ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1114

ลั่วชิงยวนนิ่งงันไป

หลังจากออกจากศาล ลั่วชิงยวนก็เปลี่ยนอาภรณ์แล้วกลับตำหนักอ๋อง

เมื่อกลับถึงตำหนักก็เห็นฟู่เฉินหวนนั่งจิบชาอยู่ที่ศาลาที่อยู่ในสวน

นางเดินเข้าไปนั่งจึงพบว่ามีถ้วยชาถูกเตรียมไว้ตรงหน้าแล้ว

“เรื่องการตายของเหยียนผิงเซียวจะจบลงเพียงเท่านี้หรือเพคะ?”

ฟู่เฉินหวนตอบ “มิน่าจะมีปัญหาอะไร ข้าได้สั่งการใต้เท้าเหอแล้ว จะให้คนในหอฝูเสวี่ยมาเป็นพยานยืนยันว่าเมื่อคืนเราดื่มสุราอยู่ที่นั่นจริง”

“บัดนี้ตระกูลเหยียนไม่มีผู้ใดหนุนหลังเหยียนผิงเซียวแล้ว คงจะมิสืบสาวลงลึก”

“ยิ่งกว่านั้น ครั้งก่อนเหยียนผิงเซียวถูกหล่างมู่ทำร้ายปางตาย จะมีชีวิตอยู่ได้กี่วันก็ยากจะคาดเดา”

ลั่วชิงยวนพยักหน้า

ฟังดูเหมือนจะไม่มีปัญหาใหญ่ แต่ในใจนางกลับรู้สึกมิสงบ

“เมื่อคืนลั่วฉิงเห็นหน้าหม่อมฉันแล้ว แม้หม่อมฉันจะทำให้นางบาดเจ็บสาหัส แต่นางคงมิยอมจบง่าย ๆ” ลั่วชิงยวนกล่าวอย่างกังวล

ฟู่เฉินหวนขมวดคิ้ว “อะไรนะ? ลั่วฉิงคือผู้ใด?”

“สตรีลึกลับนางนั้นหรือ? นางชื่อลั่วฉิงหรือ? เจ้ารู้ได้อย่างไร?”

ฟู่เฉินหวนถามด้วยความงุนงง

ลั่วชิงยวนสะดุ้ง ตระหนักได้ว่าตนเผลอพูดสิ่งที่มิควรออกไปแล้ว

ตอนนี้นอกจากคนในตระกูลเหยียนแล้ว ก็ไม่มีผู้ใดรู้จักชื่อของลั่วฉิง

ลั่วชิงยวนจึงแก้ตัวอย่างรวดเร็ว “เมื่อคืนตอนที่นางผลักเหยียนผิงเซียวมารับกริชแทน เหยียนผิงเซียวร้องเรียกชื่อนี้ออกมาเพคะ”

ฟู่เฉินหวนมิสงสัย เขาพยักหน้า “เช่นนั้นเอง”

“แต่ชื่อนี้ช่างคล้ายกับชื่อของเจ้านัก”

ลั่วชิงยวนรู้สึกหนักใจ

แน่นอนว่าต้องคล้าย

พวกนางเป็นศิษย์ร่วมสำนักเดียวกัน

หากจะนับกันจริง ๆ นางควรเรียกลั่วฉิงว่าศิษย์พี่

แต่พวกนางมิได้สนิทสนมกัน คบหากันแบบคนแปลกหน้ามาโดยตลอด

เพราะลั่วฉิงเป็นคนเย็นชาไร้หัวใจมาตั้งแต่เกิด