ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1167

ในป่าใหญ่ ลมพัดแรงโหมกระหน่ำ ต้นไม้บางต้นที่ยังคงใบเขียวชอุ่มถูกหิมะกลบไว้หนาทึบ เมื่อร่วงหล่นลงมาทำให้เกิดเสียงดังสนั่น

ซ่งเชียนฉู่ลุกขึ้นจากกองหิมะ แล้วเดินทางต่อไป

นางแบกตะกร้าสะพายหลัง ค้นหาสมุนไพรไปทั่ว

สำนักหุบเขาซีหลิงจี้เยวี่ยมีสมุนไพรล้ำค่ามากมาย ล้วนเป็นสิ่งที่บรรพบุรุษเสาะแสวงหามา

นางต้องรีบไขว่คว้าขณะที่ยังเยาว์วัย เดินทางไปให้ไกลสุดหล้าฟ้าเขียวเพื่อค้นหาของวิเศษ สร้างสำนักหุบเขาซีหลิงจี้เยวี่ยขึ้นใหม่

บางทีการออกเดินทางท่องใต้หล้าอันกว้างใหญ่เช่นนี้ อาจช่วยให้นางลืมเรื่องราวร้าย ๆ ได้บ้าง

ใกล้พลบค่ำ นางจึงหาถ้ำหลบพายุหิมะ แล้วก่อไฟผิงให้คลายหนาว

แม้ว่าในช่วงสองสามวันแรก นางจะยังคงหวาดกลัวมาก ทั้งหวาดกลัวการอยู่เพียงลำพังในป่าเขาและหวาดกลัวอันตรายในยามค่ำคืน

นี่เป็นครั้งแรกที่นางมาอยู่ในสถานที่ห่างไกลผู้คนเช่นนี้ตามลำพัง

แต่ก่อนมีท่านพ่อและพี่ชายอยู่เคียงข้าง ต่อมาก็มีลั่วชิงยวนและเฉินเซี่ยวหาน แม้กระทั่งราชันย์อสรพิษที่คอยคุ้มครองนางในเงามืด ก็ทำให้นางอุ่นใจ

บัดนี้นางสามารถทำสิ่งที่มิเคยกล้าทำได้ด้วยตัวคนเดียว

ส่วนเฉินเซี่ยวหานสืบหาข่าวคราวในเมืองหลวง แม้กระทั่งขอความช่วยเหลือจากฟู่จิ่งหลีจึงได้เบาะแสเล็กน้อย

เขารีบออกเดินทางตามหาซ่งเชียนฉู่ทันที

......

“แค่กแค่กแค่กแค่ก...” ในคืนอันเหน็บหนาว ลั่วชิงยวนยังคงไอมิหยุด

จือเฉานำยาเข้ามาให้ “พระชายา เหตุใดอาการของท่านจึงยังมิดีขึ้นหรือเจ้าคะ กินยามามากมายแล้ว ครั้งนี้คงบาดเจ็บถึงรากฐานหรือเจ้าคะ?”

ลั่วชิงยวนยกถ้วยยาขึ้นดื่มหมดในอึกเดียว “บาดแผลซ้ำแล้วซ้ำเล่า สะสมมานาน ย่อมหายยาก”

“ข้ามิเป็นอะไรหรอก อย่าบอกซูโหยวนะ ข้ามิอยากให้ท่านอ๋องรู้”

ตั้งแต่ฟู่อวิ๋นโจวขึ้นว่าราชการแทน ฟู่เฉินหวนก็ยุ่งมาก กลับตำหนักดึกทุกคืน

นางมิอยากให้เขาเป็นห่วง

......

กลางดึกลมหนาวพัดหอบหิมะเข้ามา เสียงไอโขลก ๆ ดังขึ้น ฟู่เฉินหวนเดินเข้ามาในห้อง แล้วถอดเสื้อคลุมสะบัดหิมะออก

เขานั่งลงบนเก้าอี้ด้วยใบหน้าซีดเซียวและหลับตาพักผ่อน

ซูโหยวนำยาเข้ามา “ท่านอ๋อง ท่านพักผ่อนเถิดพ่ะย่ะค่ะ บาดแผลของท่านสาหัส ท่านยังตรากตรำมิหยุดหย่อน หากร่างกายท่านเป็นดังที่หมอหลวงมู่ว่า ชีวิตดุจไฟใกล้มอดดับจะทำเช่นไรพ่ะย่ะค่ะ?”