและซาบซึ้งใจอย่างยิ่ง ที่แท้พี่หญิงอยู่ในนั้นครึ่งเดือนเพื่อเขียนตำรับยาเหล่านี้

ลั่วชิงยวนพยักหน้า “ตำรับยานี้ครบถ้วน เจ้าต้องท่องจำให้ได้ ห้ามใช้ผิดตำรับ”

“ข้าคง… ต้องกลับแล้ว”

นี่คือสิ่งที่นางสามารถมอบให้พวกเขาก่อนจากไปได้

เมื่อหล่างมู่ได้ฟังดังนั้น ดวงตาของเขาก็ฉายแววผิดหวัง “พี่หญิง มิอยู่พักอีกสักสองสามวันหรือขอรับ?”

“ยังมีหลายสิ่งที่ข้ายังจัดการมิเสร็จในแคว้นเทียนเชวีย หล่างมู่ ต่อไปนี้เผ่านอกด่านก็ต้องพึ่งพาเจ้าแล้ว หากมีข่าวอะไรก็ให้อาเสินส่งจดหมายไปหาข้า”

หล่างมู่คิดอยู่ครู่หนึ่ง “เช่นนั้นข้าให้เหยี่ยนหลัวไปกับท่านด้วยได้หรือไม่ขอรับ?”

“มิได้ มองเพียงปราดเดียวก็รู้แล้วว่า เหยี่ยนหลัวเป็นคนเผ่านอกด่าน หากไปกับข้าก็จะทำให้เกิดความวุ่นวาย ข้าจะกลับไปคนเดียว”

หล่างมู่จึงทำได้เพียงพยักหน้า แล้วถามว่า “เช่นนั้นเมื่อข้าท่องจำตำรับยาเหล่านี้ได้ ข้าสามารถไปหาพี่หญิงได้หรืไม่ขอรับ?”

“ข้าจะแต่งตัวให้ดี มิเปิดเผยตัวตนแน่นอน”

ลั่วชิงยวนพยักหน้า “ได้สิ แต่ต้องเขียนจดหมายส่งไปหาข้าก่อนมาหา”

“ได้ขอรับ!” หล่างมู่คลี่ยิ้มทันที

หลังจากรับประทานอาหารกลางวันแล้ว หล่างมู่ก็ขี่ม้าออกไปส่งลั่วชิงยวน

ทั้งสองขี่ม้าเดินทางไปด้วยกันเป็นเวลาหลายวันแล้ว

จนกระทั่งถึงเขตชายแดนที่สามารถมองเห็นเมืองผิงหนิงได้ หล่างมู่จึงหยุด

“พี่หญิง ขอให้ท่านเดินทางปลอดภัยนะขอรับ”

หล่างมู่ตะโกนจากด้านหลัง

ลั่วชิงยวนหันหลังกลับมาโบกมือให้ “เจ้ากลับไปดี ๆ เถิด”