ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 112

"ที่ข้าบอกเรื่องนี้กับเจ้า เพราะหวังว่าเจ้าจะเข้าใจความคิดความอ่านของคนในครอบครัวข้า!"

"แม้ว่าเจ้าจะมาที่นี่เพื่อวิ่งเต้นเรื่องในราชสำนักให้ลั่วไห่ผิง หรืออยากจะมาเป็นตัวแทนฟื้นฟูความสัมพันธ์ระหว่างสองครอบครัว ข้าก็ขอแนะนำเจ้าว่า อย่ามัวมาเสียเวลาเลยจะดีกว่า!"

น้ำเสียงของลั่วหรงหนักแน่นเป็นพิเศษ "ครอบครัวของเราไม่มีทางยอมรับลั่วไห่ผิง!"

หลังจากได้ยินสิ่งนี้ ลั่วชิงยวนก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก เป็นเพราะเรื่องพวกนี้เอง

นางลดสายตาลงและยกยิ้มขมขื่น "ท่านอากังวลเกินไปจริง ๆ พ่อของข้า... เกลียดข้า และไม่ยอมให้ข้าไปร่วมงานฉลองวันเกิดของท่านมหาราชครูด้วยซ้ำ เขาคิดว่า การที่ข้าอ้วนและมีใบหน้าอัปลักษณ์ จะทำให้เขาต้องอับอาย นั่นเป็นเหตุผลที่ทำให้… ข้าอยากเข้ามาที่จวนมหาราชครูถึงขนาดนี้”

คำพูดที่ตรงไปตรงมาของนางทำให้ลั่วหรงตกใจไม่น้อย

ขณะมองไปที่ลั่วชิงยวน คิ้วของนางก็ยิ่งขมวดแน่นขึ้น "ลั่วไห่ผิงสนใจแต่ชื่อเสียงและเงินทองของตนเท่านั้น นี่แหละคือเขา!"

หลังจากเข้าใจเหตุผลแล้วลั่วหรงก็รู้สึกเห็นใจลั่วชิงยวนขึ้นเล็กน้อย

“เจ้าถึงได้ยอมออกเรือนเพื่อหลีกหนีจากท่านพ่อของเจ้าอย่างนั้นหรือ?” ลั่วหรงคาดเดาและเอ่ยถาม

ลั่วชิงยวนสะดุ้งเล็กน้อยและยิ้มอย่างขมขื่น "เจ้าค่ะ แต่นั่นก็ไม่ใช่เหตุผลทั้งหมด ทั้งยังยากที่จะอธิบายด้วย"

ลั่วหรงพยักหน้าและพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง "ไม่ต้องไปกลัวเขาหรอก! เจ้ามีสิทธิ์มาร่วมงานวันเกิดของท่านพ่อข้า! และไม่มีใครมีสิทธิ์ห้ามเจ้าด้วย!"

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ลั่วชิงยวนก็ดีใจและรีบลุกขึ้นยืนก่อนย่อตัวทำความเคารพ "ขอบคุณเจ้าค่ะ ท่านอา"

ลั่วชิงยวนเรียกอาของนางอย่างปากหวาน และลั่วหรงก็รับฟังโดยไม่ปฏิเสธ

ทันใดนั้นเอง เสียงฝีเท้าเร่งรีบดังมาจากข้างนอก ตอนที่ประตูจะถูกเปิดออก

มีการเคลื่อนไหวของผู้คนมากมาย

ทำให้ทั้งสองตกใจและรีบวิ่งออกไปที่ประตู

จากนั้นเขาก็เห็นร่างหนึ่งวิ่งเข้าไปในห้องที่ลั่วอวิ๋นสี่อยู่

“อวิ๋นสี่!” ลั่วหรงตกใจและรีบออกไปอย่างกระตือรือร้น

ชายคนนี้เป็นบ่าวรับใช้ของจวน เขาหยิบมีดเล่มสั้นขึ้นหมายจะแทงลั่วอวิ๋นสี่ที่นอนอยู่บนเตียง

ลั่วหรงมาถึงได้ทันเวลา นางคว้าแขนของชายผู้นั้นเอาไว้แล้วโยนเขาออกไป