ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 104

ก่อนที่แม่นมเติ้งจะเข้าถึงกองหุ่นกระดาษนั้น ร่างที่อยู่ในกองกระดาษก็ลุกขึ้นจนตุ๊กตากระดาษร่วงพรูลงบนพื้น

แม่นมเติ้งตกตะลึงไปอีกครั้ง

เมื่อนางมองลั่วชิงยวนอย่างพินิจ แม่นมเติ้งก็พรูลมหายใจออกมาอย่างโล่งอก “พระชายา ท่านปลอดภัยหรือไม่เจ้าคะ?”

ลั่วชิงยวนปัดมือไปมาและจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อย “ข้าจะเป็นอะไรไปได้เล่า”

ลั่วชิงยวนหันหน้าไปมองเจ้าของร้านที่นอนอยู่บนพื้น นางกับแม่นมเติ้งช่วยกันอย่างมากเพื่อจะลากเขาออกมา

ชายผู้นั้นหมดสติไป และมีรอยบวมแดงเห็นได้ชัดอยู่บนหน้าผาก รวมถึงมีอักขระเวทย์หลายตัวอยู่ด้วย

นี่เป็นรอยประทับที่เข็มทิศชะตาทิ้งเอาไว้

นางเดินตรงไปที่โต๊ะแล้วหยิบสมุดบัญชีขึ้นมาเปิดออกก่อนที่จะอ่านอย่างละเอียด

ธงอัญเชิญวิญญาณ โคมไฟล่อวิญญาณ จานสังเวยโลหิต ยันต์ชาตะ…

มากมายหลายสิ่งยิ่งนัก

สิ่งของพวกนี้ล้วนมีไว้เพื่อดึงดูวิญญาณ

มีเสียงเล่าลือออกมาว่า จวนมหาราชครูนั้นมีวิญญาณสิงสู่ เป็นไปได้หรือไม่ว่า พวกเขาเป็นผู้อัญเชิญวิญญาณเหล่านั้นมาเอง?

หากว่าต้องการขจัดวิญญาณร้ายแน่นอนว่าต้องไม่ใช้ของพวกนี้

ตอนนั้นเองเจ้าของร้านก็ฟื้นขึ้นมา ใบหน้าของเขาซีดเผือดและสีหน้าก็งุนงง เมื่อเขามองเห็นตุ๊กตากระดาษที่กระจัดกระจายอยู่รอบร้านเขาก็เหมือนจะเข้าใจขึ้นมาว่าเกิดอะไรขึ้น

“ท่านบ้าหรือไรถึงได้มีธงอัญเชิญวิญญาณมากมายขนาดนี้? หากว่าท่านไม่ทำตามกฎ ก็ต้องเจอปัญหาแน่” ลั่วชิงยวนปิดสมุดบัญชีและหันไปมองเจ้าของร้าน

เจ้าของร้านตกตะลึงและมองนางอย่างไม่อยากเชื่อ “ท่านเป็นใครกัน?”

“ข้าจะเป็นใครก็ไม่เกี่ยวกับท่าน แต่ว่าข้าจะแก้ปัญหาที่ท่านก่อขึ้น ข้าหวังว่า ท่านจะบอกข้ามาตามตรงเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้นในจวนมหาราชครู” ลั่วชิงยวนมองเขานิ่ง ๆ

เจ้าของร้านนิ่วหน้าและรู้สึกอับอายมาก ก่อนที่จะบอกตะกุกตะกักว่า “ข้าก็แค่รับเงินมาแล้วก็ทำตามที่มีคนสั่ง”