ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1157

“ฆ่าลั่วชิงยวน แล้วให้หม่อมฉันขึ้นเป็นพระชายาของท่านแทน ดีหรือไม่เพคะ?”

ลั่วเยวี่ยอิงร้องไห้อ้อนวอน แต่กลับออกคำสั่งแก่ฟู่เฉินหวน

หากเขามิอยากเจ็บปวดจนตายก็ต้องฆ่าลั่วชิงยวน!

ดวงตาของฟู่เฉินหวนแดงก่ำ เส้นเลือดปูดโปนขณะกำหมัดแน่น นัยน์ตาฉายแววเหี้ยมโหด

เขารวบรวมพลังปราณ สั่นสะเทือนไปทั้งร่างกาย

เขี้ยวเหล็กถูกกระแทกออกจากร่างของเขา

ลั่วเยวี่ยอิงที่กอดเขาจากด้านหลังตกใจ ตัวแข็งทื่อในทันที

ทำได้เพียงก้มลงมองรูโหว่บนหน้าอกที่เต็มไปด้วยเลือด

แล้วถอยหลังเซ ล้มลงบนพื้นหิมะอย่างอ่อนแรง

เลือดไหลออกจากร่างของนาง นางอ้าปากยื่นมือไปหาฟู่เฉินหวน “ท่านอ๋อง ช่วย... ช่วยหม่อมฉันด้วย...”

สายตาเย็นชาของฟู่เฉินหวนจ้องมองสภาพของลั่วเยวี่ยอิง

แต่ก็เต็มไปด้วยความเจ็บปวดทรมาน

เลือดสาดกระเซ็นบนหิมะขาวโพลน แล้วฟู่เฉินหวนก็ล้มลงบนกองเลือดเช่นกัน

เขามิอาจลงมือฆ่าลั่วเยวี่ยอิงได้ แต่กลับใช้เขี้ยวเหล็กสังหารนาง

ความเจ็บปวดแสนสาหัสถาโถมเข้ามาจนยากจะทนทาน

เมื่อซูโหยวที่แอบตามมาเห็นภาพนั้นก็ตกใจมาก

รีบแบกฟู่เฉินหวนขึ้นบ่าแล้วเตรียมกลับไปทันที

เขาเพียงแค่เหลือบมองลั่วเยวี่ยอิงที่ร้องขอความช่วยเหลืออยู่บนพื้น แล้วเดินจากไป

ลั่วเยวี่ยอิงกุมหน้าอกด้วยความเจ็บปวด รู้สึกได้ถึงเลือดที่ไหลออกมามิหยุด ความหนาวเหน็บของหิมะทำให้อุณหภูมิร่างกายของนางลดต่ำลงเรื่อย ๆ

เมื่อฟู่เฉินหวนถูกแบกกลับห้องแล้ว ซูโหยวก็ส่งคนไปตามซ่งเชียนฉู่ แต่ปรากฏว่านางมิได้อยู่ในเมืองหลวง

จึงได้แต่เชิญหมอหลวงมู่จากวังหลวงมารักษา

เมื่อหมอหลวงมู่เห็นบาดแผลของท่านอ๋องก็เกือบจะหันหลังกลับ

ด้วยนิสัยของเขา บาดแผลเช่นนี้หมดหนทางรักษา ทำได้เพียงรอความตายอย่างเดียว

แต่นี่คืออ๋องผู้สำเร็จราชการ

จะปล่อยให้เขาตายมิได้!

ยามนี้จักรพรรดิสูงสุดยังประชวร ฟู่อวิ๋นโจวขึ้นว่าราชการแทน แต่รากฐานยังมิมั่นคง ต้องอาศัยอ๋องผู้สำเร็จราชการช่วยเหลือ!

“เหตุใดจึงบาดเจ็บสาหัสเช่นนี้? ข้าเป็นหมอหลวงมานานหลายปี เพิ่งจะเคยเห็นบาดแผลรุนแรงถึงเพียงนี้!”

ร่างกายนี้เหมือนเสื้อผ้าขาดวิ่นของขอทาน มิรู้จะเริ่มเย็บจากตรงไหนเลย

“หมอหลวงมู่ เรื่องนี้ต้องปิดเป็นความลับ ห้ามบอกผู้ใดเด็ดขาด”

“ท่านอ๋องช่างเสียสละ! กระหม่อมจะปิดเรื่องนี้เป็นความลับพ่ะย่ะค่ะ!”

ฟู่เฉินหวนพยักหน้า “หากมีครั้งหน้า คงต้องรบกวนหมอหลวงมู่อีกครั้ง”

หมอหลวงมู่ชะงักไปครู่หนึ่ง แล้วพูดอย่างจนใจ “กระหม่อมหวังว่าจะไม่มีครั้งหน้าพ่ะย่ะค่ะ”

จากนั้นหมอหลวงมู่ก็ลากลับไป

ฟู่เฉินหวนอดทนต่อความเจ็บปวด ลุกจากเตียงไปเปลี่ยนชุด หลังจากสั่งเสียซูโหยวแล้วก็รีบออกจากตำหนัก

......

ยามเช้าตรู่ ลั่วชิงยวนรู้สึกอึดอัดในห้องจึงเปิดหน้าต่างออกเล็กน้อย

ลมหนาวพัดเข้ามาพัดเส้นผมของนางจนปลิวไสว

จือเฉามิพอใจ “พระชายา อย่าโดนลมเลยเจ้าค่ะ”

“โดนลมนิดหน่อยมิเป็นอะไรหรอก”

ทันใดนั้นก็มีเสียงฝีเท้ารีบร้อนดังมา ลั่วชิงยวนมองลอดหน้าต่างแล้วเห็นว่าเป็นแม่บ้านเติ้ง

“พระชายา!” แม่บ้านเติ้งเข้ามาในห้อง สีหน้าเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก

“มีเรื่องอันใด?”

“ลั่วเยวี่ยอิง นาง...”