ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1143

หรือว่าเฉินชีมิได้หวั่นเกรงว่านางจะหลบหนีไป?

ครั้นเมื่อนางวิ่งวนรอบเขาและวิ่งออกจากป่า จึงได้ตระหนักว่าสามด้านล้วนเป็นหน้าผาสูงชัน นางจึงเข้าใจว่าเหตุใดเฉินชีมิได้ส่งคนมาเฝ้านาง

ก่อนฟ้าจะมืด นางรีบวิ่งกลับไปยังกระท่อมไม้ไผ่

ทันทีที่กลับเข้าไปในกระท่อม เฉินชีก็ตามมาติด ๆ

แล้วนำอาหารมาให้

“เป็นเช่นไรบ้าง? ทิวทัศน์บนเขางดงามหรือไม่?”เฉินชีเอ่ยถามด้วยรอยยิ้ม

ลั่วชิงยวนเอนกายพิงเก้าอี้ หลับตาพักผ่อน “แม่ทัพเฉินช่างมีอำนาจล้นฟ้า ข้าทำสิ่งใด เจ้าก็รู้แจ้งไปเสียหมด”

เฉินชียืนกอดอกเลิกคิ้วครุ่นคิด “แม่ทัพเฉินรึ? นานนักแล้วที่ไม่มีผู้ใดเรียกข้าเช่นนี้”

“เจ้าช่างละม้ายกับสหายเก่าของข้าผู้หนึ่ง”

ใจของลั่วชิงยวนหวั่นไหว

แล้วหัวเราะเยาะ “คนอย่างแม่ทัพเฉินก็มีสหายด้วยหรือ?”

เฉินชียกยิ้มแล้วเลิกคิ้ว “ไม่มี”

“เช่นนั้นเปลี่ยนเป็น... ศัตรูเก่า?”

ลั่วชิงยวนมิอยากพูดเรื่องไร้สาระอีก นางเอ่ยเสียงเย็น “เจ้าต้องการให้ข้าทำสิ่งใด บอกข้าก่อนได้หรือไม่”

“มิต้องรีบร้อน” เฉินชียกยิ้ม

จากนั้นก็หันหลังเดินจากไป โดยทิ้งท้ายไว้ว่า “ยามราตรีบนเขาหนาวเย็น จงจำไว้ว่าต้องสวมอาภรณ์เพิ่ม มีอยู่ในตู้”

เมื่อเสียงฝีเท้าค่อย ๆ ห่างออกไป ลั่วชิงยวนรีบลุกขึ้นค้นหาในห้องทันที

แล้วพบกระดาษกับพู่กัน จึงรีบวาดภาพภูมิแคว้นบนเขาที่นางจดจำไว้ในวันนี้

รวมถึงเส้นทางที่มาที่นี่ด้วย ซึ่งนางก็จำได้

และวาดภาพภูมิแคว้นโดยรอบไว้ด้วย

ภายนอกไม่มีผู้ใด ลั่วชิงยวนจึงออกไปนอกประตูอย่างระมัดระวังแล้วออกจากป่าไผ่

มายังใจกลางป่าใหญ่

ยามนี้อากาศกำลังจะเข้าสู่เหมันตฤดู อากาศจึงเริ่มหนาวเย็นขึ้นทุกวัน ลมหนาวบนเขายิ่งทำให้ผู้คนหนาวสั่น

นางผิวปาก

ในมิช้าอาเสินก็บินมา

เกาะบนแขนของนาง

“เอาล่ะ นำสิ่งนี้ไปส่ง” นางพับแผนที่ส่งให้อาเสิน