ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1157

“ฆ่าลั่วชิงยวน แล้วให้หม่อมฉันขึ้นเป็นพระชายาของท่านแทน ดีหรือไม่เพคะ?”

ลั่วเยวี่ยอิงร้องไห้อ้อนวอน แต่กลับออกคำสั่งแก่ฟู่เฉินหวน

หากเขามิอยากเจ็บปวดจนตายก็ต้องฆ่าลั่วชิงยวน!

ดวงตาของฟู่เฉินหวนแดงก่ำ เส้นเลือดปูดโปนขณะกำหมัดแน่น นัยน์ตาฉายแววเหี้ยมโหด

เขารวบรวมพลังปราณ สั่นสะเทือนไปทั้งร่างกาย

เขี้ยวเหล็กถูกกระแทกออกจากร่างของเขา

ลั่วเยวี่ยอิงที่กอดเขาจากด้านหลังตกใจ ตัวแข็งทื่อในทันที

ทำได้เพียงก้มลงมองรูโหว่บนหน้าอกที่เต็มไปด้วยเลือด

แล้วถอยหลังเซ ล้มลงบนพื้นหิมะอย่างอ่อนแรง

เลือดไหลออกจากร่างของนาง นางอ้าปากยื่นมือไปหาฟู่เฉินหวน “ท่านอ๋อง ช่วย... ช่วยหม่อมฉันด้วย...”

สายตาเย็นชาของฟู่เฉินหวนจ้องมองสภาพของลั่วเยวี่ยอิง

แต่ก็เต็มไปด้วยความเจ็บปวดทรมาน

เลือดสาดกระเซ็นบนหิมะขาวโพลน แล้วฟู่เฉินหวนก็ล้มลงบนกองเลือดเช่นกัน

เขามิอาจลงมือฆ่าลั่วเยวี่ยอิงได้ แต่กลับใช้เขี้ยวเหล็กสังหารนาง

ความเจ็บปวดแสนสาหัสถาโถมเข้ามาจนยากจะทนทาน

เมื่อซูโหยวที่แอบตามมาเห็นภาพนั้นก็ตกใจมาก

รีบแบกฟู่เฉินหวนขึ้นบ่าแล้วเตรียมกลับไปทันที

เขาเพียงแค่เหลือบมองลั่วเยวี่ยอิงที่ร้องขอความช่วยเหลืออยู่บนพื้น แล้วเดินจากไป

ลั่วเยวี่ยอิงกุมหน้าอกด้วยความเจ็บปวด รู้สึกได้ถึงเลือดที่ไหลออกมามิหยุด ความหนาวเหน็บของหิมะทำให้อุณหภูมิร่างกายของนางลดต่ำลงเรื่อย ๆ

เมื่อฟู่เฉินหวนถูกแบกกลับห้องแล้ว ซูโหยวก็ส่งคนไปตามซ่งเชียนฉู่ แต่ปรากฏว่านางมิได้อยู่ในเมืองหลวง

จึงได้แต่เชิญหมอหลวงมู่จากวังหลวงมารักษา

เมื่อหมอหลวงมู่เห็นบาดแผลของท่านอ๋องก็เกือบจะหันหลังกลับ

ด้วยนิสัยของเขา บาดแผลเช่นนี้หมดหนทางรักษา ทำได้เพียงรอความตายอย่างเดียว

แต่นี่คืออ๋องผู้สำเร็จราชการ

จะปล่อยให้เขาตายมิได้!

ยามนี้จักรพรรดิสูงสุดยังประชวร ฟู่อวิ๋นโจวขึ้นว่าราชการแทน แต่รากฐานยังมิมั่นคง ต้องอาศัยอ๋องผู้สำเร็จราชการช่วยเหลือ!

“เหตุใดจึงบาดเจ็บสาหัสเช่นนี้? ข้าเป็นหมอหลวงมานานหลายปี เพิ่งจะเคยเห็นบาดแผลรุนแรงถึงเพียงนี้!”

ร่างกายนี้เหมือนเสื้อผ้าขาดวิ่นของขอทาน มิรู้จะเริ่มเย็บจากตรงไหนเลย

“หมอหลวงมู่ เรื่องนี้ต้องปิดเป็นความลับ ห้ามบอกผู้ใดเด็ดขาด”