ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1192

สติเลือนรางลงทุกขณะ ในที่สุดก็ต้านฤทธิ์ยามิไหวจึงสลบไป

เมื่อลืมตาขึ้นอีกครั้ง ลั่วชิงยวนก็รู้สึกได้ถึงการเข้ามาใกล้ของใครบางคน

พยายามลืมตาขึ้น แต่ก็ยังคงอ่อนแรงจนขยับร่างกายมิได้

มีเงาร่างหนึ่งทรุดกายลงตรงหน้า

ในวินาทีต่อมา มือเย็นเฉียบก็คว้าปลายคางของนาง บังคับให้นางเงยหน้าขึ้น

ลั่วชิงยวนจึงเห็นใบหน้าที่ขยายใหญ่ขึ้นตรงหน้า

รอยยิ้มเจ้าเล่ห์นั้นทำให้ลั่วชิงยวนรู้สึกเย็นยะเยือกไปถึงกระดูกสันหลังโดยมิรู้ตัว

เฉินชี!

“เหตุใดจึงเป็นเจ้าอีก! เจ้ากล้ามาที่เมืองหลวงเลยหรือ!” ลั่วชิงยวนพูดอย่างอ่อนแรง

เฉินชีดึงนางขึ้นจากพื้น แล้วบีบปลายคางของนาง “ฟู่เฉินหวนมิต้องการเจ้าแล้ว”

“ไปกับข้าเถอะ”

ลั่วชิงยวนสะบัดมือเขาออกอย่างแรง “เจ้าฝันไปเถิด!”

“อาเหลา เหตุใดเจ้าจึงยังดื้อรั้นเช่นเดิม นิสัยเช่นนี้ทำให้เจ้าต้องพบเจอความยากลำบากอีกมาก” เฉินชียกยิ้มขณะจ้องมองใบหน้าของนาง

ใบหน้าซีดเซียว อ่อนแรงราวกับจะแตกสลายได้เพียงแค่สัมผัส เขาชื่นชอบยิ่งนัก

ทันใดนั้นลั่วชิงยวนที่มีแววตาเย็นชากัดมือที่บาดเจ็บของเขาอย่างแรง

กัดจนเลือดไหลทะลักเข้ามาในปาก

เฉินชีร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด

ลั่วชิงยวนฉวยโอกาสวิ่งไปที่ประตูหมายจะหลบหนี

เฉินชีกางฝ่ามือ มองดูเลือดที่ไหลลงมาตามปลายนิ้ว แต่กลับมีรอยยิ้มปรากฏขึ้นที่มุมปาก

เขาเดินออกจากห้องไปอย่างมิรีบร้อน

ลั่วชิงยวนรู้สึกวิงเวียน ร่างกายอ่อนแรงไปหมด นางวิ่งโซเซลงไปชั้นล่างและล้มลงกับพื้นหลายครั้ง

นางตะโกนอย่างอ่อนแรงและร้อนใจ “มีผู้ใดอยู่บ้าง มีผู้ใดอยู่บ้าง...”

เสียงฝีเท้าด้านหลังดังเข้ามาใกล้อย่างเชื่องช้าและหนักแน่น

ราวกับมีปีศาจร้ายไล่ตามมา

ในที่สุดนางก็วิ่งออกจากประตูไปได้ แต่ในยามดึกสงัดเช่นนี้ ลมหนาวพัดแรง ไม่มีผู้ใดอยู่บนถนนเลย

นางวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว แต่ร่างกายกลับอ่อนแอไร้เรี่ยวแรง