ลั่วหลางหลางรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับลั่วชิงยวน ครั้นยังวัยเยาว์พวกนางมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน แม้ว่าแม่ของพวกนางจะไม่ยอมให้พวกนางคบหากัน แต่พวกนางก็จะได้พบกันโดยบังเอิญในโอกาสพิเศษบางอย่างและจะได้เล่นด้วยกันเสมอ
หลังจากที่ลั่วชิงยวนป่วยและมีรูปร่างอวบอ้วนขึ้น พวกนางก็ไม่ได้ติดต่อกันอีกเลย
นั่นเพราะลั่วชิงยวนไม่ยอมออกมานอกจวน
“ถ้าท่านปู่รองได้รับรู้ถึงอาการของอวิ๋นสี่ เขาจะต้องกังวลและเศร้าโศกเป็นแน่ อีกทั้งเขาทำเรื่องพวกนี้ก็เพราะต้องการอัญเชิญวิญญาณของคนที่เขารัก ทั้งจะทำให้เขาตำหนิตัวเองเปล่า ๆ เช่นนั้นเราอย่าได้บอกเรื่องนี้กับท่านปู่จะดีกว่า"
เมื่อได้ยินคำพูดของลั่วชิงยวน ดวงตาของลั่วหลางหลางก็เป็นประกายขึ้น นางพยักหน้าและพูดด้วยรอยยิ้ม "เจ้านี่คิดได้รอบคอบทีเดียว"
“น้องหญิงชิงยวน ยังฉลาดเหมือนตอนเด็กไม่มีผิด!”
ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา ผู้คนข้างนอกต่างหัวเราะเยาะลั่วชิงยวน ด่าว่าลั่วชิงยวนว่าเป็นหมู นางรวบรวมความกล้าโต้เถียงกับพวกคนเหล่านั้นอยู่หลายครั้ง แต่ก็ยังถูกรังแกอย่างน่าสังเวชอยู่ดี
นางไม่อาจปกป้องลั่วชิงยวนได้ และรู้สึกเสียใจทุกครั้งที่คิดถึงเรื่องนี้
ทันทีที่ได้เห็นนางวันนี้ ก็เห็นได้ชัดว่า นางในทุกวันนี้ยังคงเหมือนนางคนเดิมไม่เคยเปลี่ยน
ลั่วชิงยวนเห็นน้ำตาในดวงตาของลั่วหลางหลาง และรู้สึกประทับใจแวบหนึ่ง เมื่อครั้งยังเล็กพวกนางเป็นมิตรสหายที่ดีต่อกัน
นางจับแขนของลั่วหลางหลางไว้อย่างเสน่หาแล้วพูดว่า "พี่หญิงหลางหลาง รูปที่อยู่ในห้องของท่านปู่รองเหล่านั้นมาจากไหน? แค่เห็นข้าก็รู้สึกหดหู่อยู่หน่อย ๆ แล้ว?"
ลั่วหลางหลางตอบขึ้นว่า "ทีแรกข้าเป็นคนจ้างจิตรกรพวกนั้นด้วยตัวเอง ท่านปู่อยากวาดภาพเหมือนของท่านย่าและท่านลุงเอาไว้ แต่หลังจากพบจิตรกรไปหลายคน ก็ยังไม่มีใครสามารถวาดภาพที่ท่านปู่ต้องการได้"
“ต่อมา เมื่อรู้ว่าข่าวเรื่องนี้แพร่ไปได้อย่างไร คนที่อยากประจบประแจงจวนท่านมหาราชครูจำต้องส่งรูปเหมือนพวกนี้มาเป็นของขวัญให้ทุกครั้งไป”
“ข้าเห็นแก่ท่านปู่มากเกินไป แม้ว่าภาพเหล่านี้จะดีหรือไม่ดีข้าต่างเก็บไว้ทั้งหมด หวังเพียงเพื่อจะปลอบโยนความรู้สึกของท่านปู่ให้ได้”
"นานวันเข้า กลับกลายเป็นว่าตัวข้าได้สะสมภาพเหมือนเหล่านั้นไว้มากมาย"
“ท่านปู่บอกข้าว่า แม้แต่ตอนที่เขาจะล้มตัวลงนอนเขาก็อยากเห็นภาพพวกนี้ ดังนั้นภาพส่วนใหญ่จึงถูกแขวนไว้ทั่ว เมื่อได้เห็นครั้งแรกก็คงจะรู้สึกหดหู่ไม่น้อย”
“ท่านแม่ก็พยายามโน้มน้าวท่านปู่อยู่เหมือนกัน แต่ยิ่งอายุมากขึ้น เขาก็ยิ่งดื้อรั้นเหมือนเด็กและไม่มีใครทำอะไรเขาได้!”
ลั่วหลางหลางพูดและถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย
อ่านมาสามร้อยกว่าตอน ยอมรับว่านางเอกเป็นคนเก่ง เก่งแต่ทำเรื่องโง่ๆ โง่จนอ่านไปเจ็บอกไป โมโหจนจะเป็นลม ทำเพื่อผู้ชายแบบอิอ๋องไม่รู้กี่รอบ อีกกี่ตอนนางเอกถึงจะฉลาด...
หายไปไหน ไม่อัพหลายวันแล้ว ติดอยู่ตอนที่ 1386 รออ่านนะคะ เป็นกำลังใจให้น๊า...
รู้ว่ารวยแย่เองก่อความวุ่นวายไม่จบไม่สิ้น ทำไมไม่วางยาให้เป็นใบ้ บางบทก็ฉลาดเกินบทจะโง่ก็สุดจริง...
อาจารย์ก็ถูก รั่วให้เพียงใช้ประโยชน์ ตัวเองก็ถูกสู้เชิงหัวใจประโยชน์ เกือบตายหลายครั้ง แต่ก็ไม่ไปไหนสักที คอนจบรักกันดูดดื่มแน่นอนสินะ 5555...
มือสังหารในวังอ๋องก็องค์ชายห้าแหละ เดาตั้งแต่หมอกู้พูดว่า ไปหมดแล้วท่านเลิกแสดวได้แล้ว 555...
องค์ชายห้าตั้งใจ นางเอกก็รู้ทั้งรู้ว่ายิ่งเข้าใกล้องค์ชายห้ายิ่งมีเรื่องแต่ก็ไม่เลิก55555...
ยังรออ่านนะคะ...
นางเอกปลอมตัวเป็นผู้ชายทำไมถ้านิสัยยังเหมือนเดิม...
ผัวอย่างเลว้าย แต่นางเอกก็คงรักผัวขั้นสุด เกือบทิ้งชีสิตหลายครั้งเพราะช่วยผัว ในขณะที่ผัวก็พยายามฆ่าตัวเองตลอด กู่คงเป็นเพียงข้อองมากกว่า 5555...
เกิดอะไรขึ้นคะ ไม่เขียนต่อแล้วเหรอ...