ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1142

เฉินชีเอื้อมมือไปจับข้อมือของนางที่พยายามดิ้นรนไว้ พลางกล่าวว่า “อย่าขยับ มันมิลวกเจ้าหรอก”

“จะมิลวกได้อย่างไร! ปล่อยข้า! หากมือข้าไร้ประโยชน์ ข้าจะมิอาจใช้คาถาอาคมอะไรได้อีก แล้วข้าจะมิอาจช่วยเจ้าได้!”

เฉินชีได้ยินดังนั้นก็หัวเราะเบา ๆ “ยากนักที่ในเวลาเช่นนี้เจ้ายังคิดถึงเรื่องช่วยข้า ถูกใจข้ายิ่งนัก ข้าจะมิให้รอยแผลเป็นใด ๆ เกิดขึ้นบนมือคู่นี้ของเจ้าเป็นแน่”

กล่าวจบ เขาก็ค่อย ๆ รินสิ่งนั้นลงบนกลไกที่ติดอยู่บนข้อมือของนาง

รังสีอันร้อนแรงแผดเผา ทำให้ใจของลั่วชิงยวนหวาดหวั่น

นางมิอาจเชื่อใจเฉินชีได้เลย

เปลวเพลิงยังคงลุกโชนอยู่ในเหล็กหลอมเหลว ทำให้ลั่วชิงยวนเบี่ยงตัวหลบอย่างตื่นตระหนก

เหล็กหลอมเหลวร้อนระอุถูกกั้นไว้ด้วยเหล็กเพียงชั้นเดียว แทบจะแนบชิดกับผิวหนังของนาง ความรู้สึกร้อนผ่าวเช่นนี้ทำให้นางรู้สึกว่าเครื่องมือนั้นจะถูกหลอมละลายได้ทุกเมื่อ แล้วของเหลวนั้นจะทะลุลงมาถึงข้อมือของนาง

นางอดมิได้ที่จะตัวสั่นเทาด้วยความตื่นตระหนก

บังเอิญว่าเฉินชีใช้มือข้างหนึ่งหมุนกลไก ทำให้ฝ่ามือของลั่วชิงยวนหงายขึ้น เนื่องจากนางตัวสั่นค่อนข้างแรง ทำให้เหล็กหลอมเหลวที่กำลังถูกรินลงมามีบางส่วนเบี่ยงเบนออกไป

ดวงตาของเฉินชีเบิกกว้าง เขารีบยื่นมือออกไปบังบนหลังมือของลั่วชิงยวน

หยดเหล็กหลอมเหลวนั้นจึงตกลงบนหลังมือของเขาแทน

เสียงหนังไหม้ดังขึ้น ฟังแล้วเสียวสันหลังวาบ

ลั่วชิงยวนตกใจ

ทว่าเมื่อมองไปที่เฉินชี เขากลับทำราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น สีหน้ามิได้เปลี่ยนแปลง

ดวงตาสงบนิ่งจ้องมองมือของนาง แล้วเอ่ยเสียงเย็นว่า “บอกว่าอย่าขยับ ข้ามิได้จะทำร้ายเจ้า”

“ว่าที่นักบวชหญิงแห่งแคว้นหลีในภายภาคหน้า จะปล่อยให้มีรอยแผลเป็นได้อย่างไร ต้องไร้ที่ติ!”

แววตาของเขาเต็มไปด้วยความคลั่งไคล้ราวกับถูกมนตร์สะกด

บ้าคลั่งจนน่าหวาดกลัว

เมื่อลั่วชิงยวนได้ยินดังนั้นก็ตัวแข็งทื่อ “ว่ากระไรนะ? นักบวชหญิงแห่งแคว้นหลี?”

หรือว่าว่าเฉินชีจำนางได้แล้ว?

ไม่

มิน่าจะใช่

หรือว่าว่าเฉินชีต้องการควบคุมนางให้เป็นนักบวชหญิงแห่งแคว้นหลี เช่นนั้นเขาก็จะสามารถควบคุมแคว้นหลีได้ทั้งหมด

เพราะท้ายที่สุดแล้ว ชาวแคว้นหลีล้วนเชื่อฟังนักบวชหญิง

“เสร็จแล้ว” เฉินชีนำน้ำเย็นมาราด เสียงซู่ซ่าดังขึ้น

ลั่วชิงยวนได้สติกลับคืนมา จึงเห็นว่าสิ่งนั้นถูกติดตั้งเรียบร้อยแล้ว