ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 107

“เจ้าจะพาข้าไปไหน! ลั่วชิงยวนเลิกเข้ามายุ่งเรื่องคนอื่นสักทีได้ไหม?” นางไม่รู้เลยว่า ลั่วชิงยวนมาพบกับที่แห่งนี้ได้อย่างไร

การได้พบกับลั่วชิงยวนไม่ต่างอะไรกับการประสบเคราะห์ร้ายแปดชั่วโคตรอย่างไรอย่างนั้น!

ลั่วชิงยวนไม่ได้พูดอะไร ทว่ากลับพานางมาที่จวนมหาราชครูแทน

เมื่อลั่วอวิ๋นสี่รู้ดังนั้นนางก็เริ่มขัดขืนอีกหน "ปล่อยข้านะ! ข้าจะไม่กลับไปที่นั่น!"

ลั่วชิงยวนดุด้วยความโกรธ "สตรีสูงศักดิ์อย่างเจ้า ไม่ยอมกลับจวนแต่คิดจะหนีไปกับบุรุษป่าเถื่อนอย่างนั้นได้อย่างไร? ไม่รู้สึกอับอายสักหน่อยรึ!"

ลั่วอวิ๋นสี่โต้กลับทันที "พี่หย่วนมิใช่คนป่าเถื่อน! เขาเป็นผู้พิทักษ์ที่มีชื่อเสียงที่สุดในยุทธภพต่างหาก! ลั่วชิงยวน พูดจาระวังปากด้วย!"

“อีกอย่างจะมีใครหน้าด้านได้มากกว่าเจ้าอีก? พอออกเรือนไปแล้วก็ใจกล้าหน้าด้านขึ้นอย่างนั้นสินะ?”

คำพูดของลั่วอวิ๋นสี่บาดใจคนฟัง

แต่สำหรับลั่วชิงยวนแล้วนี่เป็นเรื่องธรรมดา

นางยังไม่ยอมปล่อยมือของลั่วอวิ๋นสี่และเอ่ยด้วยความจริงจัง "เจ้าจะพูดอันใดก็เชิญ แต่ไม่ว่าอย่างไรวันนี้ข้าก็จะพาเจ้ากลับจวน! สวีซงหย่วนผู้นั้นมิใช่คนดี!"

"นี่เจ้า!" ปฏิกิริยาของลั่วอวิ๋นสี่ดูถ้าจะไม่ยอมกลับจวนลูกเดียว นางพยายามขัดขืนจนถึงที่สุด

กระทั่งลั่วชิงยวนและแม่นมติ้งต้องฉุดกระชากลากถูนางกลับไป

นอกจากการหนีตามบุรุษไปนับว่าเป็นเรื่องน่าอับอาย ดังนั้นลั่วชิงยวนจึงเลือกที่จะใช้ประตูด้านหลังจวนแทน

ก่อนอื่น นางเดินไปเคาะประตูหลังจวนแล้วบอกกับเด็กรับใช้ที่มาเปิดประตูว่านางต้องการพบกับนายหญิงลั่ว

หลังจากนั้นไม่นานลั่วหรงก็มา

ลั่วหรงฝึกฝนวรยุทธมาตั้งแต่ยังเล็ก แม้ว่านางจะเป็นสตรีร่างเล็ก แต่กลิ่นอายที่แผ่ออกมาจากตัวนางก็น่ากลัวยิ่ง

“ฮูหยิน” ลั่วชิงยวนโน้มตัวไปข้างหน้าเล็กน้อยและทำความเคารพ

ลั่วหรงมองนางแล้วเลิกคิ้ว "ลั่วชิงยวน?"

“ใช่เจ้าค่ะ ฮูหยินจำข้าได้ด้วย” ลั่วชิงยวนยกยิ้มอ่อนโยน

ลั่วหรงใบหน้าเรียบเฉย "ท่านพ่อของเจ้าขอให้เจ้ามารึ? โธ่ เจ้ามาที่นี่จะมีประโยชน์อันใด"