ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1147

ลั่วชิงยวนเอนกายในอ้อมอกของฟู่เฉินหวนขณะนั่งอยู่หน้ากองไฟ จากนั้นก็ง่วงซึมจนหลับไป

ฟู่เฉินหวนลูบหน้าผากของนาง รู้สึกได้ถึงความร้อน

“ชิงยวน อดทนอีกหน่อยนะ เราใกล้จะออกไปได้แล้ว”

ลั่วชิงยวนมึนงง เมื่อได้ยินเสียงก็ยังตอบรับว่า “อืม”

หล่างมู่และเซียวชูที่อยู่ด้านข้างก่อกองไฟให้ใหญ่ขึ้น

ค่อนข้างแย่ที่ในป่าเปลี่ยวแห้งแล้งเช่นนี้ไม่มีสมุนไพร จึงยังรักษามือของลั่วชิงยวนมิได้ในตอนนี้

ต้องเดินทางเช่นนี้อีกหลายวัน

ในที่สุดก็กลับมายังตำแหน่งสะพานขาดแห่งเดิม

ที่นี่ได้ตั้งค่ายพักแรมไว้แล้ว ซ่งเชียนฉู่เห็นพวกเขากลับมาแต่ไกลก็รีบวิ่งมารับด้วยความดีใจ

“ชิงยวน!”

ทว่าเมื่อเห็นใบหน้าซีดเซียวเหมือนคนใกล้สิ้นใจของลั่วชิงยวน นางก็เปลี่ยนสีหน้า

“รีบพานางเข้าไปในกระโจมเร็วเข้า!”

ลั่วชิงยวนถูกวางลงบนเตียงในกระโจม ซ่งเชียนฉู่แกะผ้าพันแผลที่ข้อมือออก เมื่อเห็นบาดแผลก็ตกตะลึง

“เหตุใดจึงบาดเจ็บสาหัสเช่นนี้”

“มิได้แล้ว สมุนไพรของเรามีมิพอ”

นางรีบลุกออกไปเรียกเฉินเซี่ยวหานและหล่างมู่ให้กลับไปเอายาที่หมู่บ้านตีนเขา

ฟู่เฉินหวนถามอย่างกังวล “นางเป็นเช่นไรบ้าง? รักษามือนางได้หรือไม่?”

ซ่งเชียนฉู่ก็เป็นกังวลเช่นกัน “หม่อมฉันจะพยายามอย่างเต็มที่เพคะ!”

เห็นฟู่เฉินหวนใบหน้าซีดเซียว สภาพร่างกายของเขาก็มิค่อยดี เมื่อจับชีพจรก็ยิ่งร้อนใจ

“พวกท่านสองคนต่างก็เสียชีวิตไปครึ่งหนึ่ง”

“หม่อมฉันจะฝังเข็มให้ท่านก่อน”

ฟู่เฉินหวนมองเข้าไปในกระโจมด้วยความกังวล ซ่งเชียนฉู่เข้าใจความคิดของเขา “นางไม่มีอันตรายถึงชีวิต แต่อาการของท่านแย่กว่ามาก! หม่อมฉันจะฝังเข็มให้ท่านก่อนเพคะ!”

หลังจากฝังเข็มให้ฟู่เฉินหวนแล้วซ่งเชียนฉู่เห็นรอยแผลบนร่างของเขา นางก็รู้ว่าเขี้ยวเหล็กหายไป

“ท่านเหลืออีกกี่อันเพคะ?”

“ยังมีอีกมาก”ฟู่เฉินหวนกล่าวอย่างแผ่วเบา

“หม่อมฉันรู้ว่าท่านใช้พลังของเขี้ยวเหล็กต่อสู้ศัตรู แต่ท่านอย่าได้ประมาท หากเขี้ยวเหล็กหลุดออกจากร่างกายทั้งหมด ท่านจะสิ้นลมจริง ๆ นะเพคะ!”

“ตอนนี้หม่อมฉันทำได้เพียงฝังเข็มและใช้ยาพยุงร่างกายของท่าน ทว่าหากยังคงสูญเสียเช่นนี้ต่อไป แม้จะใช้สมุนไพรทั้งหมดของสำนักหุบเขาซีหลิงจี้เยวี่ยก็มิอาจช่วยชีวิตท่านได้!”