ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1125

ลั่วชิงยวนเข้าไปถวายการรักษาด้วยการฝังเข็มและถวายยาให้จักรพรรดิสูงสุด

อาการประชวรของจักรพรรดิสูงสุดเริ่มดีขึ้น แต่ยังพูดและเดินมิคล่อง

ฟู่จิ่งหานและฟู่เฉินหวนต่างก็คอยพยุงจักรพรรดิสูงสุดเดินเล่นในสวน

“เหนื่อยแล้ว” จักรพรรดิสูงสุดหยุดพัก

ฟู่จิ่งหานประคอง “หากทรงเหนื่อยก็กลับไปพักผ่อนเถิดพ่ะย่ะค่ะ”

แต่จักรพรรดิสูงสุดมิยอมกลับ “ไม่”

ฟู่จิ่งหานคุกเข่าลง “เช่นนั้นให้ลูกแบกเสด็จพ่อกลับดีหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?”

จักรพรรดิสูงสุดส่ายหน้า แล้วเงยหน้ามองดวงอาทิตย์ “แดด”

ลั่วชิงยวนกล่าวด้วยรอยยิ้ม “จักรพรรดิสูงสุดประสงค์จะอาบแดดที่นี่ ให้คนไปนำเก้าอี้มาเถิดเพคะ”

จักรพรรดิสูงสุดพยักหน้าอย่างพึงพอใจ

เมื่อเอนกายลงบนเก้าอี้ มินานจักรพรรดิสูงสุดก็หลับไป

ฟู่จิ่งหานนำผ้าห่มมาห่มให้ แล้วคอยเฝ้าอยู่มิห่าง

ฟู่เฉินหวนจูงมือลั่วชิงยวนเดินเล่นในสวน พลางเอ่ยขึ้นว่า “ชิงยวน ขอบคุณนะ”

“ขอบคุณเรื่องอันใดเพคะ?”

“ขอบคุณที่รักษาเสด็จพ่อ ข้ามิเคยคิดว่าเสด็จพ่อจะกลับมาพูดได้อีกครั้ง”

ลั่วชิงยวนยิ้ม “ขอบคุณแค่วาจาหรือเพคะ?”

ฟู่เฉินหวนยิ้ม ก่อนจะประคองหน้านางมาจุมพิต

“เจ้าต้องการสิ่งใด?”

“นอกจากใต้หล้าใบนี้ ข้าให้เจ้าได้ทุกอย่าง”

ลั่วชิงยวนตกใจเล็กน้อย แล้วเลิกคิ้ว “แล้วถ้าหม่อมฉันอยากได้เล่า...”

ฟู่เฉินหวนขมวดคิ้ว ทำหน้าลำบากใจ “หากเจ้าอยากได้ เช่นนั้นข้า… จะลองหาวิธี...”

ลั่วชิงยวนหัวเราะ “ล้อเล่นเพคะ”

“ท่านอ๋องผู้เย็นชา ภายนอกดูโหดเหี้ยม แต่กลับให้ความสำคัญกับความรักในครอบครัวยิ่งกว่าสิ่งใด ต่อให้เอามีดมาจ่อคอก็มิเต็มใจจะนั่งบัลลังก์นั้น”

“หม่อมฉันจะบังคับท่านได้อย่างไรเพคะ”

“สิ่งที่ท่านมีคือสิ่งที่หม่อมฉันต้องการแล้ว มันเพียงพอแล้วเพคะ”

หัวใจของฟู่เฉินหวนเต้นแรง เขากอดนางไว้ในอ้อมแขน “ทุกสิ่งที่ข้ามีก็เป็นของเจ้าทั้งสิ้น และข้าก็เป็นของเจ้าเช่นกัน"

ลั่วชิงยวนกอดเขาแน่น ในยามนี้ใจที่ว้าวุ่นเพราะความวุ่นวายที่กำลังจะมาถึงได้สงบลงบ้าง

บางคนเสนอให้อ๋องผู้สำเร็จราชการแทนเป็นผู้นำทัพ

บางคนเห็นว่าควรให้องค์ชายห้าฟู่อวิ๋นโจวไปจะเหมาะสมกว่า เพื่อฝึกฝนประสบการณ์

ทุกคนต่างก็ถกเถียงกันมิหยุดหย่อน

ทันใดนั้นลั่วชิงยวนในชุดมหาปราชญ์สีม่วงก็เดินเข้ามา

“เมืองฉิน มิใช่ที่ชุมนุมกองกำลังกบฏเพียงแห่งเดียว”

“นอกจากเมืองฉินแล้ว ซีหลิง เป่ยตี้และทั่วทุกสารทิศล้วนมีศึกสงครามเล็ก ๆ เกิดขึ้น”

“แม้เราจะรู้ว่ากบฏเริ่มจากตระกูลเหยียน แต่เรายังมิรู้ว่าใครเป็นผู้บัญชาการและใครเป็นแม่ทัพ”

“ครั้งนี้คงต้องส่งขุนพลออกไปทั้งหมด!”

เสียงใสกังวานของลั่วชิงยวนทำให้ท้องพระโรงเงียบสงัดทันที

ทุกคนต่างตกตะลึง แต่ไม่มีผู้ใดกล้าถาม

จักรพรรดิกังวลจึงถามว่า “เช่นนั้นท่านมหาปราชญ์คิดว่าที่ใดควรจะเป็นสมรภูมิหลัก? และควรจัดทัพเช่นไร?”

ลั่วชิงยวนให้ขันทีคลี่แผนที่ออก

แล้วเริ่มอธิบายอย่างใจเย็น