ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1094

ฟู่เฉินหวนเก็บขนมกุ้ยฮวาไปด้วยความผิดหวัง แล้วพูดปลอบโยน “มิเป็นอะไร รอชิมฝีมือหัวหน้าพ่อครัวเถิด”

ดูเหมือนจะมิถูกใจ ถึงแม้เขาจะเรียนรู้จากหัวหน้าพ่อครัว แต่รสชาติก็ยังแตกต่างออกไป ดูเหมือนต้องฝึกฝนให้มากขึ้น

ลั่วชิงยวนเห็นความผิดหวังในสายตาของเขา จึงยกยิ้มหวานแล้วพูดว่า “หวานมาก! อร่อยมากเพคะ!”

ฟู่เฉินหวนตกตะลึง

เมื่อเห็นรอยยิ้มที่เย้ายวนใจ ใจชายหนุ่มก็รู้สึกหวั่นไหว จึงอดมิได้ที่จะประคองหน้าลั่วชิงยวนแล้วจุมพิต

ถึงแม้จะรู้ว่านางอาจจะปลอบใจเขา แต่เพียงเห็นรอยยิ้มของนางเขาก็สุขใจมากแล้ว

หัวหน้าพ่อครัวมองไปทางอื่น ทำเป็นมิเห็น

ในมิช้า อาหารและขนมก็ถูกยกมาอย่างต่อเนื่อง

ทั้งสองกินข้าวด้วยกันอย่างมีความสุขจนดึกดื่น

เมื่อออกจากหอหมื่นสุข ลั่วชิงยวนอิ่มจนแทบจะเดินมิไหว

ฟู่เฉินหวนจับมือลั่วชิงยวนเดินไปข้างหน้า “เดินเล่นสักหน่อย แล้วเดี๋ยวข้าค่อยส่งเจ้ากลับ”

ลั่วชิงยวนเรอเบา ๆ “ท่านตั้งใจจะทำให้หม่อมฉันอ้วนขึ้นหรือเไร หากหม่อมฉันอ้วนเหมือนเดิม ท่านก็จะดีใจใช่หรือไม่เพคะ?”

ฟู่เฉินหวนอุ้มนางขึ้น แล้วพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “เจ้าฉลาดมาก”

“ท่าน!” ลั่วชิงยวนยกมือขึ้น

ฟู่เฉินหวนจับมือนางแล้วจุมพิตที่หลังมือก่อนพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “ข้ารักเจ้า มิว่าเจ้าจะอ้วนหรือผอม”

“จริงหรือเพคะ?” ลั่วชิงยวนโอบคอเขา แล้วซุกตัวเข้าไปในอ้อมแขนเขา

“หม่อมฉันตัวหนักมากก็กลัวท่านจะอุ้มมิไหว”

ฟู่เฉินหวนอุ้มนางขึ้นอย่างง่ายดายราวกับอุ้มเด็ก แล้วเดินไปข้างหน้าอย่างช้า ๆ

“อุ้มมิไหวก็จะแบกขึ้นหลัง”

ลั่วชิงยวนโอบคอเขา ใบหน้าแนบอยู่บนไหล่ของเขา “ถ้าแบกขึ้นหลังมิไหวเล่าเพคะ”

“แบกขึ้นหลังมิไหว... เช่นนั้นข้าก็จะนอนเฉย ๆ กับเจ้า...”

ฟู่เฉินหวนอุ้มลั่วชิงยวนเดินเล่น ทั้งสองสนทนากันอย่างมิเร่งรีบ

บนถนนที่เงียบสงบ แสงจันทร์ค่อย ๆ ทำให้เงาของทั้งสองทอดยาวออกไป

ในคืนเดือนเพ็ญที่เย็นสบาย ความรักหวานชื่นของทั้งสองล่องลอยอยู่ในอากาศ

......