ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1137

ทุกคนวิ่งหนีในความมืด

เมื่อวิ่งออกจากป่ามาถึงหน้าผา ลมหนาวก็พัดกระหน่ำ ทำให้ต้องฝีเท้าชะงัก

“อยู่ข้างล่างนี้”

ซ่งเชียนฉู่ประคองลุงซ่งลงพื้น

ทุกคนมาถึงริมหน้าผาแล้วมองลงไป มันมืดสนิท มองมิเห็นว่าข้างล่างลึกเท่าใด รู้แต่ว่าหากตกลงไป ร่างคงแหลกละเอียดแน่

“มีเถาวัลย์อยู่ด้านข้าง พวกเจ้ารีบลงไปเถิด” ซ่งอวี่เร่ง

“ท่านลุงซ่ง ข้าจะแบกท่านลงไป” เฉินเซี่ยวหานแก้เข็มขัดเตรียมจะมัดตัวเองกับซ่งอวี่

แต่ซ่งอวี่ยกมือห้าม “ข้าจะอยู่ที่นี่ พวกมันจะตามมา ข้าจะกระโดดลงไปต่อหน้าพวกมัน พวกมันจะได้มิตามลงมา”

“ข้างล่างนี้แม้จะเป็นสุสานของตระกูลซ่ง แต่ไม่มีทางลงเขา หากพวกมันตามมาก็จะหนีไปไหนมิได้”

ซ่งเชียนฉู่ได้ฟังดังนั้นก็ร้อนใจ “ท่านพ่อ! หากท่านจะอยู่ที่นี่ ข้าก็จะอยู่ด้วย!”

นางจะทิ้งบิดาไปได้อย่างไร เขาคือญาติเพียงคนเดียวของนาง

ซ่งอวี่ยังจะพูดต่อ

ลั่วชิงยวนยืนริมหน้าผาแล้วใช้คันฉ่องสุริยันจันทราส่องดู จึงเห็นแสงวาววับแวบอยู่ข้างล่าง

มิเหมือนทางตัน

“ไม่มีเวลาแล้ว ลงไปก่อนเถิด” นางรีบเร่ง

เฉินเซี่ยวหานมิรอช้า แบกซ่งอวี่ขึ้นแล้วใช้เถาวัลย์มัดตัว โรยตัวลงไปตามหน้าผา

ลั่วชิงยวนกับคนอื่น ๆ ก็รีบตามลงไป

ลมหนาวบนหน้าผาพัดโหมกระหน่ำจนร่างของทุกคนโยกไปมา

แต่ก็เป็นดังที่ซ่งอวี่ว่า ที่นี่สูงแค่สิบกว่าเมตรเท่านั้น

มินานพวกเขาก็ลงมาถึงพื้น

ข้างล่างเป็นลานกว้างและมีถ้ำขนาดใหญ่

ในถ้ำมีโลงศพและแท่นบูชา มองเห็นได้ทั่ว แต่ไม่มีทางอื่นให้ไปอีกแล้ว

“พวกเจ้ามิน่าพาข้าลงมาเลย ข้าเป็นเช่นนี้แล้ว ใช้ชีวิตข้าแลกกับชีวิตพวกเจ้าก็คุ้มค่าแล้ว!”

ซ่งอวี่กังวล

“เดี๋ยวพวกมันก็ตามมา ที่นี่ก็กลายเป็นทางตัน!”

ลั่วชิงยวนกล่าวอย่างใจเย็น “ท่านลุงซ่ง ท่านเป็นคนสร้างถ้ำนี้หรือเจ้าคะ?”

ซ่งอวี่ส่ายหน้า “ตั้งแต่ข้าจำความได้ สุสานบรรพบุรุษก็อยู่ที่นี่แล้ว”

“โลงศพมีมิมาก เพราะข้างในเก็บเพียงของใช้ของผู้ล่วงลับ เพื่อให้ลูกหลานกราบไหว้ระลึกถึง”

“ตามคำสอนของตระกูลซ่ง เมื่อคนตายจะเผาร่าง แล้วโปรยเถ้าธุลีลงหน้าผา ให้กลับคืนสู่สวรรค์ในภพหน้า”