ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1146

ลั่วชิงยวนปีนขึ้นมาจากหน้าผาอันสูงชันอย่างยากลำบาก ทว่าเมื่อขึ้นมาก็เห็นภาพนี้ทันที

นางรีบวิ่งเข้ามาหาด้วยความร้อนใจ “ฟู่เฉินหวน!”

น้ำตาของลั่วชิงยวนไหลริน มือประคองใบหน้าของเขาพลางเช็ดคราบเลือดบนใบหน้า

“บอกแล้วว่าจะเผชิญหน้าด้วยกัน! เหตุใดจึงผลักหม่อมฉันออกไป!”

“เฉินชีเป็นคนบ้า มิอาจเชื่อคำพูดของเขาได้!”

ฟู่เฉินหวนใบหน้าซีดเผือด แต่ยังคงมีรอยยิ้ม “ข้ามิได้เชื่อเขา”

ลั่วชิงยวนมองสภาพของเขาแล้วปวดใจยิ่งนัก

นางก้มลงมองกำไลข้อมือบนมือ

แววตาของนางดุดัน

นางลุกขึ้นเดินไปหาเฉินชีที่ล้มอยู่บนพื้น

จากนั้นหยิบกระบี่พิชิตมารที่ตกอยู่บนพื้นขึ้นมา

เฉินชีพยุงตัวขึ้นนั่ง เดิมทีนึกว่าลั่วชิงยวนจะฆ่าเขา

แต่มิคาดคิดว่าลั่วชิงยวนจะถือกระบี่พิชิตมารแนบกับข้อมือของตนเอง ทำให้คมกระบี่แทงผ่านกำไลนั้น

เมื่อเฉินชีรู้ว่านางจะทำสิ่งใดก็ตกใจมาก “หยุดนะ! เจ้าอยากตายรึ! มือของเจ้าจะพิการ!”

ลั่วชิงยวนมองเขาอย่างเย็นชา “สิ่งที่ข้าเกลียดที่สุดคือการถูกผู้อื่นควบคุม!”

“แม้มือนี้จะพิการ ข้าก็จะมิยอมให้เจ้าควบคุมการเคลื่อนไหวของข้าตลอดเวลา!”

ทันทีที่นางพูดจบก็กัดฟันเหวี่ยงคมกระบี่ออกไปอย่างแรง

ฟู่เฉินหวนมองภาพนั้นด้วยความตกใจ “อย่า!”

ทว่าสายเกินไปแล้ว

กำไลขาดออกจากกัน

พร้อมกับเลือดที่สาดกระจายเต็มพื้น

ลั่วชิงยวนเจ็บจนถอยหลังไปสองก้าว มือทั้งสองข้างสั่นเทาด้วยความเจ็บปวด โลหิตสีแดงฉานไหลลงตามปลายนิ้ว

เฉินชีมองบาดแผลลึกและยาวบนข้อมือของลั่วชิงยวน ช่างน่าหวาดหวั่นยิ่งนัก

สตรีผู้นี้ช่างโหดเหี้ยม

เหมือนกับนางไม่มีผิด!

ลั่วชิงยวนถือกระบี่พิชิตมารเดินไปหาเฉินชี แววตาเต็มไปด้วยเจตนาฆ่า

ทว่าเมื่อเฉินชีรู้สึกถึงอันตราย เขาก็ตบฝ่ามือลงบนพื้น กระโดดขึ้นกระโจนเข้าหาลั่วชิงยวนอย่างรวดเร็ว

ทุกคนล้วนมีเลือดเปรอะเปื้อนตามร่างกาย ดูเหมือนจะผ่านการต่อสู้อันดุเดือดมา

“ท่านอ๋อง!”

เมื่อเห็นทั้งสองบาดเจ็บเช่นนี้ ทุกคนก็เปลี่ยนสีหน้า

ฟู่เฉินหวนพยุงตัวขึ้นสั่งการ “ถอยทัพ! ที่นี่เป็นเขตแดนของแคว้นหลี เกรงว่าเฉินชีจะย้อนกลับมาอีก!”

หล่างมู่รีบแบกลั่วชิงยวนขึ้นหลัง แล้ววิ่งออกไปนอกป่าอย่างรวดเร็ว

พวกเขาทำได้เพียงเดินย้อนกลับไป ไม่มีทางอื่น

เซียวชูจะแบกฟู่เฉินหวนด้วย แต่ฟู่เฉินหวนมิยอม

เขาพูดด้วยเสียงแผ่วเบา “ห้ามบอกนางเรื่องเขี้ยวเหล็ก”

เซียวชูเป็นห่วงอย่างยิ่ง “ท่านอ๋อง เหลือเขี้ยวเหล็กอีกกี่อัน หากเป็นเช่นนี้ต่อไป ท่านจะสิ้นชีพนะพ่ะย่ะค่ะ!”

“ข้ารู้ดี” ฟู่เฉินหวนตอบเสียงเย็น

พวกเขารีบเดินทาง

แต่ก็มิอาจออกจากป่านี้ได้ภายในหนึ่งหรือสองวัน

ลมหนาวยามราตรีพัดกระหน่ำและลั่วชิงยวนเจ็บปวดมือมากจนทนมิไหว ทุกคนจึงก่อกองไฟพักในป่า