ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1148

ซ่งเชียนฉู่ตอบว่า “ยามนี้ชีวิตของนางยังปลอดภัย แต่หลังจากได้รับบาดเจ็บแล้วมิได้รับการรักษาทันเวลา ล่าช้าเกินไป ตอนนี้จึงยังมิฟื้น”

หล่างมู่ร้อนใจ “แล้วนางจะฟื้นเมื่อใด?”

ซ่งเชียนฉู่ส่ายหน้า “ข้าเองก็บอกมิได้”

เมื่อทุกคนเข้าเมืองซีหลิงแล้ว ก็พาลั่วชิงยวนไปพักที่ชั้นสองของโรงหมอ โดยซ่งเชียนฉู่และซ่งอวี่ก็พักอยู่ที่โรงหมอด้วย

ตอนนี้ซีหลิงกำลังเผชิญกับภัยคุกคามจากโรคระบาด เพราะสมุนไพรมีมิเพียงพอ

เมื่อได้รับอนุญาตจากซ่งอวี่แล้ว ฟู่เฉินหวนจึงส่งคนไปขนย้ายสมุนไพรที่เหลือทั้งหมดในหุบเขามา

แล้วส่งคนไปแจกจ่ายสมุนไพรตามหมู่บ้านต่าง ๆ ทุกวัน เพื่อป้องกันโรคแพร่ระบาด

ชาวแคว้นหลีก่อกวนหลายครั้ง ฟู่เฉินหวนจึงพาคนไปขับไล่และกำจัดโจรปล้นสะดมเหล่านั้น

ให้ผู้อพยพทั้งหมดกลับบ้านอย่างปลอดภัย

ในขณะเดียวกัน ทั่วแคว้นเทียนเชวียก็เกิดการจลาจลหรือสงครามขนาดเล็ก

โชคดีที่ซ่งเชียนฉู่ได้คิดค้นสูตรยาแก้โรคระบาดขึ้นมาแล้ว เมื่อเผยแพร่สูตรยานี้จึงช่วยให้ชาวบ้านทั่วทุกหนแห่งรอดพ้นจากโรคระบาดได้

แม้ดูเหมือนว่าทุกหนแห่งจะวุ่นวาย แต่ก็มีข่าวดีเข้ามาอย่างต่อเนื่อง

ฟู่เฉินหวนถูกส่งไปประจำการที่ซีหลิงและควบคุมซีหลิงให้อยู่ในความสงบ

ส่งผลให้สงครามในที่ต่าง ๆ กำลังลดลง

ลั่วชิงยวนนอนหลับบนเตียงไปครึ่งเดือน

เมื่อฟื้นขึ้นมาก็เข้าสู่เหมันตฤดูแล้ว

“ชิงยวน เจ้าฟื้นแล้ว” ฟู่เฉินหวนดีใจอย่างมาก

ลั่วชิงยวนพยุงตัวขึ้น เมื่อรับรู้ถึงลมหนาวที่พัดเข้ามาในรถม้า นางก็หนาวสะท้านจนตัวสั่น

“หนาวเหลือเกิน”

ฟู่เฉินหวนเข้าไปใกล้นางแล้วกอดนางไว้ในอ้อมแขนและห่มผ้าห่มให้

“เจ้ารู้หรือไม่ว่าเจ้าหลับไปนานเท่าใด” น้ำเสียงของฟู่เฉินหวนแฝงไปด้วยความตื่นเต้น

“รู้สึกว่าผ่านไปนานมากเพคะ หม่อมฉันพลาดสิ่งใดไปหรือไม่?” ลั่วชิงยวนถามด้วยความสงสัย

“หามิได้ มิได้พลาดสิ่งใด ซีหลิงสงบสุขแล้ว สงครามในแคว้นเทียนเชวียก็กำลังลดลง แม้แต่สถานการณ์ในเมืองฉินก็ดีขึ้น”

ฟู่เฉินหวนถอนหายใจ “ก็ใช่ ถือว่าเป็นโชคดีในโชคร้าย โชคดีที่บิดาของซ่งเชียนฉู่ยังมีชีวิตอยู่ ฝีมือการเย็บแผลนั้นยอดเยี่ยม มิเช่นนั้นอาจจะรักษามือข้างนี้ไว้มิได้”

ลั่วชิงยวนได้ฟังดังนั้นก็นึกถึงฉู่จิ้งขึ้นมาทันที

มิรู้ว่าตอนนี้เขาอยู่ที่ใด

เขาได้รับบาดเจ็บจากเพลิงประกายแก้ว ต่อมาก็ต่อสู้กับเฉินชีเพื่อยื้อเฉินชีไว้ จึงมิรู้ว่าบาดแผลของเขาเป็นเช่นไรบ้าง

แม้ว่าพลังของเขาจะล้ำลึก แต่ตอนนี้เข้าสู่เหมันตฤดูแล้ว เขาต้องจำศีล เมื่อถึงเวลานี้พลังของเขาจะลดลงอย่างมาก

มิรู้ว่าเขาจะผ่านพ้นไปได้หรือไม่

“แล้วซ่งเชียนฉู่เล่าเพคะ? นางอยู่ในกองทัพหรือไม่?”

“อยู่ เจ้าอยากพบนางหรือ?”

ลั่วชิงยวนพยักหน้า

จากนั้นฟู่เฉินหวนก็ลงจากรถม้า แล้วให้ซ่งเชียนฉู่ขึ้นมา

เมื่อเห็นนางฟื้นแล้ว ซ่งเชียนฉู่ก็ดีใจมาก “ในที่สุดท่านก็ฟื้นเสียที หากท่านยังมิฟื้น ข้าคงต้องสงสัยฝีมือแพทย์ของตัวเองแล้วเป็นแน่”