ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1154

ลั่วเยวี่ยอิงมีความเคลื่อนไหวอีกแล้ว หรือว่าเหยียนหน่ายซินปรากฏตัวอีก?

“ลั่วเยวี่ยอิงเล่าอยู่ที่ใด? ออกจากตำหนักไปแล้วหรือ?”

หากออกจากตำหนักไปแล้วก็ยิ่งดี จะได้จับเหยียนหน่ายซินแล้วก็กำจัดลั่วเยวี่ยอิงไปพร้อมกันเสียเลย

แต่จือเฉากลับรายงานว่า “มิใช่เจ้าค่ะ นางไปที่ห้องครัว แต่งกายเป็นนางรับใช้ มิทราบว่าคิดจะทำสิ่งใด”

ลั่วชิงยวนครุ่นคิด แล้วสั่งการว่า “จือเฉา พาบ่าวในเรือนออกไปให้หมด”

จือเฉารับคำ “เจ้าค่ะ”

จากนั้นจือเฉาก็พาคนอื่น ๆ ออกไปจนหมด

ลั่วชิงยวนวางตำราแพทย์ลงแล้วเอนกายนอนลงบนเตียงนุ่มก่อนดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุม

“แค่กแค่กแค่ก...”

อากาศหนาวเย็นขึ้นทุกวัน ลั่วชิงยวนยังคงมิสบายจนได้

นางนอนลง ตั้งใจจะงีบหลับสักครู่

ยามราตรีคืบคลานเข้ามา ภายนอกเริ่มมืดมิด ลั่วชิงยวนเผลอหลับไป

ในขณะที่กำลังจะหลับใหล ก็รู้สึกว่ามีใครบางคนค่อย ๆ เปิดประตูห้องเข้ามา เสียงฝีเท้าแผ่วเบาค่อย ๆ เข้ามาใกล้นาง

จากนั้นกระถางธูปบนโต๊ะก็ถูกเปิดออก มิรู้ว่าคนผู้นั้นทำสิ่งใดอยู่

ต่อมาเสียงฝีเท้านั้นก็หยุดลง ลั่วชิงยวนรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่ามีสายตาจ้องมองนางอยู่ด้านหลัง

ลั่วเยวี่ยอิงมองแผ่นหลังของลั่วชิงยวนที่นอนอยู่ แล้วกัดฟันด้วยความเกลียดชัง

เหยียนหน่ายซินให้นางวางยาลั่วชิงยวนแล้วก็ไป โดยต้องหนีออกจากตำหนักอ๋อง

แต่นางจะยอมจากไปได้อย่างไร!

นางควรเป็นนายหญิงของตำหนักอ๋องมาตั้งแต่แรก!

นางไม่มีบ้านแล้ว หากหนีออกจากตำหนักอ๋อง นางจะไปที่ใดได้อีก?

ยิ่งกว่านั้น นางต้องฆ่าลั่วชิงยวนเพื่อแก้แค้น!

นางมิอาจจากไปได้!

ครั้งนี้ลั่วชิงยวนกลับมาจากซีหลิงและได้รับบาดเจ็บสาหัส

นี่มิใช่โอกาสที่ดีที่จะฆ่านางหรอกหรือ!

ลั่วเยวี่ยอิงยืนนิ่งอยู่ที่เดิม พลางเฝ้ามองควันธูปในกระถางธูปลอยละล่อง เมื่อเห็นว่าลั่วชิงยวนมิได้ขยับเขยื้อนแม้แต่น้อย

ก็คิดว่านางคงหมดสติไปแล้ว จึงชักกริชออกมา