ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1139

เฉินชีผู้ยืนอยู่ฝั่งตรงข้ามก็อดทนใจเย็น เขาหรี่ตามองนางพลางยกยิ้มอย่างมีเลศนัย

จนกระทั่งอาเสินบินวนกลับมา ลั่วชิงยวนจึงรู้ว่าพวกเขาลงจากสะพานอย่างปลอดภัยแล้ว

นางจึงก้าวเท้าก้าวสุดท้าย

ขึ้นไปบนลาน

เฉินชีเดินเข้ามาบีบคางนาง แล้วจ้องมองด้วยสายตาเหี้ยมโหด “เจ้าเป็นใคร?”

“เหตุใดเจ้าจึงรู้จักข้า?”

“วงเวทอัญเชิญวิญญาณ วงเวทสะกดวิญญาณ เจ้าเป็นคนแคว้นหลีหรือ?”

“เหตุใดข้ามิเคยเห็นเจ้ามาก่อน?”

ผู้ที่รู้จักมนตราเช่นนี้ย่อมมิใช่คนธรรมดาในแคว้นหลี

ต้องเป็นคนในสำนักนักบวช

แต่เขามิเคยเห็นสตรีตรงหน้ามาก่อน

ลั่วชิงยวนจ้องมองเขา แล้วสะบัดมือเขาออก “แม่ทัพใหญ่เฉินชีมาแคว้นเทียนเชวียเพื่อช่วยลั่วฉิงใช่หรือไม่?”

“น่าเสียดาย ลั่วฉิงบอกเล่าเรื่องของแม่ทัพใหญ่หมดแล้ว”

เหตุผลที่เฉินชีมาที่นี่ ลั่วชิงยวนคิดได้เพียงว่าต้องมาช่วยลั่วฉิง

นางพยายามยุยงให้เฉินชีกับลั่วฉิงแตกคอกัน

แต่เฉินชีกลับหัวเราะเยาะ “ดูเหมือนเจ้าจะรู้อะไรมิน้อย แม้แต่ลั่วฉิงก็ไม่มีความสามารถพอจะต่อกรกับเจ้า!”

“แผนล้มเหลวก็มิเป็นอะไร ข้าแค่มาร่วมสนุก ทว่าหากจับเจ้ากลับไปได้ก็พอให้ข้าเล่นสนุกได้พักหนึ่ง นับว่า... มามิเสียเที่ยว”

ดวงตาของเฉินชีเต็มไปด้วยความบ้าคลั่งกระหายเลือด

เสียงหัวเราะเย็นชา

รอยยิ้มน่าขนลุก

“คนวิกลจริต” ลั่วชิงยวนรู้สึกหนาวสั่นไปตามกระดูกสันหลัง แล้วเอ่ยด้วยความรังเกียจ

เมื่อเห็นท่าทางนาง ดวงตาของเฉินชีฉายอารมณ์พลุ่งพล่าน เขากล่าวว่า “สาวงามเย็นชา เจ้าทำหน้าตาเย็นชาเช่นนี้ดูดีนัก”

“หากเจ้ากล้ายิ้ม ข้าจะเชือดคอเจ้า”

“อ้อ จริงสิ ร้องไห้ก็มิได้ ห้ามมีความสุขหรือเศร้า ต้องเย็นชาเช่นนี้ ข้าชอบ”

เฉินชีพูดพลางมองชื่นชมใบหน้าของลั่วชิงยวน

สายตาของเขาชวนให้อึดอัดมาก ลั่วชิงยวนโกรธ “เจ้ามันวิกลจริต!”

กองทัพรีบข้ามสะพาน

เดินข้ามหุบเหวลึก

สะพานโยกเยกส่งเสียงดัง

คนที่ข้ามไปก่อนแล้วเห็นเหตุการณ์บนเขาฝั่งตรงข้าม

“พวกมันข้ามสะพานมาแล้ว”

“ไป รีบหลบก่อน”

พวกเขารีบหลบไปหาที่ซ่อนใหม่

หล่างมู่กับเซียวชูกลับมาแอบมองอยู่ห่าง ๆ พยายามหาโอกาสเข้าไปช่วยลั่วชิงยวน

มินานลั่วชิงยวนกับเฉินชีก็เดินมาถึงปลายสะพาน

ลั่วชิงยวนหาจังหวะชักมีดสั้นออกมาลอบโจมตี แทงไปที่เอวของเฉินชี

เฉินชีตกใจ รีบถอยหลังหลบ

ลั่วชิงยวนฉวยโอกาสนี้กระโดดลงพื้น

เพื่อสลัดพวกเขาออกไป