ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1175

แม้ว่าจะกินยาลงไปแล้วแต่อาการของลั่วชิงยวนก็มิได้ทุเลาลง ร่างของนางยังคงสั่นเทามิหยุด พร้อมกับไอเป็นระยะ

“แค่ก แค่ก แค่ก...”

เฉินชีขมวดคิ้ว สีหน้าเคร่งเครียด “เหตุใดร่างกายของเจ้าจึงอ่อนแอเช่นนี้”

“ต่างจากเมื่อก่อนลิบลับ”

ลั่วชิงยวนกล่าวด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ “ยา... แค่กแค่กแค่กแค่ก...”

เฉินชีเอื้อมมือแตะหน้าผากของนาง แม้กินยาลงไปแล้วแต่ร่างกายก็ยังคงร้อนผ่าวและอ่อนแรงเช่นนี้ ดูท่าว่าสมุนไพรธรรมดาที่เก็บมาจากภูเขาคงมิอาจช่วยได้

“เฉินชี... เฉินชี...” นางร้องเรียกชื่อเขาราวกับขอความช่วยเหลือ สติเริ่มเลือนราง

เสียงเรียกชื่อนี้ทำให้ใจของเฉินชีอ่อนยวบลงในทันใด

เขาก้าวออกจากห้องแล้วปิดประตู

เขาออกไปเก็บสมุนไพรบนภูเขาอีกครั้ง

ค้นหาอยู่นานกว่าจะพบสมุนไพรบางชนิด จึงนำกลับมาต้มเป็นยาต่อไป

กว่าจะรู้ตัวราตรีก็มาเยือนอีกครั้ง

ลั่วชิงยวนซุกตัวอยู่ใต้ผ้าห่มตั้งแต่ปลายเท้าจรดศีรษะ ยังคงไอมิหยุด

เมื่อเฉินชีต้มยาเสร็จก็ป้อนให้นางกิน

เขาเฝ้าอยู่ในห้องและก่อไฟให้แรงขึ้น

เฉินชีร้อนจนเหงื่อไหล แต่ลั่วชิงยวนบนเตียงกลับยังคงหนาวจนพูดเสียงสั่น

ในยามสะลึมสะลือ ลั่วชิงยวนก็ร้องเรียกอีกครั้ง “เฉินชี... ข้าหนาวมาก ขอยา...”

เฉินชีขมวดคิ้วแน่น มองท่าทางทรมานของนาง ในที่สุดเขาก็ตัดสินใจออกจากห้อง

รีบลงจากเขาไปซื้อยาท่ามกลางความมืด

นางรออยู่นานก็มิได้ยินเสียงเฉินชีกลับมา

ลั่วชิงยวนจึงลุกขึ้นนั่ง เช็ดเหงื่อบนหน้าผาก

ศีรษะของนางหนักอึ้ง แต่ก็ฝืนลุกขึ้นใช้ผ้าห่มคลุมร่างกาย แล้ววิ่งออกไปนอกห้อง

เนื่องจากไม่มีรองเท้า นางจึงต้องวิ่งเท้าเปล่าบนหิมะ ทำให้รู้สึกราวกับเหยียบอยู่บนคมมีด เจ็บปวดจนแทบขาดใจ

นางวิ่งไปข้างหน้าเรื่อย ๆ เพื่อลงจากภูเขา

แต่นางมิกล้ากลับไปยังเมืองหลวงโดยตรงและไม่มีเรี่ยวแรงที่จะกลับไปด้วย

นางจึงหยุดพักที่เมืองเล็ก ๆ ใกล้เชิงเขา มีโรงเตี๊ยมแห่งหนึ่งยังคงเปิดอยู่ เถ้าแก่เห็นนางน่าสงสารจึงให้ที่พักพิง

อนุญาตให้นางพักค้างคืนและมอบอาภรณ์หนา ๆ ให้นาง

“ขอบคุณ พรุ่งนี้ข้าจะส่งคนมาชำระเงิน” ลั่วชิงยวนรับอาภรณ์มาแล้วเข้าไปในห้อง