ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 115

ลั่วหลางหลางรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับลั่วชิงยวน ครั้นยังวัยเยาว์พวกนางมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน แม้ว่าแม่ของพวกนางจะไม่ยอมให้พวกนางคบหากัน แต่พวกนางก็จะได้พบกันโดยบังเอิญในโอกาสพิเศษบางอย่างและจะได้เล่นด้วยกันเสมอ

หลังจากที่ลั่วชิงยวนป่วยและมีรูปร่างอวบอ้วนขึ้น พวกนางก็ไม่ได้ติดต่อกันอีกเลย

นั่นเพราะลั่วชิงยวนไม่ยอมออกมานอกจวน

“ถ้าท่านปู่รองได้รับรู้ถึงอาการของอวิ๋นสี่ เขาจะต้องกังวลและเศร้าโศกเป็นแน่ อีกทั้งเขาทำเรื่องพวกนี้ก็เพราะต้องการอัญเชิญวิญญาณของคนที่เขารัก ทั้งจะทำให้เขาตำหนิตัวเองเปล่า ๆ เช่นนั้นเราอย่าได้บอกเรื่องนี้กับท่านปู่จะดีกว่า"

เมื่อได้ยินคำพูดของลั่วชิงยวน ดวงตาของลั่วหลางหลางก็เป็นประกายขึ้น นางพยักหน้าและพูดด้วยรอยยิ้ม "เจ้านี่คิดได้รอบคอบทีเดียว"

“น้องหญิงชิงยวน ยังฉลาดเหมือนตอนเด็กไม่มีผิด!”

ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา ผู้คนข้างนอกต่างหัวเราะเยาะลั่วชิงยวน ด่าว่าลั่วชิงยวนว่าเป็นหมู นางรวบรวมความกล้าโต้เถียงกับพวกคนเหล่านั้นอยู่หลายครั้ง แต่ก็ยังถูกรังแกอย่างน่าสังเวชอยู่ดี

นางไม่อาจปกป้องลั่วชิงยวนได้ และรู้สึกเสียใจทุกครั้งที่คิดถึงเรื่องนี้

ทันทีที่ได้เห็นนางวันนี้ ก็เห็นได้ชัดว่า นางในทุกวันนี้ยังคงเหมือนนางคนเดิมไม่เคยเปลี่ยน

ลั่วชิงยวนเห็นน้ำตาในดวงตาของลั่วหลางหลาง และรู้สึกประทับใจแวบหนึ่ง เมื่อครั้งยังเล็กพวกนางเป็นมิตรสหายที่ดีต่อกัน

นางจับแขนของลั่วหลางหลางไว้อย่างเสน่หาแล้วพูดว่า "พี่หญิงหลางหลาง รูปที่อยู่ในห้องของท่านปู่รองเหล่านั้นมาจากไหน? แค่เห็นข้าก็รู้สึกหดหู่อยู่หน่อย ๆ แล้ว?"

ลั่วหลางหลางตอบขึ้นว่า "ทีแรกข้าเป็นคนจ้างจิตรกรพวกนั้นด้วยตัวเอง ท่านปู่อยากวาดภาพเหมือนของท่านย่าและท่านลุงเอาไว้ แต่หลังจากพบจิตรกรไปหลายคน ก็ยังไม่มีใครสามารถวาดภาพที่ท่านปู่ต้องการได้"

“ต่อมา เมื่อรู้ว่าข่าวเรื่องนี้แพร่ไปได้อย่างไร คนที่อยากประจบประแจงจวนท่านมหาราชครูจำต้องส่งรูปเหมือนพวกนี้มาเป็นของขวัญให้ทุกครั้งไป”

“ข้าเห็นแก่ท่านปู่มากเกินไป แม้ว่าภาพเหล่านี้จะดีหรือไม่ดีข้าต่างเก็บไว้ทั้งหมด หวังเพียงเพื่อจะปลอบโยนความรู้สึกของท่านปู่ให้ได้”

"นานวันเข้า กลับกลายเป็นว่าตัวข้าได้สะสมภาพเหมือนเหล่านั้นไว้มากมาย"

“ท่านปู่บอกข้าว่า แม้แต่ตอนที่เขาจะล้มตัวลงนอนเขาก็อยากเห็นภาพพวกนี้ ดังนั้นภาพส่วนใหญ่จึงถูกแขวนไว้ทั่ว เมื่อได้เห็นครั้งแรกก็คงจะรู้สึกหดหู่ไม่น้อย”

“ท่านแม่ก็พยายามโน้มน้าวท่านปู่อยู่เหมือนกัน แต่ยิ่งอายุมากขึ้น เขาก็ยิ่งดื้อรั้นเหมือนเด็กและไม่มีใครทำอะไรเขาได้!”

ลั่วหลางหลางพูดและถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้