ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1144

เมื่อวิ่งออกจากป่ามาถึงริมหน้าผา

ก็เป็นเวลาตะวันขึ้นพอดี

“เบื้องล่างนี้เป็นเหวลึก ท่านปีนขึ้นมาจากที่นี่หรือเพคะ?” ลั่วชิงยวนชะโงกหน้ามองลงไปเบื้องล่าง

ฟู่เฉินหวนดึงนางกลับมา “ระวัง”

เขาจูงมือลั่วชิงยวนไปนั่งข้างก้อนหินใหญ่ แล้วกล่าวว่า “ที่นี่ปีนขึ้นมานั้นง่าย แต่ลงไปยาก”

“หลบซ่อนอยู่ที่นี่ก่อน ประเดี๋ยวชาวแคว้นหลีพบว่าเจ้าหายไปจะต้องตามไปข้างนอก รอพวกเขาไปแล้ว เราค่อยออกไป”

ลั่วชิงยวนพยักหน้า

แล้วนั่งลงเอนกายพิงฟู่เฉินหวน

มือทั้งสองกุมกันแน่น มิอาจแยกจากกัน

“หน้าผาสูงเช่นนั้น ท่านมิกลัวหรือเพคะ?”

“เจ้าอยู่ข้างบนนี้ ข้าจะกลัวสิ่งใดเล่า”

เป็นเวลารุ่งสางแล้ว ทั้งสองรอฟังความเคลื่อนไหวภายนอก รอให้ชาวแคว้นหลีถูกล่อออกไปก่อน แล้วจึงค่อยจากไป

แต่แล้วสิ่งที่พวกเขามิคาดคิดก็เกิดขึ้น

มีเสียงฝีเท้าดังมาจากข้างหลัง

ทั้งสองตกใจ ลั่วชิงยวนค่อย ๆ ยื่นหน้ามองออกไป

กลับเห็นเฉินชีกำลังถือกระบี่เดินเข้ามา เขามิได้ปิดบังเสียงฝีเท้าเลยด้วยซ้ำ

“ข้ารู้ว่าเจ้าอยู่ที่นี่ ออกมาเถิด หากเจ้าออกมาเอง ข้าจะได้ฆ่าน้อยลงหนึ่งคน”

เฉินชีกล่าวด้วยความสนุกสนานราวกับกำลังไล่ล่าเหยื่อ

ลั่วชิงยวนใจหายวูบ เฉินชีตามมาได้อย่างไร!

นางมองฟู่เฉินหวนด้วยความกังวล ก่อนจะส่ายหน้า บ่งบอกว่าพวกเขาแข็งแกร่งเหนือกว่า มิอาจสู้ได้

แน่นอนว่าฟู่เฉินหวนได้ยินเรื่องความแข็งแกร่งของคนผู้นี้จากเซียวชูและหล่างมู่มาแล้ว

ย่อมมิกล้าประมาท

เมื่อไม่มีเสียงตอบรับ เฉินชีจึงเหวี่ยงกระบี่ก่อให้เกิดปราณแห่งกระบี่อันรุนแรง

ก้อนหินแตกกระจาย

ฟู่เฉินหวนถูกบีบให้ปรากฏตัว