ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1111

เว้นเสียแต่จะตาย

กับดักจึงจะหายไป

ทั้งสองวิ่งหนีไปได้มิกี่ก้าวก็พบว่าติดอยู่ในกับดัก ลั่วชิงยวนจึงไล่ตามมาทันอีกครั้ง

ลั่วฉิงหันกลับมามองด้วยสายตาเย็นชา พลันคว้าไหล่เหยียนผิงเซียวแล้วผลักเขาไปหาลั่วชิงยวน

“ฉิงเอ๋อร์!” เหยียนผิงเซียวตกใจสุดขีด

ร่างกายถอยหลังโดยมิอาจควบคุม

ดวงตาของลั่วฉิงเย็นเยียบ ไร้ซึ่งความลังเล

เมื่อลั่วชิงยวนเข้าโจมตี กริชจันทร์เสี้ยวในมือก็แทงเข้าสู่ร่างของเหยียนผิงเซียว

ก่อนเหยียนผิงเซียวจะสิ้นใจยังคงจ้องมองลั่วฉิง ดวงตาเต็มไปด้วยความแค้นเคือง

บางทีก่อนที่เขาจะสิ้นลม เขาก็คงมิรู้ว่าเหตุใดสตรีที่เขารักจึงผลักเขาเข้าสู่ความตาย

ลั่วฉิงเห็นเหยียนผิงเซียวตาย แต่กลับมิกะพริบตาแม้แต่น้อย

ลั่วชิงยวนมิแปลกใจเลยที่ลั่วฉิงชื่อลั่วฉิง ก็เพราะนางเย็นชาไร้ความรู้สึก

ผู้ที่เลือดเย็นไร้หัวใจมักได้ชื่อที่มีคำว่าฉิงที่แปลว่าความรักเพื่อให้คนอื่นคาดหวัง

ทันใดนั้น ลั่วฉิงก็ฉวยโอกาสโจมตีลั่วชิงยวนอย่างรุนแรง

ขณะต่อสู้กัน หน้ากากของลั่วชิงยวนบังเอิญหลุดออก

เมื่อหน้ากากหลุดแล้วลั่วฉิงเห็นใบหน้าของนางก็ตกตะลึง

“เป็นเจ้านี่เอง!” ลั่วฉิงกัดฟันกรอดด้วยความแค้น

นางก็ว่าอยู่ว่าเหตุใดวรยุทธ์ของฉู่ลั่วจึงคล้ายลั่วชิงยวนนัก

มิยอมร่วมมือกับนาง กลับดื้อรั้นจะช่วยเหลือฟู่เฉินหวน

สิ่งที่ฟู่เฉินหวนมอบให้ลั่วชิงยวนได้ นางมิอาจให้ได้!

จุดอ่อนที่ชัดเจนเช่นนี้ นางกลับมองมิเห็น ประมาทเกินไปแล้ว!

ลั่วชิงยวนมีสายตาเย็นชา รุกไล่ตามมาทันที

ลั่วฉิงพลันขว้างลูกเหล็กสองลูก ลูกเหล็กระเบิดเป็นเปลวเพลิงบีบให้ลั่วชิงยวนถอยไป

ในพริบตา ลั่วฉิงก็หายไปต่อหน้าต่อตา

เมื่อเปลวไฟสลาย ลั่วชิงยวนเห็นเพียงรอยเลือดบนพื้น

ลั่วฉิงกระอักเลือด

แม้จะบาดเจ็บสาหัส แต่นางก็ยังหนีไปได้

ขณะที่ลั่วชิงยวนกำลังจะไล่ตามก็ได้ยินเสียงฝีเท้าด้านหลัง