ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1156

ฟู่เฉินหวนฟังแล้วปวดร้าวใจยิ่งนัก

เมื่อก้มลงมองมือตนก็รู้สึกมิอยากจะเชื่อ เขาเกือบจะฆ่าลั่วชิงยวนไปแล้วจริง ๆ

เขาสามารถควบคุมตัวเองได้ แม้จะปวดหัวจนแทบแตกก็ตาม

แต่วันนี้เขากลับควบคุมตัวเองมิได้

หากยังเป็นเช่นนี้ต่อไป ลั่วชิงยวนคงต้องตายด้วยน้ำมือเขาเป็นแน่

ลั่วชิงยวนทำเพื่อเขามามากมาย เขาจะทำร้ายนางได้อย่างไร!

หลังจากยืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ฟู่เฉินหวนก็หันหลังกลับไป สายตาฉายแววเย็นชา

ค่ำคืนนี้หิมะโปรยปรายลงมาหนาแน่น ปกคลุมไปทั่วทั้งร่าง

เมื่อฟู่เฉินหวนจากไป บนพื้นก็มีหิมะหนาแล้ว

ซูโหยวถือร่มวิ่งตามมา แล้วกางร่มบังหิมะให้ฟู่เฉินหวน “ท่านอ๋อง”

ฟู่เฉินหวนเดินไปข้างหน้าด้วยสีหน้าหนักอึ้ง ซูโหยวก็มิอาจหยั่งรู้ได้ว่าเขากำลังคิดถึงสิ่งใดอยู่

ใกล้ถึงเรือนพัก ฟู่เฉินหวนก็หยุดเดิน

แล้วหันไปมองอีกทาง

“มิต้องตามข้ามา”

เมื่อพูดจบ ท่านอ๋องก็เดินไปยังเรือนของลั่วเยวี่ยอิง

ซูโหยวมิได้ตามไปด้วย

......

เมื่อฟู่เฉินหวนมาถึงเรือนของลั่วเยวี่ยอิงก็สั่งให้ทหารทั้งหมดออกไป

ลั่วเยวี่ยอิงได้ยินเสียงจึงรีบวิ่งออกมาจากห้อง นางแต่งกายด้วยผ้าเนื้อบางเบา เท้าเปล่าวิ่งลงไปเหยียบหิมะ

“ท่านอ๋อง หม่อมฉันรู้ว่าท่านต้องมาหาหม่อมฉันเพคะ”

“ท่านอ๋องจะมิทอดทิ้งหม่อมฉันไปใช่หรือไม่เพคะ?”

ลั่วเยวี่ยอิงร้องไห้พลางกอดฟู่เฉินหวนอ๋องแน่น

ในใจกลับรู้สึกดีใจ ท่านอ๋องเกือบจะฆ่าลั่วชิงยวนเพื่อนาง

หากเป็นเช่นนี้อีกสักสองสามครั้ง ท่านอ๋องต้องฆ่าลั่วชิงยวนแน่นอน!

ถึงตอนนั้น ตำหนักอ๋องผู้สำเร็จราชการแห่งนี้ก็จะเป็นของนาง!

จะไม่มีลั่วชิงยวนมาขวางหูขวางตาอีกต่อไป

ดวงตาของฟู่เฉินหวนเย็นชา เขาถอยห่างจากลั่วเยวี่ยอิง

แล้วมองนางด้วยสายตาเย็นชา

เมื่อลั่วเยวี่ยอิงเห็นดวงตาของฟู่เฉินหวนก็รู้สึกหนาวสั่นไปตามกระดูกสันหลังของนาง “ท่านอ๋อง... เหตุใดท่านถึงมองหม่อมฉันเช่นนี้...”