ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1154

ลั่วเยวี่ยอิงมีความเคลื่อนไหวอีกแล้ว หรือว่าเหยียนหน่ายซินปรากฏตัวอีก?

“ลั่วเยวี่ยอิงเล่าอยู่ที่ใด? ออกจากตำหนักไปแล้วหรือ?”

หากออกจากตำหนักไปแล้วก็ยิ่งดี จะได้จับเหยียนหน่ายซินแล้วก็กำจัดลั่วเยวี่ยอิงไปพร้อมกันเสียเลย

แต่จือเฉากลับรายงานว่า “มิใช่เจ้าค่ะ นางไปที่ห้องครัว แต่งกายเป็นนางรับใช้ มิทราบว่าคิดจะทำสิ่งใด”

ลั่วชิงยวนครุ่นคิด แล้วสั่งการว่า “จือเฉา พาบ่าวในเรือนออกไปให้หมด”

จือเฉารับคำ “เจ้าค่ะ”

จากนั้นจือเฉาก็พาคนอื่น ๆ ออกไปจนหมด

ลั่วชิงยวนวางตำราแพทย์ลงแล้วเอนกายนอนลงบนเตียงนุ่มก่อนดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุม

“แค่กแค่กแค่ก...”

อากาศหนาวเย็นขึ้นทุกวัน ลั่วชิงยวนยังคงมิสบายจนได้

นางนอนลง ตั้งใจจะงีบหลับสักครู่

ยามราตรีคืบคลานเข้ามา ภายนอกเริ่มมืดมิด ลั่วชิงยวนเผลอหลับไป

ในขณะที่กำลังจะหลับใหล ก็รู้สึกว่ามีใครบางคนค่อย ๆ เปิดประตูห้องเข้ามา เสียงฝีเท้าแผ่วเบาค่อย ๆ เข้ามาใกล้นาง

จากนั้นกระถางธูปบนโต๊ะก็ถูกเปิดออก มิรู้ว่าคนผู้นั้นทำสิ่งใดอยู่

ต่อมาเสียงฝีเท้านั้นก็หยุดลง ลั่วชิงยวนรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่ามีสายตาจ้องมองนางอยู่ด้านหลัง

ลั่วเยวี่ยอิงมองแผ่นหลังของลั่วชิงยวนที่นอนอยู่ แล้วกัดฟันด้วยความเกลียดชัง

เหยียนหน่ายซินให้นางวางยาลั่วชิงยวนแล้วก็ไป โดยต้องหนีออกจากตำหนักอ๋อง

แต่นางจะยอมจากไปได้อย่างไร!

นางควรเป็นนายหญิงของตำหนักอ๋องมาตั้งแต่แรก!

นางไม่มีบ้านแล้ว หากหนีออกจากตำหนักอ๋อง นางจะไปที่ใดได้อีก?

ยิ่งกว่านั้น นางต้องฆ่าลั่วชิงยวนเพื่อแก้แค้น!

นางมิอาจจากไปได้!

ครั้งนี้ลั่วชิงยวนกลับมาจากซีหลิงและได้รับบาดเจ็บสาหัส

นี่มิใช่โอกาสที่ดีที่จะฆ่านางหรอกหรือ!

ลั่วเยวี่ยอิงยืนนิ่งอยู่ที่เดิม พลางเฝ้ามองควันธูปในกระถางธูปลอยละล่อง เมื่อเห็นว่าลั่วชิงยวนมิได้ขยับเขยื้อนแม้แต่น้อย

ก็คิดว่านางคงหมดสติไปแล้ว จึงชักกริชออกมา

ลั่วชิงยวนเหยียบใบหน้าของนาง “มิยอมบอกใช่หรือไม่!”

“เข้ามา!”

ในมิช้าจือเฉาพร้อมด้วยบ่าวก็มาถึง

พร้อมกับนำผ้าแพรขาวมาด้วย

“หากมิบอกที่อยู่ของเหยียนหน่ายซิน เช่นนั้นก็ต้องส่งเจ้าไปสู่ภพหน้าแล้ว”

ลั่วชิงยวนคว้าผ้าแพรขาวมารัดคอลั่วเยวี่ยอิง แล้วโยนปลายผ้าให้กับนางรับใช้

นางรับใช้ทั้งสองดึงผ้าแพรให้ตึง ลั่วเยวี่ยอิงถูกดึงขึ้นมาจากพื้นจนต้องคุกเข่า นางพยายามดิ้นรนสุดชีวิต เสียงครางแผ่วเบาเล็ดลอดลำคอออกมา

นางหายใจมิออกจนเส้นเลือดปูดโปน แต่ก็ยังมิยอมบอกที่อยู่ของเหยียนหน่ายซิน

ลั่วชิงยวนเห็นว่านางมิยอมพูด จึงมิได้สั่งให้จือเฉาคลายผ้าแพร “จัดการเสีย”

ลั่วเยวี่ยอิงปล่อยไว้ก็เป็นภัย วันนี้ขณะที่ฟู่เฉินหวนมิอยู่จึงจัดการปัญหาเสีย

เพื่อมิให้เหยียนหน่ายซินมายุ่งกับนางอีก

ทันใดนั้นเอง ฟู่เฉินหวนเพิ่งกลับมาถึงหน้าตำหนัก

ทหารรีบเข้ามาแจ้ง “ท่านอ๋อง มิดีแล้วพ่ะย่ะค่ะ คนในเรือนของลั่วเยวี่ยอิงถูกทำให้นอนหมดสติ ลั่วเยวี่ยอิงหายตัวไปแล้วพ่ะย่ะค่ะ!”