ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1162

ซ่งเชียนฉู่กลับมานั่งข้างกองไฟ อาศัยไออุ่นในถ้ำผิงอาภรณ์ให้แห้ง

แม้กระนั้นก็ยังคงหนาวสั่น ศีรษะหนักอึ้ง

นางอิงกายกับผนังถ้ำ อยากข่มตานอน แต่ก็มิอาจข่มตาลงได้ ใจจดจ่ออยู่กับภายนอกถ้ำ

นางยังพอมีที่กำบังลมหนาว แล้วราชันย์อสรพิษเล่าจะเป็นเช่นไร

เขาได้รับบาดเจ็บสาหัส

แต่กลับกลัวว่านางจะหวาดกลัวจึงยอมออกไปข้างนอกถ้ำ มิยอมให้นางเห็น

นางรู้สึกสะเทือนใจยิ่งนัก

ยิ่งคิดถึงเฉินเซี่ยวหานก็ยิ่งรู้สึกน้อยใจและโกรธมากขึ้นไปอีก นางอดมิได้ที่จะกอดเข่าร้องไห้สะอึกสะอื้น

ในพงหญ้านอกถ้ำ ราชันย์อสรพิษเฝ้ามองร่างในถ้ำอย่างเงียบเชียบ

เห็นนางร้องไห้ปานจะขาดใจ แต่ก็มิกล้าเข้าไปปลอบโยน

......

หลังจากทรมานอยู่จนฟ้าสาง ซ่งเชียนฉู่ก็ป่วยเป็นไข้และเริ่มไอ

กองไฟในถ้ำมอดดับลงแล้ว

ซ่งเชียนฉู่เอนตัวพิงผนังถ้ำ ร่างกายร้อนรุ่มไปหมด แต่ก็หนาวจนต้องขดตัว

ฉู่จิ้งเห็นดังนั้นก็รู้ทันทีว่านางกำลังเป็นไข้ตัวร้อน

ต้องรีบพานางออกไปจากที่นี่

“ฟ่อ ฟ่อ ฟ่อ”

ซ่งเชียนฉู่ตื่นขึ้นมาด้วยความสะลึมสะลือแล้วเห็นราชันย์อสรพิษอยู่ที่ทางเข้าถ้ำ

เมื่อรู้ว่าเขาจะพานางลงเขา นางจึงลุกขึ้นเดินตาม

นางเดินตามเขามุ่งหน้าลงจากเขาไป

ราชันย์อสรพิษรักษาระยะห่างจากนางพอสมควร แต่หากห่างเกินไปก็จะหยุดรอนาง

ในที่สุดก็ใกล้จะถึงเชิงเขา

ราชันย์อสรพิษหยุดลง “เขามาแล้ว”

ซ่งเชียนฉู่ตกใจ รู้ว่าเขาหมายถึงเฉินเซี่ยวหาน

“มาถึงที่นี่แล้ว เจ้ามิต้องไปส่งข้าแล้ว เจ้ารีบไปหาที่หลบซ่อนตัวเถิด ข้าจะหาทางนำยาไปให้เจ้าเอง”