ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1160

ลมหนาวพัดหอบเอาหิมะโปรยปรายกระทบใบหน้างามจนระบมเจ็บยิ่งนัก

ซ่งเชียนฉู่ฝ่าลมและหิมะติดตามเฉินเซี่ยวหานมุ่งหน้าสู่หุบเขาลึก

โชคยังดีที่ฝนมิได้โปรยปรายลงมา เส้นทางยามราตรีจึงพอเดินได้สะดวก

ครั้นเมื่อเฉินเซี่ยวหานมาถึงถ้ำงูแห่งเดิม นางก็ตกตะลึงยิ่งนัก เฉินเซี่ยวหานรู้จักสถานที่แห่งนี้ได้อย่างไร?

นางสะกดกลั้นความหวาดหวั่นเดินตามเข้าไปในถ้ำ บรรยากาศเย็นยะเยือกส่งผลให้ขนลุกชันทั่วกาย

ลัดเลาะไปตามทางคดเคี้ยว อุณหภูมิเริ่มอุ่นขึ้นบ้าง

เส้นทางนี้ช่างคุ้นเคย นางเคยมาเยือนที่นี่เมื่อกลางวัน

เพื่อนำยาไปมอบให้ฉู่จิ้ง

กระทั่งบัดนี้ นางยังมิอาจหยั่งรู้ได้ว่าเหตุใดเฉินเซี่ยวหานจึงมาที่นี่ในยามวิกาล

ทันใดนั้น เสียงหอบหายใจก็ดังขึ้น ทำเอานางขนหัวลุก

หวาดกลัวในใจ แต่ก็ฝืนใจเดินเข้าไป

ภาพเบื้องหน้าทำให้นางตกตะลึง

ราชันย์อสรพิษถูกตาข่ายคลุมไว้ บนตาข่ายเต็มไปด้วยโลหิตและยันต์อาคมที่นางอ่านมิออก

ราชันย์อสรพิษพยายามดิ้นรนอย่างบ้าคลั่ง เกล็ดแข็งทั่วร่างไหม้เกรียมส่งเสียงดังฉ่า

ส่วนเฉินเซี่ยวหานชักดาบสั้นออกมาอย่างรวดเร็ว

ซ่งเชียนฉู่ตกใจยิ่งนัก

“หยุดนะ!” นางตะโกนพลางวิ่งเข้าไป

เฉินเซี่ยวหานสะดุ้ง แล้วหันกลับมามองด้วยความตกตะลึงจึงเห็นซ่งเชียนฉู่ยืนอยู่

แต่บัดนี้เขาถลำลึกเกินกว่าจะถอยกลับ

“เชียนฉู่ รอข้าจัดการเรื่องนี้เสร็จสิ้นแล้ว ข้าจะอธิบายให้เจ้าฟัง!” เฉินเซี่ยวหานกัดฟันแทงดาบสั้นเข้าใส่ราชันย์อสรพิษ

คมดาบเสียบทะลุร่างราชันย์อสรพิษ เสียงดังสนั่นหวั่นไหวคล้ายเสียงคำรามก้องกังวานไปทั่วถ้ำ เกิดลมพัดแรงโหมกระหน่ำ

“หยุด! หยุดเดี๋ยวนี้!” ซ่งเชียนฉู่เห็นดังนั้น น้ำตาก็ไหลริน

แต่นางทำได้เพียงมองดูคมดาบของเฉินเซี่ยวหานปักลงบนร่างราชันย์อสรพิษ

มันยังคงดิ้นรนอย่างสิ้นหวัง