ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1091

นางโน้มกายลง ริมฝีปากแสยะยิ้มจางขณะพูดด้วยเสียงเยือกเย็น “เจ้าเป็นเพียงบ่าวที่ใช้ทดลองยาในตำหนักอ๋องเท่านั้น”

จบประโยค นางก็คว้าข้อมือของลั่วเยวี่ยอิง แล้วกรีดลงไป

แม้ว่าลั่วเยวี่ยอิงจะดิ้นรนอย่างไร ลั่วชิงยวนก็มิปล่อยมือ ปล่อยให้โลหิตไหลออกเต็มชาม ลั่วชิงยวนจึงคลายมือออก

พร้อมกับพานางรับใช้ไปด้วย

ลั่วชิงยวนจำต้องเร่งรัดการปรุงยาแก้พิษ ลั่วเยวี่ยอิงยังคงมีชีวิตอยู่ก็จะยิ่งก่อความวุ่นวายให้ตำหนักอ๋องมิสงบสุข

ระหว่างทางกลับ นางก็สั่งนางรับใช้ว่า “เจ้าไปเอาชุดจากศาลารุ้งเมฆาให้สตรีผู้นั้น บอกว่าเป็นคำสั่งของข้า ศาลารุ้งเมฆาจะให้”

“เจ้าค่ะ”

ลั่วชิงยวนสั่งอีกว่า “จงทำตามใจนางทุกอย่าง จะได้มิเดือดร้อน”

“เจ้าค่ะ”

ยามเย็น

ลั่วชิงยวนดักรออยู่มิไกลจากตำหนักอ๋อง

เมื่อเห็นรถม้าใกล้เข้ามา

นางก็รีบเข้าไปหา

เมื่อฟู่เฉินหวนบนรถม้าเห็นนางมาถึงก็รีบลงจากรถม้า ยิ้มอย่างอ่อนโยนแล้วโอบกอดลั่วชิงยวนไว้ในอ้อมแขน “คิดถึงข้าหรือไม่?”

ลั่วชิงยวนผลักเขาออก “หม่อมฉันมาบอกท่านว่าอย่ากลับไป ท่านไปอยู่ที่ตำหนักนอกเมืองเถิดเพคะ”

เมื่อได้ยินดังนั้น รอยยิ้มบนใบหน้าของฟู่เฉินหวนก็แข็งค้าง “เหตุใด? ข้าทำผิดอะไรที่ทำให้เจ้ามิพอใจ?”

ลั่วชิงยวนอธิบายว่า “หากท่านกลับไปตอนนี้ ลั่วเยวี่ยอิงจะต้องมาหาท่านอย่างมิหยุดหย่อน หม่อมฉันกลัวท่านจะปวดศีรษะเพคะ”

ฟู่เฉินหวนจับมือของนางไว้ด้วยสีหน้าเคร่งขรึม “จะมิเป็นเช่นนั้น ทำตามวิธีที่เจ้าบอกจะมิปวดหรอก”

ลั่วชิงยวนมิได้เปิดเผยความจริง

ครั้งก่อนเขาปวดศีรษะจนกลิ้งไปมาบนพื้น

“หม่อมฉันมิสนเพคะ ท่านไปอยู่ตำหนักนอกเมืองเถิด! ย้ายไปวันนี้เลยเพคะ!” ลั่วชิงยวนพูดด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว

ฟู่เฉินหวนถามด้วยความลังเล “แล้วจะไปอยู่กี่วัน?”