ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1092

แต่กลับถูกจับแขน แล้วดึงเข้าไปในอ้อมกอด

ลั่วชิงยวนจึงรู้สึกตัว เมื่อได้กลิ่นที่คุ้นเคยก็ตกใจมาก “ท่านมาได้อย่างไรเพคะ?”

ฟู่เฉินหวนโอบกอดนางแน่นแล้วพูดว่า “ตำหนักนอกเมืองหนาวมาก”

ลั่วชิงยวนผลักเขาออกอย่างแรง “ใช่เพคะ มิเพียงแต่หนาว ยังมีงูด้วย”

มิใช่ว่านางมิเคยอยู่ที่ตำหนักนอกเมือง

สภาพแวดล้อมในครั้งนั้นยากลำบากกว่าฟู่เฉินหวนในตอนนี้มาก

ฟู่เฉินหวนนึกถึงประสบการณ์ในอดีตของนาง จึงจับมือของนางด้วยความห่วงใย “ชิงหยวน ครั้งนั้นเจ้าลำบากมาก”

“เป็นข้าที่ต้องขอโทษเจ้า”

ใต้แสงจันทร์ ลั่วชิงยวนมองเขาด้วยดวงตาเป็นประกาย “เรื่องในอดีต ผ่านไปแล้ว มิต้องพูดถึงอีกแล้วเพคะ”

“ท่านทนความหนาวเย็นของตำหนักนอกเมืองมิได้หรือเพคะ?”

ฟู่เฉินหวนพูดเสียงต่ำ “ทนการจากลาเจ้ามิได้ต่างหาก”

ใจของลั่วชิงยวนสั่นไหวเล็กน้อย

แล้วก็ใจอ่อนอีกครั้ง

“แต่ถ้าท่านมิไปอยู่ที่ตำหนักนอกเมือง ในตำหนักอ๋องแห่งนี้คนที่ทุกข์ใจก็จะเป็นเราสองคน”

“ข้าจะไป รุ่งเช้าจะกลับ คืนนี้ขอพักอยู่ที่นี่สักคืนได้หรือไม่?”

ฟู่เฉินหวนกลับมาที่เมืองหลวงในเวลากลางคืน

มิใช่เพราะอารมณ์ชั่ววูบ

เมื่อไปถึงตำหนักนอกเมือง แล้วเห็นสถานที่ที่นางเคยอยู่ก็รู้สึกราวกับเห็นคืนฤดูหนาวที่ยากลำบากทุกคืน

ใจจึงเจ็บปวด ทำให้อยากกลับมากอดนาง

“ก็ได้เพคะ” ลั่วชิงยวนยอมรับ

เมื่อถูกโอบกอด ความรู้สึกปลอดภัยก็เข้ามา ลั่วชิงยวนจึงหลับไปอย่างรวดเร็ว

ในความมืด ฟู่เฉินหวนยกมือลูบไล้ใบหน้าของนางเบา ๆ ดวงตาเต็มไปด้วยความเจ็บปวด

......

ยามรุ่งอรุณ ลั่วชิงยวนตื่นขึ้นมา ปรากฏว่าข้างกายไม่มีใครแล้ว

แต่ในผ้าห่มยังคงอบอุ่น เขาคงเพิ่งไปมินาน