ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1112

“หม่อมฉัน...” เมื่อถูกจ้องมองด้วยแววตาเช่นนี้ ลั่วชิงยวนก็มิอาจปั้นแต่งคำโกหกต่อไปได้

“ว่าอย่างไร? ยังคิดคำโกหกมิออกหรือ?” ฟู่เฉินหวนใช้มือทั้งสองยันประตู แล้วเอนกายเข้ามาใกล้นาง

ดวงตาคมกริบแฝงอันตราย ใกล้ชิดเพียงนี้ทำให้บรรยากาศรอบตัวร้อนรุ่มดุจเปลวเพลิง

ลั่วชิงยวนกลืนน้ำลายลงคอ ยอมรับแต่โดยดี “ใช่เพคะ หม่อมฉันคือฉู่ลั่ว!”

“อย่ากล่าวหาว่าหม่อมฉันหลอกลวงท่านมาโดยตลอดเลยเพคะ ครั้งนั้นท่านเป็นผู้ขับไล่หม่อมฉันไปยังเรือนอื่นเพื่อให้ตายไปเอง หากหม่อมฉันมิปิดบังท่าน แล้วหาทางทำมาหากินเองก็คงอดตายหนาวตายอยู่ในเรือนหลังนั้นไปนานแล้ว...”

กล่าวถึงตรงนี้ ฟู่เฉินหวนก็ขมวดคิ้วแล้วดึงนางเข้าสู่อ้อมกอด

กอดนางไว้แน่น

ลั่วชิงยวนชะงักไป

เสียงทุ้มต่ำของฟู่เฉินหวนดังข้างหู “ข้าขอโทษ ทั้งหมดเป็นความผิดของข้าเอง”

ลั่วชิงยวนตกใจเล็กน้อย เมื่อเห็นเขารู้สึกผิดเช่นนี้ก็ใจอ่อน นางลูบหลังเขาเบา ๆ “เอาเถิดเพคะ หม่อมฉันมิได้ถือโทษท่านแล้ว”

“ต้องโทษที่หม่อมฉันเองมองคนผิด ถูกคนหลอกใช้ ทำให้ท่านเข้าใจผิดคิดว่าหม่อมฉันเป็นไส้ศึกของตระกูลเหยียน”

สิ้นคำพูดของนาง ฟู่เฉินหวนก็คลายอ้อมกอด

แล้วหรี่ตาลง แววตาแปรเปลี่ยนเป็นอันตรายอีกครั้ง

“ก่อนหน้านี้เจ้าทำอะไรข้าตอนที่ข้าเมา?”

“ตอนนั้นข้ารู้สึกตัว ตื่นขึ้นก็รู้สึกแปลก ๆ แต่คิดว่าเจ้าเป็นบุรุษ จึงมิได้สงสัยสิ่งใด”

“เจ้าช่างร้ายนัก ลั่วชิงยวน ข้าถือว่าเจ้าเป็นสหายร่วมสาบาน เจ้ากลับทำให้ข้าเมาแล้วแตะต้องข้า เจ้ามีจุดประสงค์อะไรกันแน่?”

ฟู่เฉินหวนค่อย ๆ ก้าวเข้ามา บีบให้ลั่วชิงยวนถอยหลังไปจนชิดประตูอีกครั้ง

จนมุมแล้ว

“ครั้งนั้นหม่อมฉันเพียงอยากเห็นผ้าเช็ดหน้าของท่าน มิได้มีเจตนาอื่นใดต่อท่านเลยเพคะ” ลั่วชิงยวนเอ่ยอย่างมิพอใจ

“จริงหรือ?” ฟู่เฉินหวนหรี่ตา ก่อนจะก้มหน้าลงเข้าใกล้นาง

แล้วขบเม้มริมฝีปากของลั่วชิงยวนเบา ๆ

ลมหายใจร้อนผ่าวรดใบหน้าของลั่วชิงยวน “แต่ข้ามีเจตนาอื่น...”

หัวใจของลั่วชิงยวนเต้นแรงจนมิอาจควบคุมได้ราวกับจะกระโจนออกจากอก