ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1136

เหล่าศัตรูจำนวนมากบุกเข้าล้อมพวกเขาอย่างรวดเร็ว

ซ่งอวี่กล่าวด้วยสีหน้าเคร่งเครียด “วางข้าลงเถิด หากพาข้าไปด้วย พวกเจ้าจะหนีมิพ้น”

“ท่านพ่อ ข้าจะมิทิ้งท่านไปไหนทั้งนั้น” ซ่งเชียนฉู่กล่าวอย่างแน่วแน่

ทุกคนเตรียมพร้อมจะต่อสู้

จากนั้นศึกอันดุเดือดก็ปะทุขึ้น

ครั้งนี้รุนแรงยิ่งนัก

คมกระบี่และคมดาบปะทะกัน จิตสังหารลุ่งพล่านรุนแรง

ในการต่อสู้ ฝ่ายที่มีคนน้อยกว่าต่างเหนื่อยล้า ลั่วชิงยวนจำต้องใช้กลวิธีพิเศษ

นางรู้สึกได้ว่าสายตาของเฉินชีจ้องมองนางอยู่ตลอดเวลา

นับตั้งแต่ที่ทำลายวงเวทสะกดวิญญาณ เฉินชีคงจับตามองนางมาแล้ว

แต่ลั่วชิงยวนไม่มีทางเลือกอื่น ในสถานการณ์คับขันเช่นนี้ การเอาชีวิตรอดสำคัญที่สุด!

นางกรีดฝ่ามือตัวเอง แล้วใช้เลือดเป็นเครื่องบูชาอัญเชิญวิญญาณมาต่อสู้

นางเรียกวิญญาณของผู้คนในสำนักใหญ่ทั้งหมดออกมา

ครั้งนี้เป็นพลังอันยิ่งใหญ่ ลมพายุปั่นป่วน ทำให้เฉินชีเปลี่ยนสีหน้า

เขามองขึ้นไปบนท้องฟ้า ดวงตาของเขามิได้แสดงความหวาดกลัว แต่กลับมีเปลวไฟแห่งความกระหายที่ยิ่งทวีความรุนแรงขึ้น

“น่าสนใจ”

วิญญาณมากมายส่งเสียงร้องครวญครางโหยหวนอย่างน่าสยดสยอง เสียงนั้นดุร้ายอย่างยิ่ง

พลันพัดพาเหล่าศัตรูกระเด็นไป

เต็มไปด้วยความโกลาหล

เฉินชีกำกระบี่พิชิตมารไว้แน่น สายตาของเขามองไปที่ลั่วชิงยวนแล้วชักดาบขึ้น ความเร็วนั้นเร็วเกินกว่าที่ผู้คนจะหลบเลี่ยงได้

ลั่วชิงยวนเตรียมพร้อมไว้แล้ว พลันชักกระบี่ขึ้นโต้กลับ

การต่อสู้ระหว่างนางกับเฉินชีเริ่มต้นขึ้น!

สองสามครั้งที่ปะทะกัน ท่าทางของลั่วชิงยวนดูสับสน ไม่มีรูปแบบ แต่ละครั้งเป็นการโจมตีแบบลอบสังหาร เพราะนั่นคือโอกาสเดียวที่จะชนะ

เฉินชีประมาทจึงถูกลั่วชิงยวนฟันเข้าที่หลังมือ

ร่างกายของเขาก็มีบาดแผลหลายแห่ง

เฉินชีถอยหลังไปสองสามก้าว

ดวงตาแสดงความประหลาดใจ แต่บนใบหน้ายังมีรอยยิ้มลึกลับ

เฉินชียกกระบี่ฟันผ้าปิดหน้า ผ้าปิดหน้าปลิวไปตามสายลมยามค่ำคืน

เผยให้เห็นใบหน้าอันหล่อเหลาแต่เต็มไปด้วยความร้ายกาจ