ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1122

ม่านรอบรถม้าถูกม้วนขึ้นเผยให้เห็นจักรพรรดิสูงสุดที่ประทับอยู่ภายใน

พร้อมด้วยจักรพรรดิและอ๋องผู้สำเร็จราชการฟู่เฉินหวน

เมื่อมาถึงลานประหาร ฟู่เฉินหวนก็กระโดดลงมายืนขวางหน้าลั่วชิงยวน

ไทเฮาจ้องเขาด้วยสายตาอาฆาต “เจ้าคิดจะทำอะไร! จักรพรรดิสูงสุดประชวรหนัก เจ้ากล้าพาพระองค์ออกจากวัง! อ๋องผู้สำเร็จราชการ คิดก่อกบฏหรือ!”

ใกล้จะประหารลั่วชิงยวนต่อหน้าต่อตานางแล้ว!

กลับมีเรื่องวุ่นวาย!

แม้แต่จักรพรรดิสูงสุดก็ถูกพวกเขาเชิญมาได้

ฝ่ายจักรพรรดิพยุงจักรพรรดิสูงสุดเข้ามา แม้จะเดินอย่างเชื่องช้า แต่ภาพนั้นก็เพียงพอจะทำให้ทุกคนตกตะลึง

เมื่อมาถึงแล้ว จักรพรรดิก็มองไทเฮาด้วยสายตาผิดหวัง “เสด็จแม่ ลูกมิคิดเลยว่าท่านจะทำเรื่องอุกอาจเช่นนี้”

ไทเฮาทรงหน้าซีด จ้องมองจักรพรรดิสูงสุด

ฝ่ามือเย็นเฉียบมีเหงื่อไหล

สิ่งที่ทำให้ผู้คนตกตะลึงยิ่งกว่าการที่จักรพรรดิสูงสุดเดินได้ คือการที่เขาพูดได้

แม้จะพูดตะกุกตะกักด้วยเสียงแหบพร่า แต่ก็ยังทรงอำนาจ

“ไทเฮาวางยาพิษข้า ใช้อำนาจในทางมิชอบ คิดก่อกบฏ บัดนี้ปลดไทเฮา แล้วคุมขังไว้ในพระตำหนักโช่วสี่ตลอดชีวิต”

เขาพูดแต่ละคำออกมาอย่างเชื่องช้า

แต่เต็มเปี่ยมไปด้วยพลัง

ไทเฮาหายใจติดขัดก่อนจะทรุดตัวลงกับพื้นอย่างอ่อนแรง

จักรพรรดิสูงสุดพูดได้ตั้งแต่เมื่อใด!

มิใช่ว่าอาการยังมิดีขึ้นหรอกหรือ!

ไทเฮาทรงจ้องลั่วชิงยวนด้วยความโกรธแค้น ทุกอย่างล้วนเป็นเพราะนางชั่วช้า!

เหล่าขุนนางและราษฎรที่มามุงดูต่างตกตะลึง

พิษที่เล่นงานจักรพรรดิสูงสุดเกิดจากไทเฮาวางยา

จักรพรรดิพูดว่า “เสด็จแม่ สิ่งที่ท่านมิควรทำเลยคือการวางยาพิษเสด็จพ่อ เสด็จพ่อทรงระลึกถึงความหลังจึงไว้ชีวิตท่าน รับสั่งเพียงให้คุมขังท่านในพระตำหนักโช่วสี่ตลอดชีวิต หวังว่าท่านจะสำนึกผิด”

“ส่วนลั่วฉิงที่มอบปีกพญามัจจุราชให้ไทเฮาเพื่อวางยาพิษจักรพรรดิสูงสุด ใส่ร้ายพระชายา ปล่อยข่าวลือ คิดใส่ร้าย สมควรประหารชีวิต ต้องประหารเดี๋ยวนี้!”

ลั่วฉิงได้ฟังแล้วก็หน้าซีดเผือดทันใด