ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 106

ใบหน้าของแม่นมเติ้งเปลี่ยนไปอย่างมากเมื่อนางติดตามพระชายา "พระชายา ไม่ใช่ว่าแม่นางอวิ๋นสี่..."

ลั่วชิงยวนรีบวิ่งตรงไปที่หอนางโลมอย่างไม่คิดชีวิต "เข้าไปดูสิว่ามีใครอยู่รึเปล่า!"

ด้านหลังของเรือน

ลั่วอวิ๋นสี่ถือห่อผ้าแล้วคว้าแขนของชายคนหนึ่งเอาไว้ "พาข้าไปกับท่านด้วยเถิด! คนในบ้านข้าบ้ากันไปหมดแล้ว ถ้าท่านไม่พาข้าไปด้วย ข้าตายแน่!"

สวีซงหย่วนดูลำบากใจ "แต่นี่ไม่ใช่เรื่องล้อเล่นเลย ถ้าข้าพาเจ้าไปด้วย ก็เท่ากับว่า… เราหนีตามกันไป!"

“ข้าไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว พี่หย่วน ท่านไม่อยากอยู่กับข้ารึ? ข้าเต็มใจจะไปกับท่านเอง ยังมีเหตุผลอันใดให้ท่านปฏิเสธอีก” ลั่วอวิ๋นสี่โกรธเล็กน้อย

สวีซงหย่วนขมวดคิ้วและกัดฟัน "ก็ได้ ไปกันเถอะ!"

ทั้งสองจับมือกันไว้ มือข้างที่ว่างถือห่อผ้า ก่อนเปิดประตูเตรียมจะวิ่งออกไป

ขณะที่ลั่วชิงยวนและแม่นมเติ้งเข้าไปในเรือน พวกนางก็บังเอิญชนเข้ากับชายแปลกหน้าที่ดูเหมือนกำลังฉุดกระชากลั่วอวิ๋นสี่อยู่กับสองตา

ทันทีที่ทั้งสองฝ่ายสบตากัน สีหน้าของลั่วอวิ๋นสี่ก็เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ

ลั่วชิงยวนยกมือขึ้นแล้วโจมตีชายแปลกหน้าทันที "ปล่อยนางเดี๋ยวนี้!"

สวีซงหย่วนทำอะไรไม่ถูก เขาคิดว่าผู้มาเยือนคงเป็นคนในครอบครัวของลั่วอวิ๋นสี่ เขาจึงไม่กล้าโต้กลับและถูกฝ่ามือของลั่วชิงยวนเข้าโจมตี

ลั่วชิงยวนใช้โอกาสคว้าแขนของลั่วอวิ๋นสี่แล้วถอยออกให้ห่างจากอีกฝ่าย

นางรีบพาอีกคนวิ่งออกจากตรอกนั้น ลั่วอวิ๋นสี่หันกลับไปมองข้างหลังบ่อยครั้งและเอ่ยอย่างนึกโกรธ "ลั่วชิงยวน เจ้าบ้าไปแล้ว!"

“อะไรของเจ้า! รีบไปจากที่นี่เร็วเข้า!”

ลั่วอวิ๋นสี่ผลักลั่วชิงยวนด้วยความโกรธ แล้วถอยหนีไปหนึ่งก้าว "เจ้านั่นแหละที่บ้า นี่ข้าเพิ่งช่วยเจ้ามานะ!"

“ใครขอให้เจ้าช่วย! ข้ารู้จักกับเขาอยู่แล้ว! ไยเจ้าต้องมายุ่งวุ่นวายกับข้า!”

แผนการหลบหนีของลั่วอวิ๋นสี่ล้มเหลว และนางก็ระบายความโกรธทั้งหมดที่มีต่อลั่วชิงยวน

ในเวลานี้ บุรุษคนดังกล่าวก็รีบวิ่งตามออกมา เขาดูร้อนรนและเอ่ยขอโทษลั่วชิงยวนอย่างรวดเร็ว "แม่นาง ต้องเข้าใจอะไรบางอย่างผิดเป็นแน่ ข้ามิได้ทำร้ายอวิ๋นสี่!"

ลั่วอวิ๋นสี่จับมือชายคนนั้นแล้วพูดว่า "เหตุใดท่านต้องขอโทษนางด้วย"