ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 108

“ของพวกนั้นไม่อาจพาคนที่ท่านอยากพบกลับมาได้ มันมีแต่จะนำปัญหาไม่รู้จบ และแม้แต่ความหายนะมาสู่ตระกูลของท่านด้วย”

ทันทีที่นางได้ยินสิ่งนี้ ลั่วหรงก็ชะงักฝีเท้าลงและร่างกายของนางก็แข็งทื่อ

ลั่วหรงยืนตัวแข็งทื่ออยู่เป็นเวลานานก่อนจะหันหลังกลับมา

นางสบตากับลั่วชิงยวนด้วยสายตาเฉียบคม "นี่เจ้าคิดจะเข้ามาสอดแนมเรื่องของตระกูลข้าอย่างนั้นสินะ? ฮ่า ข้าคงประเมินเจ้าต่ำไป!"

แม้แต่สมาชิกในตระกูลก็มีเพียงแค่ไม่กี่คนที่รู้ความลับเรื่องนี้ แต่คนนอกอย่างลั่วชิงยวนกลับรู้เรื่องนี้กับเขาด้วย!

แน่นอนว่า คนที่หาวิธีจับผู้ชายได้อย่างนาง ย่อมมีหัวคิดไม่ธรรมดา

แม้ว่าภายนอกนางจะดูอ้วนและไม่ฉลาดนัก แต่ภายใต้รูปร่างหน้าตาเช่นนั้นของนางได้เก็บซ่อนความฉลาดหลักแหลมเอาไว้!

รอยยิ้มมีนัยปรากฏขึ้นบนริมฝีปากของลั่วชิงยวน "ข้าอยากจะขอถามท่านตรง ๆ สักหน่อย"

“ฮูหยินลั่ว ท่านเคยถามตัวเองบ้างหรือไม่? คนที่ท่านอยากพบตายจากไปหลายสิบปีแล้ว หากเขาหมดกรรมและไปเกิดนานแล้ว เขาจะยังอยู่ในใต้หล้านี้อีกหรือ? จริงอยู่ที่ท่านทุ่มเทอย่างหนักเพื่อเรียกให้เขากลับมา แต่สิ่งที่ถูกเรียกมานั้นจะใช่เขาแน่หรือ?”

คำถามนี้ทำให้ลั่วหรงชะงักไป

นางขมวดคิ้ว ดวงตาคลอหน่วยไปด้วยหยาดน้ำ และนางก็ตกใจเป็นอย่างมาก

ใช่ มันผ่านไปหลายทศวรรษแล้ว

เขาคงกลับชาติมาเกิดตั้งนานแล้ว…

แต่ว่านางยังเอาแต่อัญเชิญวิญญาณไปเรื่อย ๆ ไม่รู้เลยว่าที่ผ่านมาอัญเชิญวิญญาณประเภทใดมาบ้าง

“ฮูหยินลั่ว แม้ว่านี่จะไม่ใช่เรื่องของข้า แต่ข้าก็ยังอยากจะพูดกับฮูหยินเรื่องของลั่วอวิ๋นสี่สักสองสามคำ ฮูหยินลั่วไม่อยากรู้หรือว่าวันนี้ข้าไปพบนางที่ใดมา”

รูม่านตาของลั่วหรงหดลง และนางก็จ้องมองคู่สนทนาไม่วางตา สายตาแหลมคมของนางดูคล้ายจะมองทะลุผ่านร่างกายของลั่วชิงยวน

แต่ลั่วหรงไม่เห็นอะไรจากรอยยิ้มของลั่วชิงยวนเลย

“นี่ก็ดึกแล้ว แถมที่นี่ยังอยู่ห่างจากตำหนักของข้าไปถึงสามช่วงถนน จวนมหาราชครูคงไม่คิดจะบีบบังคับให้แขกอย่างข้ากลับไปในเวลาเช่นนี้หรอกใช่หรือไม่?”

ลั่วหรงนึกกังขาเมื่อเห็นว่าลั่วชิงยวนตั้งใจที่จะอยู่ค้างคืนที่นี่

แต่เมื่อมองดูท้องฟ้า นี่ก็ค่ำมืดดึกดื่นแล้ว หากจะให้ลั่วชิงยวนกลับไปเพียงลำพังก็คงไม่ปลอดภัยต่อนางนัก

ขณะนี้กำลังคนในจวนมีน้อยมาก และไม่มีใครสามารถคุ้มกันลั่วชิงยวนกลับไปส่งที่ตำหนักของตนได้

ถ้าจวนของนางขับไล่ไสส่งอีกฝ่ายไป นางก็กลัวว่าผู้คนจะนินทาจวนมหาราชครูกันเซ็งแซ่

ลั่วหรงสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด ก่อนจะรับคำ "ก็ได้ เช่นนั้นเจ้าก็พักอยู่ที่นี่สักคืนก็แล้วกัน"

ในที่สุดก็ตกลงกันได้ ลั่วชิงยวนถอนหายใจด้วยความโล่งอก