ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 113

มันแปลกเกินไป

“ท่านอา ข้าขอไปเจอท่านปู่รองได้หรือไม่?” ลั่วชิงยวนถาม

ลั่วหรงคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า "พรุ่งนี้ค่อยว่ากันเถอะ คืนนี้ดึกเกินไปแล้ว"

"ได้เจ้าค่ะ"

จากนั้น ลั่วชิงยวนก็ตรวจชีพจรของลั่วอวิ๋นสี่ ก่อนเขียนเทียบยาแล้วส่งให้ลั่วหรง ลั่วหรงรู้สึกประหลาดใจมาก "ข้าไม่คิดเลยว่าเจ้าจะมีทักษะทางการแพทย์กับเขาด้วย"

ลั่วหรงส่งใบสั่งยาให้หลินอวี้เวยทันทีและขอให้นางไปจัดการเรื่องนี้

ลั่วชิงยวนหันไปมองนางรับใช้ที่ออกไปพร้อมกับใบสั่งยา มีรอยรองเท้าเปียกหลงเหลืออยู่บนพื้นสองสามรอย

น่าแปลกเสียจริง ช่วงนี้มีแดดจัดและไม่มีฝนเลยแม้แต่น้อย

แล้วทำไมถึงมีรอยเท้าเปียกเช่นนี้?

แต่นางก็คิดว่านางรับใช้คนนี้คงไปทำงานที่สวนด้านหลังจวนจึงอาจทำให้เท้าเปียกได้

“ท่านอาเจ้าคะ สิ่งของอาถรรพ์ในบ้านยังกำจัดไม่หมดเลยเจ้าค่ะ ทางที่ดี ท่านควรเตรียมโกฐจุฬาลัมพาให้มากหน่อย และทำความสะอาดเรือนให้เรียบร้อยเพื่อขจัดสิ่งชั่วร้ายออกไป พรุ่งนี้ข้าจะจัดการให้และจะนำสิ่งเหล่านั้นออกไปทิ้งให้เร็วที่สุด ธงอัญเชิญวิญญาณทั้งที่ใช้ไปแล้วและยังไม่ได้ใช้จะต้องถูกเผาทิ้ง ขี้เถ้าจากธงอัญเชิญวิญญาณจะต้องถูกผลึกเอาไว้ในขวด นำไปฝังไว้ในดินของภูเขาอันแห้งแล้ง”

ลั่วหรงพยักหน้าซ้ำ ๆ "ตกลง! ข้าจะรีบจัดการเดี๋ยวนี้!"

“นี่ก็ดึกมากแล้ว คืนนี้เจ้านอนอยู่ที่ห้องข้าง ๆ นี่ก็แล้วกัน ไม่ต้องไปที่ห้องรับรองแขกหรอกที่นั่นมืดเกินไป”

เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ลั่วหรงยังคงรู้สึกผิดอยู่หน่อย ๆ

ตอนแรกนางปล่อยให้ลั่วชิงยวนพักอยู่ในห้องรับรองแขกเพราะหวังจะทำให้นางกลัว เพราะจะเป็นการดีที่สุดที่จะไม่ให้นางเข้ามายุ่งย่ามกับจวนมหาราชครูอีก

เพราะนางไม่เคยอยากจะมีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกับบุตรสาวของลั่วไห่ผิงและตัวลั่วไห่ผิงเอง

แต่ไม่คาดคิดเลยว่าคืนนี้นางได้ลั่วชิงยวนช่วยไว้อย่างมากทีเดียว

ประเมินความสามารถของนางต่ำไปจริง ๆ !

หลังจากที่ลั่วหรงจากไปแล้ว ลั่วชิงยวนก็ไปพักผ่อนที่ห้องข้าง ๆ

ในค่ำคืนนี้ทุกอย่างเงียบสงบดี