ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1104

ลั่วชิงยวนขมวดคิ้วมองหล่างมู่อย่างช่วยมิได้

“หล่างมู่ เจ้ากลับไปก่อนเถิด ข้าจะไปทำธุระก่อน” ลั่วชิงยวนหันหลังวิ่งไป

หล่างมู่ถือลูกถังหูลู่สองไม้วิ่งตามไปสองสามก้าว “พี่หญิง ท่านจะไปที่ใด? ไฉนมิพาข้าไปด้วยเล่า?”

ลั่วชิงยวนมิได้ใส่ใจ รีบวิ่งออกจากถนนไปแล้ว

เมื่อไปเปลี่ยนอาภรณ์ที่หอฝูเสวี่ยแล้ว นางจึงไปที่ร้านอย่างเงียบเชียบ

เมื่อไปถึงลานด้านหลังก็พบกับซ่งเชียนฉู่ที่กำลังแบกตะกร้ากลับมาจากประตูหน้า

ท่าทางดูรีบร้อนนัก

“ท่านมาพอดี ท่านเห็นประกาศบนถนนหรือไม่? องค์จักรพรรดิจะเชิญท่านเข้าวังเพื่อแต่งตั้งท่านเป็นมหาปราชญ์!” ซ่งเชียนฉู่ส่งประกาศให้

“นี่เป็นประกาศที่ติดอยู่ที่ประตูร้านเรา”

“มิกี่วันที่ผ่านมา ข้าออกไปเก็บสมุนไพร พวกเขาคงจะมาหาท่าน แต่ไม่มีใครอยู่จึงติดประกาศไว้”

“จะทำอย่างไรดี?”

ซ่งเชียนฉู่ก็ตกตะลึงเช่นกัน

ลั่วชิงยวนรับประกาศมาดูอีกครั้ง ในนั้นยังเขียนด้วยว่าให้นางเข้าวังหลวงเพื่อทำนายชะตาของแคว้นเทียนเชวีย

แล้วแต่งตั้งเป็นมหาปราชญ์

ซ่งเชียนฉู่ถอนหายใจ “ข้าคิดว่าครั้งนี้ ตัวตนของท่านคงจะปกปิดมิได้แล้ว”

“คอยดูกันต่อไปเถิด” ลั่วชิงยวนยังมิรู้ว่าจะบอกฟู่เฉินหวนอย่างไร

เพราะฟู่เฉินหวนมองฉู่ลั่วเป็นดั่งพี่น้องของเขา...

ลั่วชิงยวนรอจนถึงเวลาเย็น เมื่อฟ้ามืดแล้วจึงกลับไป

เมื่อออกจากประตูหลังกลับถูกเงาร่างสีดำในตรอกมืดขวางทางไว้

“ท่านเซียนฉู่ ท่านทำให้ข้าต้องรออยู่นานนัก”

ใต้ผ้าคลุมสีดำ มีเสียงหญิงสาวที่คุ้นเคยดังขึ้น

ปรากฏว่าเป็นลั่วฉิง

ลั่วชิงยวนหยุดชะงักเล็กน้อย แล้วมองนางด้วยความระมัดระวัง “เจ้าเป็นใคร”

ลั่วฉิงหัวเราะ “ข้าเขียนจดหมายทิ้งไว้ให้ท่านเซียนฉู่ ท่านเซียนฉู่คงจะเห็นแล้ว”