ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1124

“ค้นทั่วเมืองหลวงแล้วก็ยังมิพบร่องรอยของลั่วฉิง”

“ยึดทรัพย์ตระกูลเหยียนแล้ว แต่มิพบตัวเหยียนหน่ายซิน ถามบ่าวไพร่ในจวน พวกเขากล่าวว่าหลังจากมหาราชาจารย์เหยียนลาออกจากราชสำนักกลับเมืองฉิน เหยียนหน่ายซินก็หายไป มิเคยกลับมาที่จวนอีกเลย”

“ไม่มีใครรู้ว่านางไปอยู่ที่ใด”

ลั่วชิงยวนใจหาย “ดูเหมือนเหยียนหน่ายซินจะติดต่อลั่วฉิงไว้ก่อนแล้ว มิเช่นนั้นคงมิเสี่ยงมาช่วยนาง”

“แม้ตระกูลเหยียนจะล่มสลาย แต่ในเมืองหลวงต้องมีคนที่ยังจงรักภักดีต่อเหยียนหน่ายซิน พวกนางคงหนีออกจากเมืองไปแล้ว”

ฟู่เฉินหวนพยักหน้า แล้วลูบไล้แก้มนาง “ข้าจะเข้าวัง เจ้าพักผ่อนเถิด”

“เพคะ”

จากนั้นฟู่เฉินหวนก็รีบออกไป

ลั่วชิงยวนกลับห้องมาคำนวณวันมงคลสำหรับซ่งเชียนฉู่กับเฉินเซี่ยวหาน

แต่เมื่อคำนวณแล้ว นางก็หน้าซีดเผือด

ชะตาเข้ากัน เพลิงเผาผลาญ

ภัยพิบัติจะเกิดขึ้นในอีกมิกี่เดือนข้างหน้า

ภัยที่เห็นได้ชัดที่สุดคือเพลิงเผาผลาญจากทิศตะวันตก

ทิศตะวันตกที่เกี่ยวข้องกับซ่งเชียนฉู่ก็คือสำนักหุบเขาซีหลิงจี้เยวี่ย

หรือว่าครอบครัวของซ่งเชียนฉู่จะมีภัย?

......

กลางดึกในคืนเดือนมืด ลั่วฉิงนั่งอยู่บนเตียงไม้แข็ง

ดวงตาขวาปวดระบม มองมิเห็นสิ่งใด

เหยียนหน่ายซินพันแผลที่ตาให้นางแล้วผูกปมไว้ข้างหลัง เจ็บจนลั่วฉิงสะดุ้ง

“ขออภัย มือหนักไปหน่อย” เหยียนหน่ายซินพันแผลเสร็จก็ลุกขึ้นยืน

ลั่วฉิงต้องหันหน้าไปมองจึงจะมองเห็นนาง

การมองเห็นเพียงครึ่งเดียว ทำให้นางรู้สึกมิคุ้นเคย

“ข้าบอกเจ้าแล้ว ข้าให้สิ่งที่เจ้าต้องการได้แต่เจ้ามิเชื่อ กลับทำตามแผนของตัวเอง สุดท้ายก็ล้มเหลว”

“ไทเฮาล้มเป็นเรื่องเล็กน้อย แต่เจ้าเสียตาไปข้างหนึ่งเพราะเรื่องนี้!”

เหยียนหน่ายซินก้มลงมองลั่วฉิง

“ต่อไปใบหน้านี้จะปรากฏในแคว้นเทียนเชวียมิได้อีก มิเช่นนั้นก็จะเป็นนักโทษ มีชีวิตเหมือนหนูข้างถนนที่ถูกตามล่า”

ร่องรอยของความโกรธปรากฏขึ้นบนใบหน้าที่ซีดเซียวของลั่วฉิง นางกำมือแน่น