ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1141

เมื่อเข้าใกล้ชายแดนแคว้นหลี ลั่วชิงยวนมิอาจก้าวต่อไปได้อีก

“ข้าเหนื่อยนัก ข้าเดินมิไหวแล้ว ข้าขอพักเสียหน่อยก่อนเถิด!”

ลั่วชิงยวนทรุดกายลงนั่ง มิปรารถนาจะเคลื่อนไหวอีก

เฉินชียืนเท้าสะเอวก้มมองนางพลางกล่าว “อย่าคิดว่ายื้อเวลาแล้วพวกเขาจะช่วยเจ้ากลับไปได้”

“ผู้ใดที่ข้าหมายเอาไว้ ยังมิเคยมีผู้ใดรอดพ้นจากเงื้อมมือข้าไปได้”

ใจลั่วชิงยวนสั่นสะท้าน

นางเงยหน้าขึ้นพูดกระชากเสียงด้วยความขุ่นเคือง “แม้แต่จะพักผ่อนสักครู่ยังมิยอม เช่นนั้นก็จงสังหารข้าเสีย อย่างไรเสียข้าก็มิอยากจะไปต่อแล้ว ข้าปวดขาเหลือเกิน”

เฉินชีหรี่ตาลง

แล้วอุ้มนางขึ้นทันที

ลั่วชิงยวนดิ้นรนอย่างเอาเป็นเอาตาย “วางข้าลง!”

แต่เฉินชีมิหยุด เขากล่าวด้วยรอยยิ้มเย็นชา “เจ้าบอกว่าเดินมิไหวมิใช่รึ เช่นนั้นข้าก็จะอุ้มเจ้าไปเอง”

“หากเจ้ายังใช้ข้ออ้างนี้รบกวนข้าอีก ข้าจะตัดขาเจ้าทิ้งเสีย เจ้าจะได้มิปวดขาอีก”

ลั่วชิงยวนมิกล้าขยับเขยื้อนอีก

เพราะเฉินชีสามารถกระทำการเช่นนั้นได้จริง

เฉินชีอุ้มนางข้ามภูเขาสูงตระหง่าน

พวกเขาได้เข้าสู่เขตแดนแคว้นหลีแล้ว

แต่ขณะที่ลั่วชิงยวนกังวลว่าเซียวชูและพวกพ้องจะตามมาถึงแคว้นหลีมิได้ เฉินชีกลับหยุดลงอีกครั้ง

บนยอดเขาสูง เฉินชีให้คนอื่นพักผ่อนในป่า ส่วนตัวเขาก็อุ้มลั่วชิงยวนขึ้นไปยังยอดเขา

บนยอดเขานั้นเป็นดั่งสรวงสวรรค์แดนลี้ลับ

หลังดงไผ่มีเรือนไม้สงบเงียบ พร้อมธารน้ำไหลรินเอื่อย

ในบริเวณนั้นยังมีกระบี่มากมาย บางเล่มได้ทำเสร็จแล้ว บางเล่มยังมิเสร็จและมีโรงตีเหล็กอยู่ด้วย

เมื่อลั่วชิงยวนถูกวางลงบนพื้นก็ใจเต้นระรัว

หรือว่าที่นี่จะเป็นสถานที่หลอมกระบี่ของเฉินชี?

กระบี่พิชิตมารในมือเฉินชีเป็นฝีมือของเขาเอง มันคมกริบเสียจนสามารถตัดเหล็กได้เหมือนดินเหนียว และสามารถทำลายปีศาจร้ายได้

ใครจะคาดคิดว่า คนบ้าผู้นี้จะเป็นปรมาจารย์ผู้เชี่ยวชาญการหลอมกระบี่ผู้ยิ่งใหญ่ด้วย

นางเคยสงสัยว่า เฉินชีผู้นี้คลั่งไคล้การหลอมกระบี่จนเสียสติไปแล้วหรือไม่?

ขณะที่นางกำลังครุ่นคิด เฉินชีก็หยิบอาหารมาจากเรือน แล้ววางไว้บนโต๊ะเล็กในบริเวณนั้น

“บนใบหน้า ดีหรือไม่?”

ลั่วชิงยวนจ้องเขม็งด้วยความโกรธ และกำลังจะปล่อยเข็มทองออกมา

เฉินชีรู้ทันจึงรีบจับไหล่นางไว้ “นี่ ข้าล้อเล่น”

“ข้ายังมิได้เบื่อหน่ายใบหน้าที่งดงามเช่นนี้ แล้วจะทำลายมันลงได้อย่างไรเล่า”

พูดจบ เขาก็จับข้อมือนาง

แล้วกดข้อมือนางลงบนเครื่องมือชิ้นนั้น

ลั่วชิงยวนมิเคยเห็นเครื่องมือประหลาดเช่นนั้นมาก่อน

คนข้างหลังจับนางให้นั่งบนเก้าอี้

ลั่วชิงยวนดิ้นรน “เจ้าจะทำอะไรกันแน่!”

แต่เฉินชีกลับตั้งใจปรับแต่งเครื่องมือให้ล็อกข้อมือนางไว้

จากนั้นก็ตักเหล็กหลอมเหลวที่กำลังเดือดพล่านขึ้นมา

เตรียมจะเทลงบนข้อมือนาง

“เฉินชี! เจ้ามันบ้าไปแล้ว ปล่อยข้า! ข้าจะสู้กับเจ้า!”