ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1133

ซ่งอวี่ที่นั่งพักอยู่ด้านข้างกล่าวว่า “เมื่อรอดพ้นภัยครั้งนี้ พวกเจ้าก็นำเครื่องยาสมุนไพรออกไปช่วยเหลือผู้คนได้”

เฉินเซี่ยวหานพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “พวกมันรู้แล้วว่าเราอยู่บนเขา คงจะพยายามตามฆ่าเราให้ได้แน่นอน หากจับเรามิได้ คงมิยอมจากไปง่าย ๆ “

“ที่นี่จะซ่อนได้นานสักเท่าใด”

คงซ่อนได้มินานจริง ๆ

ลั่วชิงยวนถาม “หล่างมู่ ก่อนเจ้าจะขึ้นมา ซีหลิงเป็นอย่างไรบ้าง? มีโจรกลุ่มอื่นอีกหรือไม่?”

หล่างมู่พยักหน้า “มีขอรับ”

“มีมิน้อยเลย พวกมันก่อกวนหมู่บ้าน ทำให้ชาวบ้านต้องหลบหนี และปล้นชิงอาหาร”

“แต่พี่หญิงวางกำลังไว้แล้ว น่าจะป้องกันได้”

ลั่วชิงยวนมิแปลกใจ นางพูดด้วยน้ำเสียงจริงใจ “พวกนั้นมิใช่โจรธรรมดา แต่เป็นคนแคว้นหลีปลอมตัวมา”

“สาเหตุที่ก่อกวนชาวบ้านคงเพื่อแพร่เชื้อโรคระบาด”

“ยากที่จะรับมือ”

“ทหารม้าสามพันนายที่เรานำมากระจายกำลังกันป้องกัน ต้องดูแลความปลอดภัยของชาวบ้าน ถอนกำลังมิได้”

“มิเพียงแต่ถอนกำลังมิได้เท่านั้น แต่เรายังต้องส่งยาไปให้พวกเขาด้วย!”

“มิเช่นนั้นหากโรคระบาดลุกลาม ต่อให้มีทหารหมื่นนายก็ควบคุมมิได้”

ซ่งอวี่ได้ฟังดังนั้นก็กังวล “เครื่องยาสมุนไพรที่นี่ จะนำออกไปทั้งหมดก็ได้ แต่จะส่งออกไปได้อย่างไร?”

“ตอนนี้มีศัตรูมากมายบนเขา ไม่มีใครหนีออกไปได้”

ลั่วชิงยวนครุ่นคิดกล่าวว่า “ข้ามีวิธี”

“ที่นี่มีกระดาษกับพู่กันหรือไม่?”

ซ่งเชียนฉู่รีบตอบ “มี”

นางไปหยิบกระดาษกับพู่กันที่โต๊ะมุมห้องมา

ลั่วชิงยวนเขียนจดหมายสั้น ๆ แล้วคัดลอกสิบฉบับ

“เชียนฉู่ เขียนตำรับยาของเจ้าลงไป”

ซ่งเชียนฉู่เข้าใจ รีบเขียนตำรับยาสิบฉบับ

ส่วนลั่วชิงยวนก็พาเซียวชู เฉินเซี่ยวหานไปหยิบเครื่องยาสมุนไพร

แล้วปรุงยาตามตำรับ

ซ่งอวี่หน้าเครียด หยิบกระดาษกับพู่กันมาวาดแผนที่คร่าว ๆ แล้วกล่าวว่า “หากพวกเจ้าตกอยู่ในอันตราย หนีมิพ้นจริง ๆ ก็ให้หนีไปทางนี้”

“ที่นี่เป็นหน้าผา แต่สูงแค่สิบกว่าเมตร โรยตัวลงไปตามเถาวัลย์ได้ ข้างล่างเป็นสุสานของตระกูลซ่ง มีพื้นที่ราบกว้าง หากหมอกลงจัดก็จะมองมิเห็นข้างล่าง”

ลั่วชิงยวนรับแผนที่มาแล้วกล่าวว่า “เจ้าค่ะ ขอบคุณท่านลุงซ่ง”

ลั่วชิงยวนหยิบข้าวของเตรียมออกเดินทาง

หล่างมู่แบกห่อสมุนไพรตามลั่วชิงยวนไป

ซ่งเชียนฉู่ไปส่งพวกเขา “ระวังตัวด้วย!”

ลั่วชิงยวนพยักหน้า แล้วปีนบันไดขึ้นไป

เมื่อถึงปากทางก็ค่อย ๆ เปิดออกสำรวจทางเข้าอุโมงค์ เมื่อมิพบสิ่งผิดปกติจึงรีบออกไป

หล่างมู่ตามออกมา

เปลวไฟในสำนักยังมิมอดดับ แต่ก็พังทลายไปหลายส่วน ทั้งสองหาทางลอดวิ่งออกจากจวนมุ่งหน้าเข้าป่าไป

แต่ทันใดนั้น หางตาของลั่วชิงยวนก็เหลือบไปเห็นแสงสะท้อนจากคมดาบ

ลั่วชิงยวนหน้าซีดเผือด เมื่อหันไปมองจึงเห็นร่างนั้น