ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1174

ลั่วชิงยวนมิได้หลบเลี่ยง

ทว่าในจังหวะที่เฉินชีโน้มกายเข้ามาใกล้ นางกลับฉวยโอกาสชักกริชที่เอวของเฉินชีออกมา แล้วแทงเข้าใส่กลางอกของเขาอย่างแรง

ทว่ากริชกลับปักเข้าไปเพียงแค่ส่วนปลายเท่านั้น

เพราะเฉินชีคว้าใบมีดไว้ได้ทันควัน

เลือดหลั่งรินจากฝ่ามือของเขา

หยดลงบนอาภรณ์สีขาวของลั่วชิงยวนทีละหยด

ลั่วชิงยวนออกแรงสุดกำลัง ทว่าเฉินชีกลับยังคงจับใบมีดไว้แน่น เขาแย่งกริชไปจากนางแล้วเหวี่ยงมันลงพื้นอย่างแรง

เฉินชีใช้นิ้วเปื้อนเลือดจับปลายคางของลั่วชิงยวน เลือดสีแดงฉานเปรอะเปื้อนริมฝีปากของนาง

ลั่วชิงยวนใช้เท้าถีบอกของเขา แต่เฉินชีกลับทำราวกับมิรู้สึกเจ็บปวดเลย

เขากระชากข้อมือของนางขึ้นเหนือศีรษะ

“เฉินชี! หากเจ้ากล้าแตะต้องข้า ข้าจะฉีกเจ้าให้เป็นชิ้น!” ลั่วชิงยวนตวาดด้วยความโกรธ ดวงตาทั้งสองข้างแดงก่ำ

แต่ในดวงตาของเฉินชีกลับฉายแววตื่นเต้น “เช่นนั้นข้าก็ยิ่งอยากลิ้มลอง!”

เขาก้มลงโน้มกายเข้าหานาง

ลั่วชิงยวนสะบัดมือจนหลุด แล้วตบเขาด้วยฝ่ามืออย่างแรง

เฉินชีคว้าข้อมือของนางไว้ได้อีก

แต่ในชั่วพริบตานั้น สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไป

แล้วมองนางด้วยความตกตะลึง “เจ้าตั้งครรภ์แล้ว!”

แววตาของเขาราวกับคนถูกทรยศ ตามมาด้วยความเดือดดาล

เขาบีบข้อมือของลั่วชิงยวนแน่นราวกับจะบดขยี้

ในท้ายที่สุดเขาก็คว้าตัวลั่วชิงยวนขึ้นมา แล้วผลักนางลงไปในกองหิมะ

ดวงตาเย็นชาเต็มไปด้วยความโหดเหี้ยม

ลั่วชิงยวนที่ตัวสั่นเทาด้วยความหนาวเหน็บรีบวิ่งลงจากเขา

นางวิ่งเท้าเปล่าในป่า ไอเย็นยะเยือกทำให้ภาพตรงหน้าพร่าเลือน

จนล้มลงกับพื้นอย่างแรง

ความหนาวเหน็บที่แทรกเข้ากระดูกทำให้นางกุมหน้าท้องนอนขดตัวอยู่บนพื้น

เฉินชีเฝ้ามองมาจากระยะไกล ก่อนจะเดินเข้ามาอย่างเชื่องช้า

เขามองดูนางอย่างเย็นชาขณะที่นางขดตัวสั่นงันงกอยู่บนพื้นหิมะ ทั้งร่างและใบหน้าซีดเซียวราวกับศพ

ช่างดูบอบบางน่าสงสารนัก

เฉินชีใช้นิ้วที่เปื้อนเลือดลูบไล้ใบหน้าของนางอย่างแผ่วเบา ทิ้งรอยเปื้อนสีแดงฉานไว้

“ขอร้องง่ายดายเช่นนี้ มิสมกับเป็นเจ้าเสียเลย”

“ข้ามิค่อยพอใจกับผลลัพธ์เช่นนี้เท่าใดนัก”

สติของลั่วชิงยวนเลือนราง แทบจะทนมิไหวแล้ว “แล้วเจ้าต้องการสิ่งใด?”

เฉินชีครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จ้องมองนางด้วยสายตาคมกล้า “บอกข้ามาว่าเจ้าเป็นใคร ข้าคิดว่าเจ้าน่าจะรู้ว่าข้าถามถึงสิ่งใด”

ลั่วชิงยวนเอ่ยด้วยน้ำเสียงอันแผ่วเบาราวกับใช้เรี่ยวแรงเฮือกสุดท้าย “ข้าคือ... ลั่วเหลา...”

สองคำสุดท้ายแผ่วเบาจนแทบมิได้ยิน

แต่เฉินชีกลับได้ยินอย่างชัดเจน

เปลวไฟร้อนแรงลุกโชนในดวงตาของเขา

ส่วนลั่วชิงยวนก็หมดสติไปโดยพลัน

เฉินชีอุ้มนางกลับเข้าไปในกระท่อม

หลังจากก่อไฟขึ้น อุณหภูมิในห้องก็สูงขึ้นอย่างรวดเร็ว

ลั่วชิงยวนขดตัวอยู่ในผ้าห่ม ตัวสั่นมิหยุด

เฉินชีต้มยาในห้อง รอจนยาเย็นลงเล็กน้อยจึงประคองลั่วชิงยวนขึ้นแล้วป้อนยาให้นาง