ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1134

ลั่วชิงยวนฉวยแขนหล่างมู่ไว้พลางดึงให้ถอยหลังกลับเปลี่ยนทิศทางหนีเอาชีวิตรอด

แม้ร่างจะพุ่งผ่านไปเพียงชั่วพริบตา แต่ก็มิอาจรอดพ้นสายตาของชายผู้ตามล่า

ดวงตาคมดุจเหยี่ยวของเขาฉายแววเยือกเย็นราวกับสัตว์ป่าที่ได้กลิ่นเลือด เขาชักกระบี่พิชิตมารขึ้น กระโจนตามติดไปอย่างมิลดละ

ลั่วชิงยวนดึงหล่างมู่วิ่งหนี แสงไฟจากเพลิงไหม้ที่ลุกโชนในสำนักใหญ่ส่องสว่างให้เห็นเงาของทั้งสองอย่างชัดเจน

เมื่อรู้สึกว่าคนข้างหลังไล่ตามมาติด ๆ ลั่วชิงยวนจึงดึงหล่างมู่เปลี่ยนทิศทางวิ่งเข้าไปในความมืดมิด

“พี่หญิง ท่านหนีไปก่อนเถิดขอรับ ข้าจะขัดขวางเขาไว้เอง!”

หล่างมู่เอ่ยพลางจะส่งถุงยาให้นาง แล้วหันไปเผชิญหน้ากับชายผู้ตามหลัง

แต่ลั่วชิงยวนกลับจับแขนหล่างมู่ไว้แน่น “มิได้! เจ้ามิใช่คู่ต่อสู้ของเขา!”

“มิได้ลองดูจะรู้ได้อย่างไรขอรับ!” หล่างมู่ปรารถนาจะปกป้องลั่วชิงยวน และคอยคุ้มกันให้นางหนีไปก่อน

แต่ลั่วชิงยวนมิยินยอม

“เจ้ามิเชื่อฟังคำของพี่หญิงหรือ?”

หล่างมู่จึงเงียบไป

ลั่วชิงยวนหยิบเข็มทิศขึ้นมา แล้วกรีดฝ่ามือเพื่อใช้เลือดเป็นเครื่องบูชาอัญเชิญวิญญาณมาต่อสู้

แต่ภูตผีปีศาจบนภูเขาลูกนี้มีน้อยจึงมิค่อยทรงพลังนัก

แต่ก็พอจะขัดขวางผู้ที่ตามหลังมาได้

ลั่วชิงยวนหันกลับไปมองจึงเห็นว่าศัตรูถูกขัดขวางไว้

ทั้งสองจึงรีบหนีไปหลบซ่อนตัวในที่ลับตา ซึ่งมีความปลอดภัยกว่า

ลั่วชิงยวนเรียกอาเสินมา แล้วมอบกระสอบยาและจดหมายให้

“อาเสิน เจ้าจงนำสิ่งนี้ไปส่งยังที่ตั้งค่ายทหารของพวกเราโดยเร็ว”

อาเสินคาบเชือกแล้วบินจากไป

ทันใดนั้น ลั่วชิงยวนก็ดึงหล่างมู่ขึ้น “อาเสินอาจเปิดเผยตำแหน่งของเรา รีบไปเถิด”

หล่างมู่คอยระวังหลังอยู่ตลอดเวลา เขาเอ่ยขึ้นว่า “พี่หญิง ท่านมิได้ขวางเขาไว้แล้วหรือ? เขาน่าจะตามมามิทันอีกสักพัก”

ลั่วชิงยวนกล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “เขามีกระบี่พิชิตมาร ภูตผีปีศาจใด ๆ ก็มิอาจขัดขวางเขาได้”

“สามารถยื้อเวลาได้เพียงชั่วครู่เท่านั้น”

“รีบไปเถิด”