ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1146

ลั่วชิงยวนปีนขึ้นมาจากหน้าผาอันสูงชันอย่างยากลำบาก ทว่าเมื่อขึ้นมาก็เห็นภาพนี้ทันที

นางรีบวิ่งเข้ามาหาด้วยความร้อนใจ “ฟู่เฉินหวน!”

น้ำตาของลั่วชิงยวนไหลริน มือประคองใบหน้าของเขาพลางเช็ดคราบเลือดบนใบหน้า

“บอกแล้วว่าจะเผชิญหน้าด้วยกัน! เหตุใดจึงผลักหม่อมฉันออกไป!”

“เฉินชีเป็นคนบ้า มิอาจเชื่อคำพูดของเขาได้!”

ฟู่เฉินหวนใบหน้าซีดเผือด แต่ยังคงมีรอยยิ้ม “ข้ามิได้เชื่อเขา”

ลั่วชิงยวนมองสภาพของเขาแล้วปวดใจยิ่งนัก

นางก้มลงมองกำไลข้อมือบนมือ

แววตาของนางดุดัน

นางลุกขึ้นเดินไปหาเฉินชีที่ล้มอยู่บนพื้น

จากนั้นหยิบกระบี่พิชิตมารที่ตกอยู่บนพื้นขึ้นมา

เฉินชีพยุงตัวขึ้นนั่ง เดิมทีนึกว่าลั่วชิงยวนจะฆ่าเขา

แต่มิคาดคิดว่าลั่วชิงยวนจะถือกระบี่พิชิตมารแนบกับข้อมือของตนเอง ทำให้คมกระบี่แทงผ่านกำไลนั้น

เมื่อเฉินชีรู้ว่านางจะทำสิ่งใดก็ตกใจมาก “หยุดนะ! เจ้าอยากตายรึ! มือของเจ้าจะพิการ!”

ลั่วชิงยวนมองเขาอย่างเย็นชา “สิ่งที่ข้าเกลียดที่สุดคือการถูกผู้อื่นควบคุม!”

“แม้มือนี้จะพิการ ข้าก็จะมิยอมให้เจ้าควบคุมการเคลื่อนไหวของข้าตลอดเวลา!”

ทันทีที่นางพูดจบก็กัดฟันเหวี่ยงคมกระบี่ออกไปอย่างแรง

ฟู่เฉินหวนมองภาพนั้นด้วยความตกใจ “อย่า!”

ทว่าสายเกินไปแล้ว

กำไลขาดออกจากกัน

พร้อมกับเลือดที่สาดกระจายเต็มพื้น

ลั่วชิงยวนเจ็บจนถอยหลังไปสองก้าว มือทั้งสองข้างสั่นเทาด้วยความเจ็บปวด โลหิตสีแดงฉานไหลลงตามปลายนิ้ว

เฉินชีมองบาดแผลลึกและยาวบนข้อมือของลั่วชิงยวน ช่างน่าหวาดหวั่นยิ่งนัก

สตรีผู้นี้ช่างโหดเหี้ยม

เหมือนกับนางไม่มีผิด!

ลั่วชิงยวนถือกระบี่พิชิตมารเดินไปหาเฉินชี แววตาเต็มไปด้วยเจตนาฆ่า

ทว่าเมื่อเฉินชีรู้สึกถึงอันตราย เขาก็ตบฝ่ามือลงบนพื้น กระโดดขึ้นกระโจนเข้าหาลั่วชิงยวนอย่างรวดเร็ว