ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1166

ซ่งเชียนฉู่แปลกใจยิ่งนัก

ลั่วชิงยวนจึงอธิบาย “เขาช่วยพ่อของเจ้าออกมาจากกองเพลิง นั่นคือเพลิงประกายแก้ว เป็นอันตรายถึงชีวิตสำหรับเขา”

“ครั้งที่สอง ตอนที่เฉินชีล้อมพวกเรา เขาเสี่ยงชีวิตปกป้องพวกเราจากเฉินชี”

ซ่งเชียนฉู่ตกใจ

“ข้ารู้ว่าเขาบาดเจ็บ แต่มิคิดว่าจะเป็นเพราะเหตุนี้...”

พูดจบ นางก็กล่าวขอบคุณ “ขอบคุณท่านมากนะ ชิงยวน”

“ขอบคุณที่บอกข้าเรื่องนี้”

“หากเป็นเช่นนี้ แล้วเขายังถูกฆ่าเพื่อเอาดีงูอีก ข้าคงอยู่มิสุขไปตลอดชีวิต”

ลั่วชิงยวนตอบ “มิต้องห่วง ข้าจะนำยาไปให้เขาทุกวัน ให้เขาหายดี”

ซ่งเชียนฉู่พยักหน้า

ลั่วชิงยวนถามต่อ “แล้วเฉินเซี่ยวหานเล่า?”

“เจ้าจะยกโทษให้เขาหรือไม่?”

ซ่งเชียนฉู่มีสีหน้าหนักใจ “ไม่ ข้ามิได้ต้องการความรักเช่นนี้”

“อีกอย่างคือเขาก็รับการมีอยู่ของฉู่จิ้งมิได้ ข้ามิอาจยอมให้ฉู่จิ้งต้องตายเพราะข้าได้”

“จบกันเช่นนี้เถิด”

แววตาของซ่งเชียนฉู่บ่งบอกถึงความโศกเศร้า เจ็บปวดหัวใจ แต่ก็ต้องกลั้นน้ำตาไว้

ลั่วชิงยวนปลอบใจนางอยู่พักหนึ่ง

บ่ายวันนั้น ซ่งเชียนฉู่ออกจากตำหนักอ๋องแล้วกลับไปเอาสมุนไพรที่เรือนอีกแห่ง

ลั่วชิงยวนจัดคนติดตามไปด้วยนางสองคน

......

หลายวันต่อมา ครอบครัวของเฉินเซี่ยวหานก็เดินทางมาถึงเมืองหลวงอย่างปลอดภัย โดยมีลั่วชิงยวนจัดหาที่พักให้

เมื่อลั่วชิงยวนพบเขาอีกครั้ง เขาก็นำของกำนัลมาขอบคุณ

เขาอยากพบซ่งเชียนฉู่

แต่ลั่วชิงยวนบอกเขาว่า “ซ่งเชียนฉู่มิได้อยู่ที่ตำหนัก”

ฟู่เฉินหวนตกใจเล็กน้อย “เจ้าทำนายให้พวกเขาอีกแล้วหรือ?”

ลั่วชิงยวนพยักหน้า

“สวรรค์มิแน่นอน ใต้หล้าเปลี่ยนแปลงตลอดเวลา ตอนนั้นหม่อมฉันทำนายว่าพวกเขาเป็นคู่แท้ เหมาะสมกันยิ่งนัก แต่ตอนนี้ เส้นวาสนาของพวกเขากลับกำลังจะขาดสะบั้น”

ฟู่เฉินหวนจับมือนาง แล้วกล่าวว่า “มนุษย์กำหนดชะตาตนเองได้”

“เชื่อโชคชะตาสู้เชื่อตัวเองมิได้”

ลั่วชิงยวนยิ้มพลางครุ่นคิด “แล้วชะตาที่หม่อมฉันทำนายให้ท่านเล่าเพคะ?”

ฟู่เฉินหวนดึงนางเข้ามากอด แล้วหัวเราะเบา ๆ “ข้ามิเชื่อโชคชะตา ข้าเชื่อเพียงเจ้าเท่านั้น”

ลั่วชิงยวนกอดเขา ก่อนจะเงยหน้าถาม “ตอนนี้เชื่อ แล้วต่อไปจะเชื่อหรือไม่เพคะ?”

เขาตอบด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “เชื่อสิ เชื่อตลอดไป”

......

ท่ามกลางพายุหิมะ ซ่งเชียนฉู่ใช้ไม้เท้าค้ำยันเดินทางในป่าใหญ่

บางครั้งหิมะที่ค้างบนต้นไม้ก้อนใหญ่ก็ตกลงมาใส่จนนางล้มลงกับพื้น