ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1121

ลั่วชิงยวนใจหายวาบ “ช่างน่ารังเกียจ!”

“สงสารแล้วรึ? หากสงสารก็เอาเข็มทิศมาให้ข้าสิ แล้วข้าจะไว้ชีวิตเจ้ากับฟู่เฉินหวน”

“เพียงแค่พวกเจ้าออกจากเมืองหลวง มิยุ่งเกี่ยวกับราชสำนักอีก ไปอยู่ที่ใดก็ได้ ข้ารับรองว่าจะมิตามล่า”

ลั่วชิงยวนกล่าวเสียงเย็นชา “ข้ามิเชื่อเจ้าหรอก นอกจากเจ้าจะช่วยข้าก่อน ข้าจึงจะพิจารณาเรื่องเข็มทิศ”

“ก่อนที่ข้ากับฟู่เฉินหวนจะปลอดภัย เจ้าอย่าหวังจะรู้ว่าเข็มทิศอยู่ที่ใด”

ลั่วฉิงหมดความอดทน

นางมิกล้าปล่อยลั่วชิงยวนง่าย ๆ เพราะหากปล่อยนางไป ถ้านางหนีรอดแต่มิยอมให้เข็มทิศ เช่นนั้นจะทำเช่นไรเล่า

“ลั่วชิงยวน เจ้าช่างฉลาดแกมโกงนัก หากมิใช่ศัตรูกัน ข้าอยากคบเจ้าเป็นสหายเสียจริง” ลั่วฉิงเอ่ยชมลั่วชิงยวน

ลั่วชิงยวนยกยิ้มมุมปาก “เราต่างก็เป็นปีศาจจิ้งจอกพันปีกันทั้งนั้น ใครจะเจ้าเล่ห์กว่ากัน?”

“คิดจะหลอกเอาของของข้า เลิกคิดเสียเถิด”

ลั่วฉิงมองนางด้วยสายตาอาฆาต “เช่นนั้นก็อย่าหาว่าข้ามิให้โอกาส”

กล่าวจบนางก็หรี่ตามองดวงอาทิตย์บนท้องฟ้า แล้วเอ่ยว่า “ใกล้เที่ยงแล้ว เจ้าเตรียมตัวหรือยัง”

“ใต้หล้านี้ ไม่มีสิ่งใดที่เจ้าห่วงใยแล้วหรือ?”

ลั่วชิงยวนมิตอบ

มินานก็ถึงเวลาเที่ยง

ไทเฮามีรับสั่งทันที “ประหาร!”

ลั่วฉิงชูดาบขึ้น

ลั่วชิงยวนเงยหน้ามอง แสงแดดส่องเข้าตา

แสงคมวาวของมีดทำให้นางรู้สึกตึงเครียด

ฝ่ามือที่เย็นเฉียบมีเหงื่อไหล

จนกระทั่งเห็นอาเสินบินอยู่บนท้องฟ้า ลั่วชิงยวนก็ดีใจ

“หยุด!”

ม้าเร็วควบตะบึงมา ร่างหนึ่งบนหลังม้าพุ่งเข้ามาจากอ้อมแขนของเฉินเซี่ยวหาน

พร้อมกันนั้นก็มีก้อนหินพุ่งเข้าใส่ดาบในมือลั่วฉิง