ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1165

“แล้วเชียนฉู่...”

ลั่วชิงยวนตอบ “นางยังป่วยอยู่ ข้าจะดูแลนางเอง ท่านไปจัดการเรื่องครอบครัวก่อนเถิด”

“ตกลง”

เฉินเซี่ยวหานออกจากตำหนักอ๋องผู้สำเร็จราชการ

รุ่งเช้าวันต่อมาซ่งเชียนฉู่ตื่นแต่เช้า

นางมายังหน้าห้องลั่วชิงยวน

“ชิงยวน”

ลั่วชิงยวนลุกขึ้นนั่ง “เจ้าตื่นเช้าจัง”

ซ่งเชียนฉู่สวมเสื้อคลุมหนาเดินเข้ามา ลมหายใจกลายเป็นไอ “อืม เมื่อคืนหิมะตก ตอนนี้หิมะก็ยังตกหนักมาก”

ลั่วชิงยวนเห็นนางมีสีหน้ากังวลจึงถามพลางแต่งตัว “เป็นอะไรไป?”

ซ่งเชียนฉู่ลังเล “มิรู้ว่าฉู่จิ้งเป็นอย่างไรบ้าง”

“เป็นเพราะข้า เขาถึงบาดเจ็บสาหัส”

เมื่อลั่วชิงยวนได้ฟังดังนั้นจึงนึกขึ้นได้

“พอดีว่าวันนี้ข้าว่างพอดี ข้าจะไปพบเขาบนเขากับเจ้า นำยาไปให้เขาด้วย”

ซ่งเชียนฉู่พยักหน้า

ทั้งสองจึงออกจากตำหนัก

แล้วออกจากเมืองหลวง มุ่งหน้าขึ้นเขาไปยังถ้ำงูเดิม แต่ฉู่จิ้งมิได้อยู่ที่นั่น

ทั้งสองจึงออกตามหาไปทั่ว

ซ่งเชียนฉู่กังวล “ปกติข้าจะสัมผัสถึงพลังของเขาได้ แต่วันนี้กลับสัมผัสมิได้เลย เขาคงมิตายไปแล้วใช่หรือไม่?”

ลั่วชิงยวนปลอบใจ “มิหรอก เขาอาจจะเข้าสู่ช่วงจำศีล”

“ลองหาดูก่อน”

ทั้งสองหาอยู่บนเขานาน ในที่สุดก็พบร่างของฉู่จิ้งขดตัวอยู่ในถ้ำที่นางเคยพักอาศัย

เมื่อซ่งเชียนฉู่พบแล้วก็ดีใจ แต่ก็ชะงักด้วยความกลัว

“มิเป็นอะไร ข้าเข้าไปดูเอง” ลั่วชิงยวนเข้าไปในถ้ำ

แล้วนำยาที่เตรียมมาออกมาทำแผลให้ฉู่จิ้ง

เมื่อฉู่จิ้งมาถึงหน้าห้องก็เห็นห้องที่ตกแต่งเหมือนถ้ำ จึงอดหัวเราะมิได้

“ข้าอยากอยู่ในร่างมนุษย์แล้วพักในตำหนักเสียหน่อย แต่พวกเจ้ากลับจัดรังงูให้ข้า”

ซ่งเชียนฉู่ตกใจ “อ้าว เช่นนั้น... ข้าจะเปลี่ยนให้ใหม่”

ฉู่จิ้งยิ้มอย่างอ่อนโยน “มิต้องแล้ว เช่นนี้ก็ดี”

พูดจบ เขาก็มองลั่วชิงยวนแล้วกล่าวว่า ”รบกวนพระชายาปิดประตูด้วย ข้าง่วงนอนมาก...”

พูดจบก็นอนลงกับพื้น

ร่างงูเลื้อยเข้าไปในมุมห้อง

ซ่งเชียนฉู่ยืนมองครู่หนึ่ง ก่อนจะเดินออกไป

ลั่วชิงยวนปิดประตู แล้วสั่งมิให้ใครเข้าใกล้

“เขาบาดเจ็บสาหัสหรือไม่? วันนั้นตอนข้าทำแผลให้เขา เห็นว่าเขามีบาดแผลที่อื่นด้วย” ซ่งเชียนฉู่เป็นห่วง

ลั่วชิงยวนลังเล ก่อนจะเล่าเรื่องที่สำนักหุบเขาซีหลิงจี้เยวี่ยให้ฟัง

“อันที่จริง... เขาเสี่ยงชีวิตถึงสองครั้งที่สำนักหุบเขาซีหลิงจี้เยวี่ย”