ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1139

เฉินชีผู้ยืนอยู่ฝั่งตรงข้ามก็อดทนใจเย็น เขาหรี่ตามองนางพลางยกยิ้มอย่างมีเลศนัย

จนกระทั่งอาเสินบินวนกลับมา ลั่วชิงยวนจึงรู้ว่าพวกเขาลงจากสะพานอย่างปลอดภัยแล้ว

นางจึงก้าวเท้าก้าวสุดท้าย

ขึ้นไปบนลาน

เฉินชีเดินเข้ามาบีบคางนาง แล้วจ้องมองด้วยสายตาเหี้ยมโหด “เจ้าเป็นใคร?”

“เหตุใดเจ้าจึงรู้จักข้า?”

“วงเวทอัญเชิญวิญญาณ วงเวทสะกดวิญญาณ เจ้าเป็นคนแคว้นหลีหรือ?”

“เหตุใดข้ามิเคยเห็นเจ้ามาก่อน?”

ผู้ที่รู้จักมนตราเช่นนี้ย่อมมิใช่คนธรรมดาในแคว้นหลี

ต้องเป็นคนในสำนักนักบวช

แต่เขามิเคยเห็นสตรีตรงหน้ามาก่อน

ลั่วชิงยวนจ้องมองเขา แล้วสะบัดมือเขาออก “แม่ทัพใหญ่เฉินชีมาแคว้นเทียนเชวียเพื่อช่วยลั่วฉิงใช่หรือไม่?”

“น่าเสียดาย ลั่วฉิงบอกเล่าเรื่องของแม่ทัพใหญ่หมดแล้ว”

เหตุผลที่เฉินชีมาที่นี่ ลั่วชิงยวนคิดได้เพียงว่าต้องมาช่วยลั่วฉิง

นางพยายามยุยงให้เฉินชีกับลั่วฉิงแตกคอกัน

แต่เฉินชีกลับหัวเราะเยาะ “ดูเหมือนเจ้าจะรู้อะไรมิน้อย แม้แต่ลั่วฉิงก็ไม่มีความสามารถพอจะต่อกรกับเจ้า!”

“แผนล้มเหลวก็มิเป็นอะไร ข้าแค่มาร่วมสนุก ทว่าหากจับเจ้ากลับไปได้ก็พอให้ข้าเล่นสนุกได้พักหนึ่ง นับว่า... มามิเสียเที่ยว”

ดวงตาของเฉินชีเต็มไปด้วยความบ้าคลั่งกระหายเลือด

เสียงหัวเราะเย็นชา

รอยยิ้มน่าขนลุก

“คนวิกลจริต” ลั่วชิงยวนรู้สึกหนาวสั่นไปตามกระดูกสันหลัง แล้วเอ่ยด้วยความรังเกียจ

เมื่อเห็นท่าทางนาง ดวงตาของเฉินชีฉายอารมณ์พลุ่งพล่าน เขากล่าวว่า “สาวงามเย็นชา เจ้าทำหน้าตาเย็นชาเช่นนี้ดูดีนัก”

“หากเจ้ากล้ายิ้ม ข้าจะเชือดคอเจ้า”

“อ้อ จริงสิ ร้องไห้ก็มิได้ ห้ามมีความสุขหรือเศร้า ต้องเย็นชาเช่นนี้ ข้าชอบ”

เฉินชีพูดพลางมองชื่นชมใบหน้าของลั่วชิงยวน

สายตาของเขาชวนให้อึดอัดมาก ลั่วชิงยวนโกรธ “เจ้ามันวิกลจริต!”