ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1063

“ตราบใดที่ลั่วชิงยวนยังมิสิ้นชีพ เจ้าก็อย่าหวังจะพาลั่วเยวี่ยอิงไปไหนได้!”

“นางอยู่กับตัวข้ามานานแล้ว ก็มิรู้ว่าจะทนได้อีกกี่วัน หากเจ้ามิต้องการให้ลั่วชิงยวนตายก็จงมองดูลั่วเยวี่ยอิงสิ้นใจไปเถิด!”

น้ำตาไหลรินอาบแก้มนวลของลั่วเยวี่ยอิงเมื่อได้ยินเสียงโกรธเกรี้ยวของไทเฮา นางกรีดร้องขอความช่วยเหลือจากฟู่เฉินหวนด้วยเสียงสั่นเครือ

“ท่านอ๋อง! ท่านอ๋องโปรดช่วยหม่อมฉันด้วย!”

“ท่านอ๋อง… ท่านรักหม่อมฉันมิใช่หรือเพคะ? เหตุใดท่านจึงต้องลังเลเรื่องการสังหารลั่วชิงยวนเช่นนี้...”

“ลั่วชิงยวนช่วยท่านได้ หม่อมฉันก็ช่วยท่านได้เช่นกัน! ท่านอ๋องโปรดช่วยหม่อมฉันด้วย!”

ลั่วเยวี่ยอิงร้องด้วยความทรมาน

ดูเหมือนจะเจ็บปวดอย่างมากอย่างแน่นอน

ลั่วชิงยวนแอบชะเง้อมองดู พยายามจะมองว่าลั่วเยวี่ยอิงถูกกักขังไว้ที่ใด

แต่ก็มองมิเห็นเลย

กลับเห็นฟู่เฉินหวนเซถอยหลังไปหนึ่งก้าว

ซึ่งก้าวเล็ก ๆ นั้นแสดงให้เห็นได้ชัดว่าเขาได้ระงับความเจ็บปวดจนถึงขีดสุดแล้ว

หากมิใช่เพราะความเจ็บปวดถึงขีดสุด เขาคงมิแสดงอาการเช่นนี้

ลั่วชิงยวนกังวลอย่างยิ่ง

ไทเฮาและคนอื่น ๆ ต่างคิดว่าฟู่เฉินหวนรักลั่วเยวี่ยอิง แต่ไม่มีใครรู้ว่าเขาถูกควบคุมด้วยน้ำศักดิ์สิทธิ์จากแคว้นหลีและโอสถจตุรธาตุ ซึ่งก่อให้เกิดความเจ็บปวดอย่างแสนสาหัส

“กระหม่อมจะลองคิดดูอีกครั้ง” ฟู่เฉินหวนกล่าวแล้วเตรียมจะเดินจากไป

แต่ทว่าเหล่าทหารก็เข้ามาขวางทางเขาไว้

ไทเฮาพูดเสียงเย็นชา “เจ้าต้องตัดสินใจในวันนี้!”

“ตัวข้าไม่มีเวลาให้เจ้าคิดแล้ว!”

ด้วยความเจ็บปวดแสนสาหัส

ฟู่เฉินหวนจึงจำต้องยอมรับ “พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมจะใช้ชีวิตของลั่วชิงยวนแลกกับชีวิตของลั่วเยวี่ยอิง”

ไทเฮาฟังแล้วก็พึงพอใจ “เช่นนั้นตัวข้าก็จะรอให้เจ้าเอาหัวของลั่วชิงยวนมาให้”

เมื่อนางโบกมือ ทหารจึงเปิดทางให้ฟู่เฉินหวน

ฟู่เฉินหวนเดินออกจากพระตำหนักโช่วสี่อย่างยากลำบาก

พยายามจะเดินต่อไป

ลั่วชิงยวนตามไปอย่างเงียบ ๆ เมื่อเห็นว่าเขาเดินแทบมิไหวแล้วและกำลังจะล้มลง