ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1148

ซ่งเชียนฉู่ตอบว่า “ยามนี้ชีวิตของนางยังปลอดภัย แต่หลังจากได้รับบาดเจ็บแล้วมิได้รับการรักษาทันเวลา ล่าช้าเกินไป ตอนนี้จึงยังมิฟื้น”

หล่างมู่ร้อนใจ “แล้วนางจะฟื้นเมื่อใด?”

ซ่งเชียนฉู่ส่ายหน้า “ข้าเองก็บอกมิได้”

เมื่อทุกคนเข้าเมืองซีหลิงแล้ว ก็พาลั่วชิงยวนไปพักที่ชั้นสองของโรงหมอ โดยซ่งเชียนฉู่และซ่งอวี่ก็พักอยู่ที่โรงหมอด้วย

ตอนนี้ซีหลิงกำลังเผชิญกับภัยคุกคามจากโรคระบาด เพราะสมุนไพรมีมิเพียงพอ

เมื่อได้รับอนุญาตจากซ่งอวี่แล้ว ฟู่เฉินหวนจึงส่งคนไปขนย้ายสมุนไพรที่เหลือทั้งหมดในหุบเขามา

แล้วส่งคนไปแจกจ่ายสมุนไพรตามหมู่บ้านต่าง ๆ ทุกวัน เพื่อป้องกันโรคแพร่ระบาด

ชาวแคว้นหลีก่อกวนหลายครั้ง ฟู่เฉินหวนจึงพาคนไปขับไล่และกำจัดโจรปล้นสะดมเหล่านั้น

ให้ผู้อพยพทั้งหมดกลับบ้านอย่างปลอดภัย

ในขณะเดียวกัน ทั่วแคว้นเทียนเชวียก็เกิดการจลาจลหรือสงครามขนาดเล็ก

โชคดีที่ซ่งเชียนฉู่ได้คิดค้นสูตรยาแก้โรคระบาดขึ้นมาแล้ว เมื่อเผยแพร่สูตรยานี้จึงช่วยให้ชาวบ้านทั่วทุกหนแห่งรอดพ้นจากโรคระบาดได้

แม้ดูเหมือนว่าทุกหนแห่งจะวุ่นวาย แต่ก็มีข่าวดีเข้ามาอย่างต่อเนื่อง

ฟู่เฉินหวนถูกส่งไปประจำการที่ซีหลิงและควบคุมซีหลิงให้อยู่ในความสงบ

ส่งผลให้สงครามในที่ต่าง ๆ กำลังลดลง

ลั่วชิงยวนนอนหลับบนเตียงไปครึ่งเดือน

เมื่อฟื้นขึ้นมาก็เข้าสู่เหมันตฤดูแล้ว

“ชิงยวน เจ้าฟื้นแล้ว” ฟู่เฉินหวนดีใจอย่างมาก

ลั่วชิงยวนพยุงตัวขึ้น เมื่อรับรู้ถึงลมหนาวที่พัดเข้ามาในรถม้า นางก็หนาวสะท้านจนตัวสั่น

“หนาวเหลือเกิน”

ฟู่เฉินหวนเข้าไปใกล้นางแล้วกอดนางไว้ในอ้อมแขนและห่มผ้าห่มให้

“เจ้ารู้หรือไม่ว่าเจ้าหลับไปนานเท่าใด” น้ำเสียงของฟู่เฉินหวนแฝงไปด้วยความตื่นเต้น

“รู้สึกว่าผ่านไปนานมากเพคะ หม่อมฉันพลาดสิ่งใดไปหรือไม่?” ลั่วชิงยวนถามด้วยความสงสัย

“หามิได้ มิได้พลาดสิ่งใด ซีหลิงสงบสุขแล้ว สงครามในแคว้นเทียนเชวียก็กำลังลดลง แม้แต่สถานการณ์ในเมืองฉินก็ดีขึ้น”