ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1155

เมื่อฟู่เฉินหวนได้ยินดังนั้นก็หน้าเสีย

ลั่วเยวี่ยอิงหนีไปแล้วหรือ?

เขารีบไปยังเรือนของลั่วชิงยวน

ปรากฏว่าในลาน ลั่วเยวี่ยอิงยังมิตาย

มีนางรับใช้คนหนึ่งมารายงาน “พระชายา ท่านอ๋องเสด็จกลับมาแล้ว กำลังมาทางนี้เจ้าค่ะ!”

ลั่วชิงยวนหน้าเสีย “ขวางเขาไว้ก่อน!”

กล่าวจบ นางก็คว้าผ้าแพรขาวออกแรงรัดคอ หมายจะฆ่าลั่วเยวี่ยอิงก่อนที่ฟู่เฉินหวนจะมาถึง

มิเช่นนั้นลั่วเยวี่ยอิงต้องฟ้องฟู่เฉินหวนแน่นอน

แต่เมื่อลั่วเยวี่ยอิงได้ยินว่าท่านอ๋องเสด็จมาก็เหมือนกับเจอที่พึ่งสุดท้าย นางจึงดิ้นรนสุดชีวิต พยายามต่อยเตะลั่วชิงยวน

แต่ก็สายไปเสียแล้ว

ฟู่เฉินหวนเดินเข้ามาในเรือน

เมื่อเห็นภาพนั้น ฟู่เฉินหวนก็หน้าซีด เขารีบพุ่งเข้าไปต่อยลั่วชิงยวนที่หน้าอก

ลั่วชิงยวนกระอักเลือด ล้มลงกับพื้นทันใด

“พระชายา!” จือเฉาตกใจ รีบเข้าไปดู

ผ้าแพรหลุด ลั่วเยวี่ยอิงคลานเข้าไปกอดขาฟู่เฉินหวน “ท่านอ๋อง... พระชายาจะฆ่าหม่อมฉัน! นางจะฆ่าหม่อมฉัน!”

“ท่านฆ่านางเถิด ฆ่านางเถิด! มิเช่นนั้นหม่อมฉันต้องตายด้วยน้ำมือของนางเป็นแน่เพคะ!”

ฟู่เฉินหวนตาแดงก่ำเหมือนจะคลุ้มคลั่ง เขามองลั่วชิงยวนด้วยสายตาอาฆาต

แล้วพุ่งเข้าไปบีบคอลั่วชิงยวน

จือเฉาร้องไห้ด้วยความตกใจกลัว “ท่านอ๋อง ท่านทำอะไรเพคะ! นี่คือพระชายา! พระชายา!”

ลั่วชิงยวนถูกบีบคอแล้วยกขึ้น นางหายใจมิออก พยายามแกะมือฟู่เฉินหวนออก

“ฟู่เฉินหวน...”

จู่ ๆ ฟู่เฉินหวนก็ชะงัก สติกลับมาครู่หนึ่ง

แต่ก็ต้านทานเสียงร้องของลั่วเยวี่ยอิงมิไหว “ฆ่านาง! ท่านอ๋อง! ฆ่านางเลย!”

ดวงตาของฟู่เฉินหวนกลับมาแดงก่ำอีกครั้ง

ความขัดแย้งในใจทำให้เขาปวดหัว เขาโกรธจัดจึงฟาดฝ่ามือใส่ท้องลั่วชิงยวน

ลั่วชิงยวนกระเด็นไปชนกำแพงแล้วล้มลง

จือเฉาน้ำตาคลอ ยกชามยาป้อนนางทีละคำ

มิกล้าเอ่ยคำใด

ฟู่เฉินหวนถูกเซียวชูกับซูโหยวพยุงกลับห้อง เขาทรมานอยู่นานกว่าจะสงบสติอารมณ์ได้

เมื่อใจเย็นลง ฟู่เฉินหวนก็รีบถาม “ชิงยวนอยู่ที่ใด?”

“ข้าทำอะไรลงไป?”

เซียวชูกับซูโหยวมีสีหน้าเครียดเครียด ทั้งสองสบตากัน

“ท่านอ๋อง ไปดูด้วยตัวเองเถิดพ่ะย่ะค่ะ พระชายาถูกท่านทำร้ายจนอาการสาหัส” ซูโหยวถอนหายใจ

ฟู่เฉินหวนใจหายวาบ

เขาทำอะไรลงไป?

ฟู่เฉินหวนรีบออกจากห้องไปยังเรือนของลั่วชิงยวน ได้ยินเสียงไอจากข้างใน แต่เขากลับมิกล้าเข้าไป...

“แค่ก แค่ก แค่ก แค่ก...”

“พระชายา ท่านกระอักเลือดอีกแล้ว! จะทำอย่างไรดี ให้ข้าไปตามแม่นางซ่งมาดีหรือไม่เจ้าคะ?”

“แค่กแค่กแค่ก... นางมิอยู่ในเมืองหลวง มิต้องลำบากหรอก” ลั่วชิงยวนเสียงแหบพร่า