ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1149

ลั่วชิงยวนเผยรอยยิ้ม “นอนมากเกินไป ร่างกายไร้เรี่ยวแรงไปหมดแล้ว”

“ท่านพ่อของเจ้าเล่า? กลับเมืองหลวงพร้อมเจ้าหรือไม่?”

ซ่งเชียนฉู่ส่ายหน้า “แม้สำนักหุบเขาซีหลิงจี้เยวี่ยจะถูกเผาทำลาย แต่ตระกูลของข้าอาศัยอยู่ที่นั่นมาหลายชั่วอายุคน ท่านพ่อตั้งใจจะอยู่ที่นั่นเพื่อสร้างสำนักหุบเขาซีหลิงจี้เยวี่ยขึ้นใหม่”

ได้ยินดังนั้นลั่วชิงยวนก็ตกใจเล็กน้อย “แล้วสมุนไพร...”

ซ่งเชียนฉู่คลี่ยิ้ม “สมุนไพรมีไว้สำหรับใช้รักษาผู้คน เมื่อนำมารักษาโรคช่วยชีวิตผู้คนจึงจะเรียกว่าเป็นยา”

“ครั้งนี้แม้จะสูญเสียสมบัติที่สะสมมานับร้อยปี แต่ผ่านไปอีกร้อยปีก็สะสมขึ้นมาใหม่ได้”

เมื่อได้ยินดังนั้น ลั่วชิงยวนก็พยักหน้า “กองคาราวานของสมาคมการค้าเฟิงตูสามารถไปถึงซีหลิงได้ ข้าจะช่วยพวกเจ้าสร้างสำนักขึ้นใหม่”

“แต่เหตุใดเจ้าจึงมิอยู่ช่วยท่านพ่อของเจ้าที่ซีหลิงเล่า?”

ซ่งเชียนฉู่มองนางด้วยความเป็นห่วง “ครั้งนี้เป็นเพราะเรื่องของตระกูลข้า ทำให้ท่านต้องบาดเจ็บเช่นนี้ ข้าต้องรอดูมือของท่านให้หายดีก่อนจึงจะจากไปได้”

“ยิ่งกว่านั้น... ข้ายังรู้สึกว่าเขาเหมือนจะมิค่อยสบายด้วย...”

ซ่งเชียนฉู่ขมวดคิ้ว แววตาเต็มไปด้วยความกังวล

“ฉู่จิ้งหรือ?” ลั่วชิงยวนตกใจ

ซ่งเชียนฉู่พยักหน้า “ตอนอยู่บนเขา เขาก็มิค่อยสบายอยู่แล้ว พอลงจากเขามา ข้าก็มิเห็นเขาอีกเลย อากาศยิ่งหนาวเย็นขึ้น ช่วงนี้ข้ารู้สึกว่าอาการของเขายิ่งแย่ลง”

“ข้าตั้งใจว่าหลังจากกลับเมืองหลวงแล้วจะไปเยี่ยมเขา”

“รอจนกว่าบาดแผลของท่านจะหายดี เฉินเซี่ยวหานจะกลับไปซีหลิงกับข้า แล้วไปสร้างสำนักใหม่ด้วยกัน”

“ชิงยวน ถึงตอนนั้นพวกเราอาจจะมิได้พบกันอีกนาน”

ซ่งเชียนฉู่จับมือนางอย่างอาลัยอาวรณ์

ลั่วชิงยวนยิ้ม “มิเป็นอะไรหรอก ถึงตอนนั้นข้าจะไปหาเจ้าที่ซีหลิงเอง”

ซ่งเชียนฉู่พยักหน้า

ขณะที่กำลังคุยกันอยู่ก็มีเสียงควบม้าดังมาจากข้างนอก แล้วมาหยุดที่ข้างรถม้า

พร้อมกับเสียงตะโกนของหล่างมู่ “พี่หญิง!”

ลั่วชิงยวนเปิดหน้าต่าง กลิ่นหอมของดอกเหมยพลันโชยเข้ามา

หล่างมู่ยื่นมือส่งช่อดอกเหมยให้