ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 109

ลั่วชิงยวนก้าวไปข้างหน้าอย่างมั่นคง ก่อนพบเทียนเล่มหนึ่งในห้องนางจึงจุดจนมันสว่างไปทั่ว

ฉะนั้นแล้วในห้องรับรองแขกอันยิ่งใหญ่แห่งนี้ มีเพียงแสงเทียนเล่มนี้เพียงอย่างเดียว

ท่ามกลางความมืดดังกล่าว มีไฟดวงน้อย ๆ สว่างขึ้น มันเป็นดั่งเป้าสายตาท่ามกลางความมืดมิดในยามกลางคืน

ลั่วชิงยวนไม่ได้ปิดประตู นางคลายผ้าห่มออกแล้วล้มตัวลงนอน

ตั้งแต่วินาทีแรกที่นางก้าวเข้าไปในห้องแห่งนี้ เข็มทิศก็สั่นไม่หยุด ที่นี่เต็มไปด้วยความชั่วร้ายและความโกรธแค้น!

ข้างนอกเกิดลมพัดแรงอย่างอธิบายไม่ได้ มันทำให้ใบไม้ในลานบ้านส่งเสียงกรอบแกรบ คล้ายกับเสียงหัวเราะอันน่าสะพรึงกลัว “วะ ฮ่า ฮ่า"

ทันใดนั้นก็มีลมพัดแรง กระแทกมาที่ประตู

เข็มทิศในมือของลั่วชิงยวนหมุนอย่างเงียบ ๆ ขณะที่ลมเข้าปะทะประตูอย่างแรง จนมันเปิดออก

ลมกระโชกแรงขึ้นและพัดไปทั่ว

ประตูลั่นดังเอี๊ยดอ๊าดและกระแทกปึงปัง

นางยังคงปลอดภัยในห้องรับรองแขกเล็ก ๆ ของนาง

ไม่ว่าวิญญาณชั่วร้ายจะแข็งแกร่งแค่ไหนก็ไม่มีวิญญาณชั่วร้ายตนใดบุกเข้ามาในห้องได้

นางสัมผัสได้ว่า วิญญาณร้ายเหล่านั้นรวมตัวกันอยู่รอบห้องของนาง และล้อมรอบนางเอาไว้

ลั่วชิงยวนหลับตาและพักผ่อนอย่างไม่สะทกสะท้าน

ใคร ๆ ก็คงรู้สึกหวาดกลัวและรับไม่ได้กับบรรยากาศและสถานการณ์อันมืดมนเช่นนี้

ในตอนนี้นางตระหนักได้แล้วว่า เหตุใดจวนมหาราชครูแห่งนี้จึงมีคนรับใช้น้อยนัก จวนใหญ่โตเช่นนี้เปรียบเสมือนบ้านผีสิง ผู้คนจะไม่หวาดกลัวที่นี่ได้อย่างไร

ผู้ที่ยังทนอยู่ได้จนถึงทุกวันนี้ย่อมต้องมีจิตใจที่กล้าแข็งไม่เกรงกลัวความเป็นและความตายซึ่งหาได้ยากยิ่ง!

……

หลังผ่านไปประมาณครึ่งชั่วยาม

วิญญาณชั่วร้ายที่รวมตัวกันอยู่รอบ ๆ ห้องของนางจู่ ๆ ก็สลายไปอย่างสมบูรณ์!

ความสงบที่ด้านนอกกลับมาอีกครั้ง

นางเดินออกจากห้องไปอย่างสับสน บริเวณนี้กลายเป็นค่ำคืนอันเงียบสงบที่ไม่มีลมเลยแม้แต่น้อย

หายไปไหนแล้วนะ?